Μια πραγματική σταυροφορία αυτή του κυρίου Μπαμπινιώτη ενάντια στην εισαγωγή ξένων λέξεων στην ελληνική γλώσσα.
Ο Έλληνας γλωσσολόγος είναι πραγματικά έξαλλος: “εδώ και σαράντα αιώνες μιλάμε ελληνικά. Με αυτή τη γλώσσα γράφτηκαν τα ευαγγέλια και εμείς τί κάνουμε? Δανειζόμαστε αγγλικές λέξεις σαν να μην τρέχει τίποτα? Δεχόμαστε ταπεινά ξένα και αμφίβολα δάνεια που δεν αρμόζουν στο κύρος και το μέγεθος της γλωσσικής κληρονομιάς μας!”.
Καταλαβαίνω την ενόχληση, από την άλλη θυμίζω στον κύριο Μπαμπινιώτη ότι η γλώσσα είναι ταυτόχρονα εργαλείο και προιόν μιας διαδραστικής κοινωνικής εξέλιξης και δεν μπορεί να διοχετεύεται στις εθνικιστικές προσδοκίες των χρηστών της. Οποιαδήποτε απόπειρα εξαναγκασμού της γλώσσας σε ορισμένους αφηρημένους κανόνες έχει αποδειχθεί αποτυχία. Επομένως όλες οι προσπάθειες εισαγωγής τεχνικών γλωσσών και οι αναβιώσεις νεκρών γλωσσών, απομακρυσμένες από το κοινωνικό περιβάλλον που τις χρησιμοποιεί και τις διαμορφώνει, είναι ανεπιτυχείς.
Είμαι σίγουρος ότι ο κύριος Μπαμπινιώτης γνωρίζει πολύ καλά την σημασία της γλώσσας. Ξέρει δηλαδή ότι αν εισαχθούν πολλές ξένες λέξεις σε μια γλώσσα το πρόβλημα δεν είναι της γλώσσας αλλά της κουλτούρας. Η υπεροχή της αρχαίας Ελλάδας στην φυσική, στα μαθηματικά, στην γεωμετρία, στην ιατρική, στην φιλοσοφία, είχε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον δανεισμό χιλιάδων λέξεων σε πολλές άλλες γλώσσες και σε πολλά άλλα έθνη που, μαζί με τις λέξεις, κέρδισαν και καινούργιες έννοιες που πήγαιναν να εμπλουτίσουν την δικιά της κουλτούρα.
Συνεπώς ο κύριος Μπαμπινιώτης δεν θα έπρεπε να αναστατωθεί, αλλά να προβληματιστεί με το σημερινό επίπεδο της ελληνικής κουλτούρας. Δυστυχώς η σημερινή Ελλάδα λίγα παράγει και λίγα προσφέρει στην παγκόσμια κουλτούρα και δυστυχώς βαδίζει σε έναν δρόμο που ρισκάρει να αποκλειστεί από τις μελλοντικές δυνατότητες να γίνει και πάλι πρωταγωνίστρια της ΄παγκόσμιας πολιτιστικής σκηνής, με προβλέψιμη και αναπόφευκτη ζημιά και στην πολύτιμη γλωσσική της κληρονομιά.
Δεν θέλω να ασκήσω μια κριτική σώνει και καλά στον κύριο Μπαμπινιώτη, αλλά αναρωτιέμαι αν θα ήταν πιό χρήσιμο, παρά την υπεράσπιση των παλιών και σημερινών μεγαλείων της Πατρίδας, μια ανοιχτή μήνυση ενάντια στο άθλιο πολιτικό σχέδιο που θέλει να καταστρέψει ριζικά την δημόσια ελληνική παιδεία ανταλλάσσοντας τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας με κάποιο “proficency” αναγνωρισμένο από την Οξφόρδη και ακριβοπληρωμένο.
Κάθε Έλληνας και πόσο μάλιστα ένας καθηγητής πανεπιστημίου θα έπρεπε να αναρωτηθεί πως θα καταντήσει ένα έθνος που δεν εκτιμά τους νέους του. Που συγκρίνει τους φοιτητές του με μια συμμορία εγκληματιών. Ένα κράτος που εισάγει ένα ειδικό αστυνομικό σώμα στα πανεπιστήμια θυμίζοντας τον σκοταδισμό των χειρότερων εποχών.
Μια κυβέρνηση που καταστρέφει σκόπιμα την δημόσια εκπαίδευση για να ευνοήσει το κέρδος των ιδιωτικών κολλεγίων που πουλάνε πτυχία στα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα. Ένα έθνος που διώχνει τα πιο αξιόλογα παιδιά του και τα αναγκάζει να σπουδάζουν σε κάποια ξένη χώρα που προσφέρει ένα ανώτερο επίπεδο εκπαίδευσης.
Δυστυχώς μια χώρα που δεν επενδύει στην παιδεία και στην νεολαία της έχει μια μοίρα προκαθορισμένη. Μπορεί να γίνει μόνο μια αποικία σοφότερων και προνοιτικότερων εθνών και η γλώσσα της, με τους σαράντα αιώνες ιστορίας, ρισκάρει να μεταμορφωθεί σε ένα απρόβλεπτό και εξωτικό “pidgin“.
