Eυχές
Το νέο έτος θέλει κατά παράδοση ευχές και μηνύματα αγαπησιάρικα. Αυτό είναι κάτι που θα περίμενε ο καθένας κι από ένα editorial χριστουγεννιάτικου τεύχους. Δεν το κρίνω, δεν το θεωρώ κλισέ. Μου αρέσει, κι άλλωστε είναι κάτι που όλοι έχουμε ανάγκη για να ξεκινήσουμε μια νέα, αισιόδοξη χρονιά. Ως τύπος που θέτει τα new year’s resolutions τον Σεπτέμβρη, γιατί τον θεωρώ αφορμή για νέους προσωπικούς, επαγγελματικούς κουλουπού στόχους μετά από μια ξέφρενη (;) καλοκαιρινή παύση, θα ευχηθώ να συνεχίσουμε και το νέο έτος να προσπαθούμε για οτιδήποτε θέσαμε το φθινόπωρο –όσο τρελό ή άπιαστο κι αν είναι αυτό. Κι αν μέχρι τις 31/12/2022 και ώρα 23:59 δεν έχει πραγματοποιηθεί, τότε ας υποδεχτούμε με χαρά το 2023 και όλα αυτά που θα πραγματοποιήσει με τη δική μας πάντοτε θέληση και συνδρομή. Για όσο κρατούν οι γιορτές, ας πάρουμε μια ανάσα αφήνοντας χώρο και χρόνο στον εαυτό μας και στα πρόσωπα που αγαπάμε. Ας ανταλλάξουμε δώρα, ευχές, αγκαλιές κι ας φάμε μέχρι σκασμού!
Σοφία Αργύρη
Προτροπές
Δεν είμαι η καταλληλότερη στο να δίνω ευχές, δεν τις συμπαθώ και ιδιαίτερα, κάπως νιώθω ότι κλέβουν χρόνο από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό θα τις ονομάσω προτροπές. Ένεκα των ημερών λοιπόν, προτρέπω να έχουμε πολύ μυαλό στα κεφάλια μας, πιο πολύ φαγητό στα πιάτα μας, πιο πολύ έρωτα στα κρεβάτια μας, περισσότερο πετρέλαιο στους καυστήρες μας, περισσότερη δράση για να γλιτώσουμε τα δάκρυα, περισσότερο διάβασμα, περισσότερα δέντρα στις γειτονιές μας. Λιγότερη πολιτική ορθότητα και περισσότερο ουσιαστικό σεβασμό και ευγένεια (απ’ αυτή την ευγένεια που είχαν κάτι γερόντια σε κάτι βουνά που δεν είχαν ακούσει στη ζωή τους τις λέξεις πολίτικαλι κορέκτ), λιγότερο κινητό στο χέρι, λιγότερους μπάτσους στους δρόμους μας, λιγότερο κάνσελ και λοιπές διαδικτυακές αηδίες, λιγότερες φανφάρες, λιγότερους ξερόλες. Δείξτε στους ανθρώπους σας ότι τους αγαπάτε και κάντε εκείνο το τηλεφώνημα που όλο αμελείτε. Αυτά.
Ηλέκτρα Τζώρτσου
Δυσκολίες
Δυσκολεύομαι. Πολύ δυσκολεύομαι. Εγώ με δυσκολεύω. Δηλαδή δε φτάνει που με δυσκολεύουν τα πάντα γύρω μου, δυσκολεύω κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου. Τον βασανίζω. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβετε. Μισώ τα Χριστούγεννα. Με ενοχλούν. Ξέρω γιατί. Το ανέλυσα, θυμήθηκα ακριβώς τη στιγμή που τα μίσησα, ξόρκισα το κακό. Θα έπρεπε πλέον να αγαπάω τα Χριστούγεννα, εφόσον έχω αναγνωρίσει το πρόβλημα. Όμως, φίλοι μου, τώρα τα μισώ πιο πολύ. Δεν το κάνω επίτηδες, αλλά εκεί που οι άλλοι περνούν καλά, εγώ αναστενάζω βαθιά και τους χαλάω τη χαρά. Με περικλείει μια μαύρη αύρα, η οποία ξασπρίζει γύρω στα Φώτα. Κι αυτή η μαυρίλα ξεχνιέται μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα και πάει λέγοντας. Πώς γίνεται λοιπόν να έχω πείσει τον εαυτό μου ότι τα Χριστούγεννα εγώ πρέπει να είμαι η θλιμμένη, γραφική φιγούρα; Με δυσκολεύω. Με βασανίζω. Με βαραίνω. Κι εύχομαι τα Χριστούγεννα του 2023, να με πείσω ότι δε χρειάζεται να δυσκολεύομαι. Σας δυσκόλεψα ή με καταλάβατε; Καλή χρονιά!
Άντα Κουγιά
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά μας;
Απάντηση από τη συνέντευξη που παραχωρήσαμε σε ραδιοφωνική εκπομπή τού LUNG fanzine.
Παλιά προγραμμάτιζα σε ετήσια βάση, μετά πήγα εξάμηνη, τώρα είμαι σε τρίμηνη και πιστεύω πως ωραία θα ήταν να έχουμε μία όμορφη άνοιξη, δηλαδή να φτάσουμε ως το Μάρτιο. Δεν το θεωρώ λίγο –και δεν έχει να κάνει με τις εκλογές αυτό, δε με νοιάζουν καθόλου–, αλλά λέω να είμαστε κάπως καλύτερα, ζωντανοί, με ψυχή, με ιδέες και να κάνουμε πράξη ορισμένα πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας. Υπάρχουν δύο ζητούμενα. Πρώτο, να δημιουργείς ενδιαφέροντα τεύχη, κείμενα, θέματα. Και δεύτερο, να βρίσκεις ανθρώπους που να σε ακολουθούν και να σε στηρίζουν. Αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικά. Ένα επόμενο τεύχος θα ήθελα να είναι ασπρόμαυρο, να μην έχει καθόλου χρώμα. Και ένα ακόμα, να έχει όλο να κάνει με την επιστημονική φαντασία. Ραντεβού λοιπόν το Μάρτη με ένα μεγάλο πάρτι και έχει ο θεός, ή ότι υπάρχει τέλος πάντων.
Χρύσανθος Ξάνθης