Το περιοδικό Περιπέτεια είναι το μοναδικό περιοδικό της πόλης που απευθύνεται σε παιδιά και γράφεται ειδικά για αυτά. Φέτος είναι η τρίτη χρονιά που η ιδέα της Ράνιας Παπαδοπούλου παίρνει σάρκα και οστά και κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλεία και επιλεγμένα σημεία διανομής από τις 9 Δεκεμβρίου.
Η Ράνια Παπαδοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι δημοσιογράφος – επικοινωνιολόγος. Αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με ειδίκευση τα Μέσα Επικοινωνίας, καθώς και του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Διαθέτει δίπλωμα στην πολιτιστική διαχείριση και το μάρκετινγκ. Είναι υποψήφια διδάκτωρ του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 2009 αρθρογραφεί σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα για πολιτιστικά και κοινωνικά ζητήματα. Το 2018 ίδρυσε το πολιτιστικό site Culture Press (culturepress.gr). Από τον Δεκέμβριο του 2019 αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Η εποχή» και από το 2022 ανήκει στο δυναμικό του mononews.gr. Παράλληλα, από το 2010 ασχολείται και με το ραδιόφωνο. Το ντοκιμαντέρ της «Ermou street Melody» έχει προβληθεί σε Φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Λογοτεχνικά κείμενά της έχουν βραβευθεί από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς. Δραστηριοποιείται επίσης στον τομέα της οργάνωσης και της επικοινωνίας θεατρικών και μουσικών παραγωγών. Είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρείας Καλλιτεχνικών παραγωγών και έρευνας «Blue Rosebud Productions», την οποία διευθύνει. Από τον Ιανουάριο του 2022 είναι διευθύντρια σύνταξης της «Περιπέτειας», του 1ου πολιτιστικού περιοδικού για παιδιά ηλικίας 6-14 ετών, που απευθύνεται στα παιδιά με ωριμότητα.
Βέβαια όλα τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι αρκετά για την περιγραφή ενός ανθρώπου ή για την περιγραφή της όρεξης με την οποία καταπιάνεται σε ό,τι έχει επιλέξει να κάνει. Η Ράνια Παπαδοπούλου είναι χρόνια συνεργάτις του Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ, αφού μας «τροφοδοτεί» με πολιτιστικά θέματα, ενώ έχει συμμετάσχει και γραπτώς σε ένα τεύχος μας. Και να μην ήταν όμως συνεργάτις, εμείς στηρίζουμε τα εκδοτικά επιχειρήματα, πόσω μάλλον όταν έχουν να κάνουν με παιδιά. Με τα χρόνια έχει γίνει φίλη προσωπική, οπότε ήταν αδύνατον να μην συζητήσουμε δημόσια για την «Περιπέτειά» της που εκδίδεται κάθε χρόνο εδώ και τρία χρόνια και απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6-14 ετών. Και αυτά τα Χριστούγεννα ήταν η καλύτερη συγκυρία. Γιατί; Θα διαβάσετε παρακάτω. Γιατί οι περιπέτειες έχουν και αρνητικό και θετικό πρόσημο – επιλέξτε κι εσείς, όπως κι εμείς, να κρατήσουμε μόνο τα θετικά!
Πώς σου ήρθε η ιδέα να φτιάξεις ένα περιοδικό για παιδιά;
Η ιδέα γεννήθηκε πριν από 3,5 χρόνια περίπου. Μαζί με τη συνεργάτιδά μου και φίλη Βασιλική Γώγου, μόλις είναι ιδρύσει την Blue Rosebud Productions ΑΜΚΕ και μας ενδιέφερε να κάνουμε κάτι το οποίο θα προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Δραστηριοποιούμαστε και οι δυο στον πολιτιστικό τομέα, οπότε το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ακολουθούσαμε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν ότι από τον χώρο του βιβλίου έλειπε ένα περιοδικό που θα αντιμετωπίζει τα παιδιά με ωριμότητα, ένα περιοδικό που να τους δίνει το έναυσμα να ξεκινήσουν τη δική τους περιπέτεια στη γνώση.
Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι αυτό;
Η ευθύνη είναι όντως μεγάλη. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να προσφέρουμε στα παιδιά ένα «καταφύγιο». Ένα περιοδικό που δε θα έχει διδακτικό ύφος και θα τους δώσει την ελευθερία να προβληματιστούν, να σκεφτούν, να αναζητήσουν περαιτέρω πληροφορίες για κάποιο θέμα.
Γιατί «Περιπέτεια»;
Τόσο ένας δημοσιογράφος, όσο κι ένα παιδί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ο δημοσιογράφος έχει την περιέργεια και αναζητά ειδήσεις. Ένα παιδί έχει την περιέργεια για τη ζωή. Και για τους δύο αυτή η περιέργεια γεννά μία νέα περιπέτεια στη γνώση.
Πώς επιλέγεις τη θεματολογία και τους ανθρώπους που γράφουν;
Η θεματολογία του περιοδικού κινείται στο ευρύτερο πολιτιστικό πεδίο. Ανάλογα με την επικαιρότητα, βρίσκουμε το κεντρικό μας αφιέρωμα και στη συνέχεια συζητάμε για την υπόλοιπη ύλη. Ενίοτε, η ύλη μας μπορεί να τροποποιηθεί, αλλά σε γενικές γραμμές είναι αποτέλεσμα συζήτησης με τους συντάκτες μας. Αυτό που μας ενώνει όλους είναι το ότι έχουμε ένα κοινό όραμα. Αυτό που δεν πρέπει να παραλείψουμε είναι το ότι η Περιπέτεια είναι ένα περιοδικό που μπορεί να διαβαστεί όλο τον χρόνο, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια, καθώς τα θέματα μας είναι διαχρονικά.
Χαρτί ή διαδίκτυο; Και γιατί;
Θα έλεγα και τα δύο. Το διαδίκτυο είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, όμως η αίγλη του έντυπου δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Είναι εντελώς διαφορετικό να κρατάς ένα περιοδικό στα χέρια σου, από το να διαβάζεις ένα κείμενο στο διαδίκτυο. Παράλληλα, το περιοδικό έχει και τη δική του ηλεκτρονική διεύθυνση peripeteiamag.gr, όπου ανεβαίνει επιπλέον υλικό. Την ίδια στιγμή, αυτό που προσπαθούμε είναι να υπάρχει «διάλογος» μεταξύ του εντύπου και του ιστότοπού μας.
Το «ραντεβού» με τους αναγνώστες είναι κάθε χρόνο. Θα ήθελες να είναι συχνότερα;
Σαφώς. Αλλά, όλα δυστυχώς είναι θέμα budget.
Πού μπορεί κάποιος να βρει την Περιπέτεια;
Σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα και μέσω παραγγελίας στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ωστόσο, διατίθεται και μέσω της εταιρείας μας, αποστέλλοντάς μας email στο [email protected].
Τα προσωπικά σου προβλήματα δεν σε ανέκοψαν αυτήν τη χρονιά να προχωρήσεις στην υλοποίηση του τρίτου τεύχους. Ήταν και μία ασχολία που σε απορρόφησε από τη σκέψη των προσωπικών προβλημάτων;
Είμαι ένας άνθρωπος που ακόμα και στις δύσκολες στιγμές αναζητά το φως. Πιο απλά, θα μπορούσα να πω ότι αγαπώ τη ζωή. Σίγουρα, η διάγνωση μίας σοβαρής ασθένειας δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε ή να μη συνεχίζουμε τη ζωή μας.
Πώς είναι να έχεις καρκίνο και να είσαι 33 ετών;
Σε ευχαριστώ που με ρωτάς ευθέως. Μόνο η ίδια η λέξη «καρκίνος» προκαλεί «φόβο» στους ανθρώπους και τείνει να είναι ένα «ταμπού». Η ηλικία δεν έχει τόσο σημασία. Όλοι οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την ασθένειά τους. Όπως, επίσης αυτό που θα πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μία ξεχωριστή περίπτωση. Είμαι 33 ετών και έχω καρκίνο. Αποδέχομαι το πρόβλημα υγείας μου, το αγκαλιάζω και προχωρώ με προσοχή τη ζωή μου, ακολουθώντας τη θεραπεία μου και τις συμβουλές των γιατρών μου. Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι η αποδοχή του προβλήματος. Ταυτόχρονα, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η ψυχολογία του ασθενή. Θα έλεγα ότι είναι το 50% της θεραπείας. Κατά τ’ άλλα, συνεχίζω τις δραστηριότητές μου, αλλά με πιο ήπιους και ανθρώπινους ρυθμούς.
