Την ανακάλυψα μέσα από ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ της που είχε κοινοποιήσει μια φίλη μου. Αμέσως της έγραψα. Κι αυτή απάντησε πιο σύντομα από ό,τι περίμενα, παρά το φορτωμένο της πρόγραμμα. Την έψαξα, την σκάλισα ιντερνετικώς. Και τι δεν έχει κάνει. Ξεκινώντας από τον χορό που, όπως έχει πει, της έχει δώσει σημαντικά εργαλεία για να κάνει θέατρο και σινεμά, έχει κάνει φωτογραφία, σκηνοθεσία και, μάλιστα, έχει βραβευτεί για διαφημιστικά της. Η πρωτοτυπία στην ματιά της, φαίνεται πως πηγάζει από έναν δυσεύρετο συνδυασμό καθαρής σκέψης και ανοιχτής καρδιάς που διαθέτει η όμορφη και δυνατή Στέλλα Σερέφογλου.
Ποιο είναι το κοινό συστατικό που ενώνει τον Χορό, την Θεατρική Σκηνοθεσία και την διαφημιστική σκηνοθεσία;
Στις δουλειές που κάνω, προσπαθώ να έχω ρυθμό και τη δική μου αισθητική. Ρυθμός για εμένα σημαίνει “τίποτα να μην είναι περιττό” και αισθητική, ενώ είναι κάτι υποκειμενικό, είναι ένα είδος μινιμαλισμού και ιδιαίτερης χρωματικής παλέτας.
Ποια δουλειά που αναλάβατε δεν θα ξεχάσετε ποτέ στην ζωή σας και γιατί;
Η δουλειά που δεν θα ξεχάσω είναι ένα βίντεο που γύρισα μόνο με έναν συνεργάτη που αφορά την τρίτη ηλικία. Επισκεφτήκαμε σπίτια ηλικιωμένων και τους κινηματογραφήσαμε στους προσωπικούς τους χώρους. Ήταν ένα μάθημα ζωής αλλά και κάτι που με μελαγχόλησε. Κοινός παρανομαστής σε όλους -άσχετα με το οικονομικό ή μορφωτικό επίπεδο ή αν ζούσαν ολομόναχοι ή με παρέα- ήταν ότι έβλεπες πως τα γηρατειά είναι λίγο έως πολύ απαίσια. Αν έχεις ενδιαφέροντα, χρήματα και παρέα είναι λίγο απαίσια, αν όμως είσαι ολομόναχος, σε ένα μικρό διαμέρισμα, στο κέντρο της πόλης, με μία σύνταξη που δεν φτάνει ούτε για μία εβδομάδα, τότε… είναι πολύ απαίσια.
Ένα πρόσφατο ποστ σας στο facebook είχε-δικαίως-μεγάλη απήχηση. Μιλώ γι’ αυτό:
Γεγονός. Στον κλάδο της ελληνικής διαφήμισης σκηνοθετούν 45 περίπου άντρες σκηνοθέτες και δύο μόνο γυναίκες.Μιλάμε για το 2020!Από αυτά τα σενάρια μόνο ό,τι έχει να κάνει με παιδί και μαμάδες, ή τρόφιμα πηγαίνει σε εμάς τις δύο σκηνοθέτιδες. Προφανώς για τις πολυεθνικές, θεωρούμαστε ανίκανες (;;) να σκηνοθετήσουμε διαφημιστικά για κινητή τηλεφωνία, αρώματα, τράπεζες, αυτοκίνητα, σοκολάτες, μπύρες, καφέδες;
Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει ένας αποκλεισμός λόγω φύλου. Έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε που σκηνοθετώ διαφημιστικά κι όμως το reel μου αδυνατεί να συναγωνιστεί τα αντίστοιχα των αντρών. Χαίρομαι στον μικρόκοσμό μου γιατί επιβίωσα σε μία ανδροκρατούμενη δουλειά και μπορώ να ζω την οικογένειά μου, αλλά όλος αυτός ο αποκλεισμός με ταπεινώνει ως άνθρωπο. Όχι σαν καλλιτέχνη ή δημιουργό ούτε σαν γυναίκα. Αλλά σαν άνθρωπο.
Με ποια αφορμή το γράψατε;
Δεν έγινε κάτι συγκεκριμένο, μπορεί να ήταν μία πρόταση για σενάριο πιο «γυναικείο».
