ΠΡΟΧΘΕΣ
Μυρωδιές, λαμπιόνια, γιρλάντες, ευχές, κάλαντα. Αστράφτει το σπίτι από πάστρα. Φρέσκο βούτυρο… κουραμπιέδες και μελομακάρονα –της μάνας, όχι σαν τα πλαστικά που τρώτε έξω, κριτικάρει– κρυμμένα σε απίθανες κρυψώνες, να μην τα βρούμε και τα ρημάξουμε και τι θα πουν οι καλεσμένοι… Εμ! να μην κλέψουμε; Εις γνώσιν μας και η επαπειλούμενη τιμωρία που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Και η άχνη και το μέλι αφήνουν ίχνη… Να προλάβουμε να πούμε τα κάλαντα, αγουροξυπνημένοι και κρεμμυδοντυμένοι. Να μετρήσουμε τις εισπράξεις, να κάνουμε δίκαιη μοιρασιά, ένα σου δύο μου, να τα βάλουμε στον κουμπαρά για κείνο το ποδήλατο του καλοκαιριού, ντε… Έλατο ψηλό, στολισμένο με γυάλινες πολύχρωμες μπάλες, χάρτινη βροχή και λαμπιόνια, πολλά, χρωματιστά να αναβοσβήνουν.
Το άστρο στην κορυφή το ’βαζε πάντα ο πατέρας…
Και μπαμπάκι στα κλαδιά για χιόνι, που σπάνια βλέπαμε στα Πατήσια. Και φάτνη μπαμπακένια και αυτή. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας σε μια γωνιά του σαλονιού και από κάτω εκείνα τα περίφημα δώρα του Άη Βασίλη, που τα ψωνίζαμε μέρες πριν από την Ερμού και την Αιόλου. Κι αυτός ο μπαγάσας να μας αφήνει να τα ψωνίζουμε με τη μαμά και μετά, τάχα μου, μας τα έφερνε δώρο… Λέρα, μεγάλη λέρα. Παραμονή Χριστουγέννων…
Ήρθαν οι καλεσμένοι να γευτούν τις νοστιμιές, πάντα και όλα από τα χέρια της μάνας. Γίναμε πολλοί. Τα καλά μας ρούχα αρχίζουν να λερώνονται, τα παπούτσια να μας στενεύουν, τα παιχνίδια δεν σταματούν και η καταστροφή δεν μπορεί να περιμένει… Το έλατο έπεσε τρεις φορές από το παιχνίδι. Βραχυκύκλωσαν τα λαμπάκια. Ο Χριστός γεννήθηκε στο σπίτι μας υπό το φως των κεριών, τον θυμό της μαμάς, την τιμωρία του μπαμπά και την παρηγόρια της γιαγιάς. Κλαμένοι και νηστικοί πήραμε τον δρόμο για το δικό μας λίκνο.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς…, τα μεγαλύτερα μπαλόνια του κόσμου τα έφερνε ο μπαμπάς… και τα πρωτοχρονιάτικα λαχεία και λογαριάζαμε πού και πώς θα ξοδέψουμε τα κέρδη που δεν ήρθαν ποτέ.
Στίφη μικρών βαρβάρων συνωστίζονται στην εξώπορτα για το ποδαρικό – κάνε πιο κει, με πατάς, μαμάάάά, δε με βάζουνε μπροστά, αργεί ο νέος χρόνος; Νάτος, ήρθε, δεν είδαμε κανέναν, μήπως εμείς είμαστε ο καινούργιος χρόνος; Παίζαμε και τριανταμία. Μια φορά τον χρόνο το επιβάλλει το έθιμο… στο τραπέζι με τους μεγάλους… Κλαίγαμε τα πενηνταράκια και τις δραχμούλες που χάναμε… Τα παίρναμε πίσω διπλοτρίδιπλα.
