«Μια ιστορία έρωτα και ποδοσφαίρου» θα ξεκινήσει να ειπώνεται από την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου στο 1927 Art Space, στην Κυψέλη. Το κείμενο του Μικέλε Σαντεράμο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Ακτίνας Σταθάκη, και η «σύμπραξη» μοιάζει πολλά υποσχόμενη.
Σε μια φτωχική πόλη της Νοτίου Ιταλίας, οι διαφορετικές κοινότητες Ιταλών και μεταναστών που ζουν εκεί αποφασίζουν, για να λύσουν τις διαφορές τους, να διοργανώσουν το πρώτο λαθραίο μουντιάλ του κόσμου: η κοινότητα που θα κερδίσει, θα αποκτήσει τον έλεγχο της πόλης για ένα χρόνο. Λίβυοι, Μαροκινοί, Βραζιλιάνοι, Ινδοί, Ιταλοί, προετοιμάζουν τις ομάδες τους. Καθώς εκτυλίσσεται το μουντιάλ, ένας Ιταλός παίκτης ερωτεύεται την αδελφή ενός Ινδού. Στην πορεία, ο έρωτάς τους θα έρθει αντιμέτωπος με τους νόμους του υποκόσμου, σε μια σύγκρουση που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές τους.
Μιλήσαμε με τη σκηνοθέτρια, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα, και οι απαντήσεις της πραγματικά αξίζει να διαβαστούν.
Έρωτας και ποδόσφαιρο· ομολογουμένως ενδιαφέρον και (φαινομενικά) αντιφατικός συνδυασμός. Πώς συνδέονται τελικά;
Σύμφωνα με τη ματιά του Σαντεράμο, το ποδόσφαιρο είναι η συνθήκη που δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους μιας φτωχογειτονιάς να συναντηθούν, να συγχρωτιστούν και να ερωτευτούν. Το «λαθραίο» μουντιάλ που οργανώνουν οι κοινότητες της πόλης απελευθερώνει όνειρα και ελπίδες και γίνεται, για τον ήρωα του έργου, ο τρόπος μέσω του οποίου θα δείξει το πρόσωπό του, θα σταθεί απέναντι στον κόσμο και θα κατακτήσει την αγαπημένη του.
Πρώτη φορά που παρουσιάζεται στο ελληνικό κοινό αυτό το έργο. Πώς αποφασίστηκε;
Πρόκειται για μια ιστορία που όταν την πρωτοδιάβασα, πριν δέκα χρόνια περίπου, έμεινε για πολύ καιρό μετά στο μυαλό μου. Έχει έναν ρομαντισμό, μια γλυκύτητα, ένα χιούμορ και μια ευαισθησία που όλο και πιο πολύ σπανίζουν – τόσο στις καθημερινές μας προσλαμβάνουσες όσο και στις σκηνές ή στις οθόνες μας. Κι αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα πολύ να ανεβάσω το έργο. Εκτός από το ότι παραμένει πάντα επίκαιρο καθώς μιλά, μεταξύ άλλων, για κοινότητες ντόπιων και μεταναστών που αναζητούν τρόπους να συμβιώσουν και να επιβιώσουν, έχει μια απλότητα την οποία θεωρώ πολύ σημαντικό να ξαναβρούμε στο θέατρο. Θέλουμε να πούμε μια ιστορία που μπορεί να αφορά τους πάντες, που μπορεί να παρουσιαστεί παντού.
Μικέλε Σαντεράμο ο συγγραφέας. Σχετικά άγνωστος στο ελληνικό κοινό. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτόν.
Πρόκειται για έναν χαμηλών τόνων συγγραφέα, ζει σε μια μικρή πόλη της Ιταλίας και απέχει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οπότε φανταστείτε ότι κι εμείς είχαμε δυσκολευτεί να τον προσεγγίσουμε όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το κείμενο. Είναι όμως πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος τόσο στο θέατρο όσο και στο σινεμά. Ενδεικτικά έχει γράψει τα: «Ιστορία Έρωτα και Ποδοσφαίρου» (2012), «Il Guritore» (Βραβείο Riccione, 2013), «La Rivincita; La prossima stagione; Il Mondiale in Piazza» (σενάριο, βραβείο Migrarti 2018) κ.ά. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ολόκληρη την Ιταλία, τη Βραζιλία, Ρουμανία, Γαλλία, Χιλή, Περού, Πολωνία, ΗΠΑ, Σαν Σαλβαδόρ κ.ά. Έχει λάβει το Βραβείο της Ένωσης Θεατρικών Κριτικών της Ιταλίας (2013) και το Βραβείο σύγχρονης δραματουργίας Hystrio (2014).
