Μια μαυρίλα έχει καλύψει την πόλη αυτή τη χρονιά. Οι λόγοι είναι γνωστοί και βαριόμαστε να τους επαναλαμβάνουμε. Πραγματικά κουραστήκαμε να βλέπουμε και να ακούμε μαύρο. Ανιχνευτές της πόλης καθώς είμαστε, ρουφώντας τις ανθρώπινες ιστορίες που ακούμε σε στενά σοκάκια ή μαντεύοντας πίσω από ένα “Αχ!” που βγαίνει αληθινό απ’την ψυχή του συνομιλητή μας τη δική του ιστορία, αποφασίσαμε να δεχτούμε και να σας πούμε ότι η ζωή είναι πολύχρωμη. Και δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγήκε από αυτήν την χρονιά. Αληθινές ιστορίες; Φανταστικές; Το δικό μας ηθικό δίδαγμα όπως το “διαβάσαμε” πίσω από το βλέμμα ενός ανθρώπου; Μικρή σημασία έχει. Εμείς πάντα θα λέμε ότι ήμασταν εκεί και τις είδαμε.

Μια χρονιά δεν καθορίζεται από τις άσχημες ειδήσεις. Υπάρχουν και τα θετικά! Αυτές οι όμορφες στιγμές που πρέπει να εκτιμάμε!

Ήθελε τόσο πολύ ένα παιδί η Μαίρη. Είχε φτάσει 40 και το μόνο που ήθελε ήταν ένα παιδάκι να κρατάει στα χέρια της. Να το φροντίζει, να παίζουν κι ας ξυπνάει τις νύχτες. Να το βλέπει να μεγαλώνει και να μεγαλώνει κι αυτή μαζί του, όμορφα κι ας μην ήταν πάντα ξέγνοιαστα.

Με το Σταύρο είχαν κάνει και αίτηση για υιοθεσία πριν από πέντε χρόνια, αλλά είναι πολύ δύσκολο στην Ελλάδα να υιοθετήσεις. Είχαν κάνει όλες τις διαδικασίες, ακόμη κι εκείνο το ψυχολογικό τεστ που έπρεπε να ήταν πάνω από 100 σελίδες.

Στις 22 Ιανουαρίου 2020 ήταν η τελευταία της αποτυχημένη απόπειρα εξωσωματικής σε μια σειρά από άλλες τέσσερις αποτυχημένες. Έκλαψε, χτυπήθηκε, αλλά άρχισε να αποδέχεται ότι θα πέθαινε με αυτό το μαράζι.

30 Ιουνίου του 2020, χτύπησε το τηλέφωνο. Άγνωστο και την έπιασαν νεύρα γιατί δεν ήθελε άλλες προσφορές από εταιρίες. “Η κυρία Παπαδήμα;”, “Ναι, η ίδια”, ” Από το Σύνδεσμο Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος καλώ, Μαρκοπούλου. Εξετάζουμε μια αίτηση υιοθεσίας που είχε πραγματοποιηθεί στις 22 Φεβρουαρίου 2015…”