Μα να κλαίνε το παιδιά χρονιάρα μέρα για φραγκοδίφραγκα; Λέρες, μεγάλες λέρες… η άχνη και το μέλι αφήνουν ίχνη…
ΧΘΕΣ
Λίγο πριν την Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά της νέας χρονιάς ήρθε για μας ολόκληρος ο γαλαξίας στην κορφή του έλατου. Μικρό, όμορφο και ζουμερό μωράκι. Μοναδικό!!!!! Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο πατρικό σας!! Γιατί του χρόνου μπορεί να μη ζούμε! Ατάκα της μάνας-στρατηγού που τηρήθηκε κάποια χρόνια. Όλο το σόι, γιαγιάδες και εγγόνια, μια αγκαλιά. Ζεστά, χαμογελαστά, ανθρώπινα. Κάποιοι ανεβάζουν χιλιόμετρα και κάποιοι μηδενίζουν κοντέρ… το εξοδολόγιο μεγαλώνει. Το φρέσκο βούτυρο παρόν, από πάντα… Κι εκείνη η καημένη η βασιλόπιτα πόσα φλουριά να έχει μέσα;
Σημαδεμένη νωρίς-νωρίς προς αποφυγήν επεισοδίων της τελευταίας στιγμής. Έθιμο της οικογένειας! Όσα παιδιά, τόσα φλουριά! Ποιος τα βάζει μαζί τους; Τα γλυκά σε πιατέλες, ελεύθερα, κάτω από τη μύτη μας, δεν απλώνει κανείς χέρι – θα πάρω ένα για το καλό, αργότερα.
Τρίχες, δεν παίρνουμε, η χοληστερίνη καλπάζει, τα τριγλυκερίδια γεμίζουν το Μαρακανά και αύριο θα πάμε στου Βασίλη και θα ξαναφάμε… Όμως, θα κλέψουμε δύο κουραμπιέδες και θα τους φάμε κρυφά μετά τη χαρτοπαιξία… η άχνη και το μέλι εξακολουθούν ν’ αφήνουν ίχνη… Μεγαλώσατε και μυαλό δε βάλατε, κραυγάζει ο στρατηγός. Πάντα λέρες, μεγάλες λέρες… Τα δώρα κάτω από το έλατο με τις οπτικές ίνες. Φάτνη ηλεκτρική. Κρύο πράμα. Για του χρόνου λέμε να πάμε εξωτερικό… Αλήθεια; Κι εμείς. Να το κανονίσουμε να πάμε παρέα… ποτέ δεν κανονίστηκε…
Κάποια στιγμή αποστρατεύσαμε και συνταξιοδοτήσαμε τον στρατηγό…
ΣΗΜΕΡΑ
Νέα πρόσωπα μπαίνουν στη ζωή μας, γάμοι, βαφτίσεις. Πληθαίνουμε. Ανίψια που σε λιγώνουν με τη γλύκα τους, τον ψευδό τους λόγο και τις μεστές κριτικές τους. Και κάπου εκεί, νέος γαλαξίας στολίζει την κορφή του έλατου. Εγγόνι!! Είμαστε γιαγιοπάπουδα!!!! Και ο στρατηγός βλέπει δισέγγονα!!!!, που κρατώντας τα ήθη και έθιμα της οικογενείας, είναι λέρες, μεγάλες λέρες!!! Τελικά, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν… Οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα δεν είναι πια του στρατηγού, είναι ετοιματζίδικα, πλαστικά, κριτικάρει πάντα, η άχνη και το μέλι όμως εξακολουθούν ν’ αφήνουν ίχνη… από τα δισέγγονά του.
ΑΥΡΙΟ
Νέα χρονιά… Τι θα φέρει; Τι ζητάμε και τι προσμένουμε; Μεγαλώσαμε, ούτε ψεύτικες υποσχέσεις ούτε φρούδες ελπίδες. Ας είμαστε υγιείς, παρόντες στη δική μας ζωή, παρεμβατικοί και συμμετέχοντες. Χρόνια μας πολλά και φιλιά με άχνη και μέλι, για να μείνουν τα ίχνη… Καλή Χρονιά!
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Σημ.: Σ’ ευχαριστώ Πόλη Ζει.
