Πρόσφατα, κάπου στην Αθήνα, παρατήρησα αυτό το καλάθι. Ένα καλάθι γεμάτο με φρούτα. Και το φωτογράφισα.
Μετά, παρατηρώντας το αντικείμενο της φωτογραφίας -σε συνδυασμό με την αντανάκλαση των εικόνων του δρόμου στη τζαμαρία, τη ζωή σε κίνηση δηλαδή- έκανα συνειρμικά αυτόν τον παραλληλισμό.
Κάπως σαν τα φρούτα δεν είναι και η ζωή;;
Άλλοτε η γεύση είναι γλυκιά, κάποιες φορές ξινή και κάπου-κάπου γλυκόξινη.
Κανένα φρούτο δε μοιάζει με το άλλο. Κι όμως! Το καθένα, ανεξάρτητα από τη γεύση του ή την επίγευση που αφήνει, έχει κάτι ωφέλιμο να σου προσφέρει -τις δικές του βιταμίνες. Έτσι συμβαίνει και με τις διάφορες καταστάσεις στη ζωή.
Συνεπώς, αυτό που έχει σημασία είναι να μην επικεντρωνόμαστε στο γεγονός της κάθε κατάστασης αλλά σε αυτό που μας μαθαίνει ή μας προσφέρει η κάθε μία. Είτε είναι γνώση, είτε συναισθήματα. Μπορεί να είναι χαρά, λύπη, και πάλι χαρά. Όλα είναι κύκλος. Και όλα οδηγούν σε αυτό που λέγεται αντοχή κι εμπειρία.
Και στην τελική, όπως ωριμάζουν τα φρούτα, έτσι ωριμάζουν και οι άνθρωποι -λόγω εξωτερικών κι εσωτερικών καταστάσεων.