Ποια είναι τα κεντρικά ζητήματα που θίγει αυτή η «Μία ιστορία έρωτα και ποδοσφαίρου»; Πώς συνδέονται με την ελληνική κοινωνία του σήμερα;
Ο Σαντεράμο υφαίνει μια κεντρική ιστορία –τον έρωτα του νεαρού ποδοσφαιριστή– μαζί με πλήθος μικρότερων ιστοριών των διαφόρων τύπων της γειτονιάς πάνω στους οποίους, ακόμα και όταν τους σατιρίζει, ρίχνει ένα βλέμμα απέραντης αγάπης και κατανόησης. Ενώ σε όλες αυτές τις ιστορίες θεωρώ ότι ο κάθε θεατής θα βρει ανθρώπινους τύπους και καταστάσεις που θα του μιλήσουν περισσότερο ή λιγότερο, η συνολική εικόνα που προκύπτει είναι αυτή ανθρώπων σαν κι εμάς, που παλεύουν κάθε μέρα τη ζωή, που έχουν την ανάγκη να ονειρευτούν, να ελπίσουν, να ζήσουν, και που η ανάγκη τους αυτή κάθε φορά συντρίβεται από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου και τα συμφέροντά τους. Όλα μοιάζουν προαποφασισμένα, πάντα υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν να μανατζάρουν τις τύχες μας, λέει σε κάποια στιγμή ο αφηγητής. Και νιώθω ότι αυτό το συναίσθημα απουσίας διεξόδου και οράματος, απουσίας ελπίδας, κυριαρχίας της διαφθοράς που μπορεί να συντρίψει όνειρα, είναι όλο και περισσότερο ο τρόπος που βιώνουμε την καθημερινότητα στην Ελλάδα.
Σκηνοθετικά, ποια είναι η προσέγγισή σας;
Επέλεξα να πω την ιστορία σε έναν περίκλειστο, σχεδόν ασφυκτικό χώρο, ένα είδος μουσικού κουτιού στο οποίο η ίδια ιστορία θα μπορούσε να επαναλαμβάνεται αενάως, όπου το τέλος είναι πάλι η αρχή και όπου κάθε φορά που η ιστορία λέγεται ξανά, κάθε φορά ξαναγεννιέται η ελπίδα το τέλος να είναι κάπως διαφορετικό. Σε αυτή τη συνθήκη μια πολύ σημαντική παράμετρος είναι η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην αφήγηση και στην αναπαράσταση, κάτι που αναζητούμε επιμελώς τόσο υποκριτικά όσο και κινησιολογικά.
Ιταλικός νότος – Ελλάδα, ευρωπαϊκός νότος. Τι συμβαίνει με αυτούς τους δύο νότους;
Επειδή έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς Ιταλούς καλλιτέχνες είναι γεγονός, αν και ακούγεται κοινότοπο, ότι έχουμε πάρα πολλές ομοιότητες στον τρόπο συνεργασίας, στη συμπεριφορά, στην εγγύτητα που αναπτύσσουμε, πολλές κοινές πολιτισμικές και κοινωνικές αναφορές που κάνουν τη συνεργασία πολύ εύκολη και ευχάριστη. Ως παραγωγός επίσης μπορώ να πω ότι οι Ιταλοί καλλιτέχνες αντιμετωπίζουν αρκετά παρόμοια προβλήματα με εμάς όσον αφορά τη στήριξη του κράτους προς τις τέχνες, με την Ιταλία παρόλα αυτά να είναι λίγο πιο οργανωμένη και συστηματική από εμάς, τόσο χάρη στα κατά τόπους μορφωτικά ινστιτούτα όσο και χάρη στις περιφερειακές κυβερνήσεις που υποστηρίζουν στοχευμένα τον πολιτισμό. Πέραν αυτών, νομίζω πως μας δένει όλους μια κοινή μεσογειακή γεωγραφία και ιστορία και ένα κοινό παρόν που, όπως περιγράφει και το έργο, το διαμορφώνουν λαοί και άνθρωποι που «έρχονται από ακόμα πιο νότια, από τόπους πιο φτωχούς, πιο ζεστούς, πιο απελπισμένους».