Τώρα τελευταία αποκτώ μία σιγουριά γι’ αυτό που είμαι και μπορώ να κάνω, η οποία με βοηθάει να «επαναστατώ» και να αντιδρώ στη διάκριση. Το φαινόμενο αυτό άλλωστε απασχολεί τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και ενθαρρύνονται δράσεις κατά των διακρίσεων.
Διδάσκετε στο Εθνικό Θέατρο. Πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία και πώς αξιολογείτε την συγκεκριμένη εμπειρία σε επαγγελματικό και ανθρώπινο επίπεδο;
Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση γιατί περνάω τη φάση… «που μιλάω συνέχεια για τη δουλειά αυτή». Ξεκίνησε αρχικά σαν πρόταση να ανεβάσω κάποιο βρεφικό έργο, αλλά δυστυχώς δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο κι έτσι μου πρότειναν να αναλάβω το μικρότερο, σε ηλικία, τμήμα του εργαστηρίου θεατρικής αγωγής για νήπια και προνήπια. Επειδή όμως μπορώ να μιλάω πολλή ώρα γι᾽ αυτή τη δουλειά, θα προσπαθήσω να την περιγράψω με λίγες λέξεις: ευγνωμοσύνη, προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη και αγάπη. Η αγάπη τελικά είναι κάτι που διευρύνεται κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έμαθα ως δασκάλα. Είναι αυτό το νοιάξιμο για το κάθε παιδί ξεχωριστά. Αυτό που κάνει έναν γονέα, έναν δάσκαλο καλό είναι το νοιάζεται. Δεν συνεπάγεται το ένα το άλλο.
Πώς κρατάτε τις ιδέες σας έξυπνες, την έμπνευσή σας ακονισμένη και την υπομονή σας σε περίσσεια όλα αυτά τα χρόνια;
Δεν έχω ιδέα! Αν όντως καταφέρνω όλα αυτά που λέτε (που δεν είμαι και σίγουρη) τότε η απάντηση θα ήταν πάλι η αγάπη. Η αγάπη για τη δουλειά μου.
Υπομονή έχω αρκετή αλλά κι αυτή έχει τα όριά της και όσο μεγαλώνω, νομίζω πως τα όρια στενεύουν.
Ποια ταινία ή/και θεατρική παράσταση που είδατε πρόσφατα μάς προτείνετε και για ποιον λόγο σας έμεινε;
Η θεατρική παράσταση που φέτος με ταρακούνησε είναι το “Ξύπνα Βασίλη” σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, στο Εθνικό Θέατρο. Είναι περσινἠ παραγωγή αλλά εγώ την είδα φέτος. Είδα ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος, κατάφερε να με βάλει σ᾽ ένα δικό του, ξεχωριστό κόσμο κι αυτό είναι κάτι που κράτησε για μέρες. Η παράσταση δεν παίζεται πια, αλλά παίζεται η “Ηλέκτρα” του ίδιου σκηνοθέτη (στο Τέχνης) και θα πάω να την δω.
Ταινία δεν θυμάμαι… γιατί έχω δει πολλές. Ας πούμε από αυτές που είδα τελευταία, ξεχώρισα την “Ιστορία Γάμου” για την αφοπλιστική της αμεσότητα, τα “Παράσιτα” για τη σκηνοθεσία σε όλα τα επίπεδα, με αγαπημένη τη σκηνή στο γυμναστήριο και την κάθοδο των πρωταγωνιστών μέσα στη βροχή και το “Κάποτε στο Χόλιγουντ”, γιατί ενώ ο Ταραντίνο δεν είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, συνειδητοποίησα βλέποντας αυτή την ταινία ότι είναι μία σκηνοθετική ιδιοφυία.
