Σκέφτομαι τα χειρότερα, εύχομαι τα καλύτερα. Ξαφνικά σειρήνες και γκάζια ακούγονται. Βλέπω ζητάδες να κάνουν σαν τρελοί, να προσπαθούν να ανοίξουν δρόμο. Είμαι έτοιμη να δω περιπολικό με κρατούμενο. Κλούβα με μετανάστες. Ασθενοφόρο με κάποιον χτυπημένο. Μία κινητικότητα παρατηρείται στο προαύλιο. Νοσοκόμες τρέχουν, δύο γιατροί έρχονται. Ένας φύλακας ανοίγει δρόμο και διώχνει τα αυτοκίνητα.

Στρέφω τα μάτια μου αλλού. Δεν θέλω άλλο πόνο και δυστυχία. Βρίζω την πόλη, τους ανθρώπους της, το εαυτό μου. Οι ζητάδες μπαίνουν μέσα, ξεκαβαλικεύουν. Από πίσω έρχεται γρήγορα ένα ταξί. Παραξενεύομαι, κοιτώ από κοντά. Μία νοσοκόμα ανοίγει την πόρτα, ένας γιατρός μπαίνει από την άλλη, ο ταξιτζής φωνάζει “γρήγορα γρήγορα γεννήσαμε”!

Ο ένας ζητάς βγάζει σέλφι. Ο άλλος βγάζει το κράνος και χαμογελά. Το βρέφος βρίσκεται στην αγκαλιά της νοσοκόμας. Το κρατά σαν να κρατά ένα πολύτιμο και εύθραστο διαμάντι. Δύο νοσοκόμες παίρνουν με στοργή και φροντίδα την μητέρα που χαμογελά και κλαίει μαζί. Ο ταρίφας εξηγεί στον οδηγό ενός ασθενοφόρου πως κόρναρε, πως έστριψε, πως έφτασε σε 15 λεπτά. Τι της έλεγε στον δρόμο, πως αγχώθηκε. “Βοήθησε η Παναγιά” είπε στο τέλος. (Σκέφτομαι μια βλαμμένη φίλη μου που τώρα θα στραβομουτσούνιαζε και θα έκανε κριτική στον τύπο που είπε για την Παναγία… αποθώ την ιδέα και συνεχίζω να αντλώ δύναμη και ανθρωπιά).

Μετά από λίγο εμφανίζεται το συνεργείο καθαρισμού του Νοσοκομείου, αρχίζουν να καθαρίζουν το ταξί. Ο ταρίφας καμαρώνει και πειράζει τους ζητάδες. “Όλο μας γράφετε ρε καρντάσια” τους λέει και εκείνοι γελούν, “με τις μαλακίες που κάνετε” του απαντά ο άλλος με την ίδια διάθεση. Σε πέντε λεπτά όλα έχουν τελειώσει. Είμαι μόνη, καπνίζω. Νιώθω αλλιώς όμως. Μία πόλη και οι άνθρωποί της γεννούν ανθρωπιά, πολιτισμό και ελπίδα. Τέτοιες στιγμές δεν τις βλέπεις στα δελτία ειδήσεων, στα site και στις εφημερίδες. Δεν πουλάει το καλό και το ελπιδοφόρο.

Και όμως υπάρχουν, δίπλα μας, μέσα μας, γύρω μας. Αρκεί να θέλουμε να τις δούμε.

Φιλιά στην μαμά και στο μωράκι της!