Ξημερώνει Πρωτοχρονιά! Η πρώτη μέρα του χρόνου. Αυτή, που στον δυτικό κόσμο τώρα τελευταία, συνοδεύεται από καταλόγους με New Year’s Resolutions και τα συναφή.
Μα γιατί να περιμένουμε τον νέο χρόνο για να ξεκινήσουμε να τικάρουμε την ατζέντα μας, που βρίθει νέων στόχων και καλών πρακτικών; Μήπως επειδή η προσμονή είναι εντονότερη από το ίδιο το γεγονός; Ή επειδή είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι όντας άνθρωποι, δηλαδή λαίμαργα όντα, έχουμε πάντα μη ρεαλιστικές φιλοδοξίες, που εν τέλει δεν θα πραγματοποιήσουμε;
Κάθε Πρωτοχρονιά έρχεται στην μνήμη μου ο 7χρονος εαυτός μου. Εκείνος που, αν και δεν ήταν καθόλου πρωινός τύπος -κι εξακολουθεί να μην είναι- ξυπνούσε πριν ακόμα ο ήλιος φωτίσει καλά-καλά την πρώτη μέρα του χρόνου, για να δει ποια έκπληξη του επεφύλασσε ο Άγιος Βασίλης κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κι ας ήξερε πως ο Άγιος Βασίλης ήταν στην πραγματικότητα Άγιος Βαγγέλης, και δεν είχε άσπρη γενειάδα, αλλά σκούρα σγουρά μαλλιά, και κάθε φορά περίμενε πότε θα κοιμηθούμε όλοι στο σπίτι για να αφήσει τα δώρα κάτω από το δέντρο, κι ύστερα να κοιμηθεί κι αυτός.
Το ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς κάθε έτους επεφύλασσε, όπως είπα, μια έκπληξη. Κι αυτό γιατί σχεδόν ποτέ ο Άγιος Βασίλης-Άγιος Βαγγέλης δεν έφερνε το δώρο που του έγραφα στο γράμμα μου. Σα να με προετοίμαζε για τον ενήλικο εαυτό μου και τα New Year’s Resolutions που θα έρχονταν. Αυτά που σχεδιάζονται με ενθουσιασμό, αλλά δεν ξέρεις που θα καταλήξουν, τι συναισθήματα θα φέρουν. Ικανοποίηση κι αίσθηση πληρότητας ή μικρή απογοήτευση κι αναμονή για την επόμενη Πρωτοχρονιά;
*New Year’s Resolutions = Μια παράδοση κατά την οποία ένα άτομο αποφασίζει να συνεχίσει καλές πρακτικές, να αλλάξει ένα ανεπιθύμητο γνώρισμα ή συμπεριφορά, να επιτύχει έναν προσωπικό στόχο ή να βελτιώσει με άλλο τρόπο τη ζωή του από την αρχή του νέου έτους.