Το φύλο σας, εν τέλει, εκτός από τις δυσκολίες που προαναφέραμε και τον αποκλεισμό, φυσικά, θεωρείτε ότι σας προσέδωσε και στοιχεία που ένας άντρας δεν θα μπορούσε να διαθέτει; Ας πούμε, η μητρότητα ή η θηλυκότητα είναι χαρακτηριστικά που σας έχουν ωθήσει να βάλετε περισσότερη “ψυχή”και “μαγεία”πάνω στην δουλειά σας;
Ψυχή και μαγεία πιστεύω πως βάζουν και οι άντρες σκηνοθέτες, όπως και συναίσθημα. Οπότε όχι, πιστεύω πως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και όχι τόσο φύλου αν και σίγουρα αυτό που μας ξεχωρίζει από τους άντρες είναι περισσότερο οι βιολογικές μας ανάγκες αλλά και οι επιθυμίες που πηγάζουν από αυτές. Η μητρότητα βέβαια έχει ή θα έπρεπε να έχει σαν χαρακτηριστικά την αφιέρωση, την υπομονή και τη φροντίδα. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά είναι απαραίτητα και στη δουλειά που κάνω, γι αυτό μάλλον τα βήματά μου είναι κάπως αργά σε σχέση με άντρες σκηνοθέτες ή με γυναίκες που δεν έχουν παιδιά. Είναι όμως επιλογή μου.
Κάνετε πολιτική μέσα από την δουλειά σας;
Θα ήθελα πολύ να κάνω αλλά ως τώρα έχω ασχοληθεί με άλλα θέματα, την τρίτη ηλικία, τις σχέσεις και τη μητρότητα. Δεν το αποκλείω όμως για το μέλλον. Σίγουρα δεν θα κάνω πολιτική για να πω ότι έκανα, για να ανήκω σε κάποιο ρεύμα ή ακόμη για να είμαι της μόδας στα φεστιβάλ. Θα κάνω όταν θα υπάρχει μία βαθύτερη επιθυμία κι ένας λόγος πέρα από τάσεις ή καυτά κοινωνικά θέματα όπως το προσφυγικό ή τα δικαιώματα της LGB κοινότητας. Οι ηλικιωμένοι ας πούμε δεν είναι της μόδας, όμως η μικρού μήκους που έκανα ασχολείται με αυτό το θέμα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν ενημερώνομαι καθημερινά για το τι συμβαίνει στον κόσμο.
Πού σας οραματίζεστε σε μια δεκαετία από σήμερα;
Να πω την αλήθεια, θα ήθελα κάπου πολύ ψηλά. Το ψηλά όμως για εμένα έχει πολλά πρόσωπα. Είναι κάπως προσωπική αυτή η ερώτηση αλλά θα απαντήσω και μάλιστα αφού μιλάτε για οραματισμό, θα είμαι λίγο άπληστη. Οραματίζομαι τα παιδιά μου να είναι φοιτητές κάπου και μάλιστα ευτυχισμένοι με τις επιλογές τους. Όσον αφορά τα επαγγελματικά μου, θα ήθελα μέχρι τότε να έχω ανεβάσει κι άλλες παραστάσεις για ενήλικες και για παιδιά και να έχω κάνει τουλάχιστον μία ταινία μεγάλου μήκους. Θα ήθελα να έχω τελειώσει το μεταπτυχιακό μου και να έχω χρόνο για περισσότερη διδασκαλία. Στα προσωπικά μου, να έχω μία υγιή ρουτίνα, μία υγιή σταθερότητα. Αν τα έχω καταφέρει όλα αυτά, θα είμαι πολύ κοντά στον δικό μου ιδανικό κόσμο.
Έχετε κάποια συμβουλή για τους νέους και τις νέες ηθοποιούς; Ως σκηνοθέτης και δασκάλα συναντάτε πολλούς καθημερινά…
Δεν είναι εύκολο να απαντηθεί αυτή η ερώτηση μέσα στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, είναι μια μεγάλη συζήτηση. Θα έλεγα σκληρή δουλειά, ετοιμότητα, καλλιέργεια και σε άλλους τομείς εκτός από υποκριτική και να είναι προετοιμασμένοι για απογοητεύσεις.
Με τι ασχολείστε ακριβώς αυτήν την περίοδο; Τι περιμένουμε να δούμε δικό σας;
Σκηνοθετώ διαφημιστικά για να ζήσω κι αυτό είναι κάτι που προς το παρόν δεν μπορεί να αλλάξει. Όσον αφορά τα καλλιτεχνικά, ξεκινάω αυτή την εβδομάδα πρόβες για το Δάφνις και Χλόη που θα ανέβει τον Οκτώβριο στη Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής. Ιδανικά, θα ήθελα τους επόμενους μήνες να γυρίσω μία ταινία μικρού μήκους. Ελπίζω να τα καταφέρω.
Σας το ευχόμαστε ολόψυχα, Στέλλα!