Στο Δελτίο Τύπου, ως προς τη δραματουργία του Σαντεράμο, αναφέρεται ότι δείχνει: «ανθρώπους για τους οποίους ποτέ δε θα ακούσετε. Μια πλατεία που δε θα προβληθεί ποτέ στις ειδήσεις». Γιατί κάποια ζητήματα μένουν στην αφάνεια, αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται;
Γιατί αν ρίξουμε τη ματιά μας σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ζουν και ονειρεύονται λαθραία, αν τους γνωρίσουμε και τους καταλάβουμε, θα ανακαλύψουμε πως αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Ότι είμαστε όλοι άνθρωποι με τις ίδιες επιδιώξεις και ανάγκες, με την ίδια διάθεση να παίξουμε μπάλα, να φάμε όλοι μαζί ή να ερωτευτούμε. Και η αλληλεγγύη που μπορεί να αναπτυχθεί αν γίνει αυτό, μοιάζει να απειλεί ένα σύστημα που λειτουργεί ποντάροντας στον μέχρις εσχάτων, ανθρωποφαγικό ανταγωνισμό μεταξύ μας.
Στο σκηνοθετικό σας σημείωμα αναφέρεστε στην ουσία του θεάτρου η οποία λέτε ότι ανήκει σε όλους και είναι το μοίρασμα μιας ιστορίας. Πιστεύετε ότι αυτά τα μοιράσματα ιστοριών μπορούν να συμβάλλουν στην αλλαγή του κόσμου;
Ναι, πιστεύω πολύ στις ιστορίες και στη δύναμή τους. Ο κόσμος μας έχει γίνει σκληρός και μοναχικός σε βαθμό που το να βρεθούν δέκα είκοσι άνθρωποι μαζί και να μοιραστούν μια ιστορία, μοιάζει πια πράξη επαναστατική. Η γενναιοδωρία του να προσφέρω σε κάποιον, με όποιον τρόπο μπορώ, μια ιστορία –ένα κομμάτι εμπειρίας δηλαδή– και η γενναιοδωρία του να με ακούσει, αυτή η απλούστατη συνάντηση αφηγητή-ακροατή είναι μια συνθήκη όπου ξαναβρίσκουμε την ανθρωπιά μας, την παιδικότητά μας, τη διάθεσή μας να μαγευτούμε εκ νέου από τον κόσμο.
Η αγαπημένη σας ατάκα μέσα από το έργο…
Συχνά η αγαπημένη μου ατάκα αλλάζει ανάλογα με τη διάθεσή μου, ανάλογα με το αν είμαι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη για τον κόσμο εκείνη την ημέρα. Σήμερα είμαι αισιόδοξη γιατί βλέπω την πορεία που κάναμε μέχρι τώρα με μια ομάδα πραγματικά υπέροχων, ταλαντούχων ανθρώπων με τους οποίους γελάμε, πειραζόμαστε, εκνευριζόμαστε, αναζητούμε λύσεις και ιδέες μαζί, και είναι μια πολύ δημιουργική, χαρούμενη πορεία. Έτσι επιλέγω τη φράση του ποδοσφαιριστή όταν συνειδητοποιεί τον έρωτά του: «Για πρώτη φορά ένιωσα ότι το γκολ, χωρίς να το βλέπει αυτή, δεν είχε καμία αξία, σα να μην είχα σκοράρει καν, σαν αυτή, αν με έβλεπε, έκανε το γκολ, και ό,τι άλλο έκανα, αληθινά».
——————————————————————————–
Τοποθεσία: 1927 Art Space, Κυψέλης 35, 1ος όροφος
Έναρξη παραστάσεων: Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2024
Ημέρες και ώρες: Σάββατα στις 9μ.μ., Κυριακές στις 7.30μ.μ.
Περιορισμένος αριθμός θέσεων – κρατήσεις απαραίτητες στο 2114140970
Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/1927-art-space-mia-istoria-erota-kai-podosfairou/
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