Τι άλλαξε μέσα σου; Αν και φαντάζομαι χρειάζεται ακόμη χρόνος συνειδητοποίησης και αυτή την ερώτηση θα πρέπει να σ’ την κάνω σε 5 χρόνια.
Το να σου λένε στα 33 σου χρόνια ότι πάσχεις από καρκίνο, δεν είναι ό,τι πιο εύκολο και ειδικά όταν πηγαίνεις σε γιατρό τακτικά και κάνεις εξετάσεις. Ειδικά, όταν ο γιατρός που σε παρακολουθούσε δεν έκανε σωστή διάγνωση και ανακαλύπτεις ξαφνικά μόλις αλλάξεις γιατρό ότι έχεις καρκίνο πάνω από 1 – 1,5 χρόνο και το μαθαίνεις τυχαία. Αυτό που άλλαξε κυρίως μέσα μου είναι το ότι άρχισα να παρατηρώ καλύτερα τον κόσμο γύρω μου, τις ανάγκες του, τα θέλω του, όπως επίσης και τα δικά μου θέλω. Και σε πέντε χρόνια να μου κάνεις αυτή την ερώτηση, θα σου απαντήσω το ίδιο. Παντού χρειάζεται ισορροπία.
Συνάντησες στο δρόμο σου αυτό που λέμε «ανθρωπιά» ή έχει χαθεί στις μέρες μας;
Η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί στις μέρες μας. Συνάντησα πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι μου έδειξαν αγάπη. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Κατάλαβα ποιοι είναι φίλοι μου, ποιοι νοιάζονται για εμένα πραγματικά και ποιοι είναι η οικογένειά μου. Αυτή τη στιγμή μπορώ να πω με χαρά ότι έχω τρεις οικογένειες: τη βιολογική μου οικογένεια και τους φίλους μου, την οικογένειά μου στο mononews.gr και την οικογένειά μου στην Ευρωκλινική, όπου πραγματοποιώ τις θεραπείες μου, στην οποία ανήκουν οι γιατροί μου και οι νοσηλευτές που μου έχουν σταθεί όλον αυτόν τον καιρό και ειδικότερα οι νοσηλευτές στο ΟDC και τον 5οΑ, όπου πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της νοσηλείας μου. Ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Την ίδια ώρα, υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που ίσως σε πλησιάσουν από περιέργεια ή για να παίξουν ότι είναι καλοί. Αυτό που δεν καταλαβαίνει αυτή η κατηγορία ανθρώπων είναι ότι το να αντιμετωπίζεις ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, δε σε κάνει χαζό. Γελάω πραγματικά με αυτές τις περιπτώσεις.
Οι περιπέτειες λοιπόν μπορούν να έχουν και θετικό και αρνητικό πρόσημο. Είναι όμως όλες κομμάτι της ζωής;
Τα πάντα είναι κομμάτι της ζωής μας και πρέπει να τα αποδεχόμαστε, έχοντας ψηλά το κεφάλι. Σε όλες αυτές τις στιγμές εκτός από εμπειρίες, λαμβάνουμε και μαθήματα ζωής.
Τι εύχεσαι για το μέλλον;
Μόνο υγεία και αγάπη, όσο κλισέ κι αν σου φανεί.
Εκτός από την Πόλη που ακόμη Ζει… τι άλλο επιβιώνει στις μέρες μας;
Τα πάντα. Η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος. Μαζί με το φως υπάρχουν οι σκιές και το σκοτάδι, η λύπη, η χαρά, η υγεία και η ασθένεια. Ευτυχώς, όμως δεν έχουμε χάσει τη δίψα για ζωή.
Επόμενα σχέδια της Blue Rosebud Productions;
Είμαστε σε συζητήσεις με φορείς από το εξωτερικό για κάποια ερευνητικά project. Παράλληλα, η ομάδα της Περιπέτειας έχει ξεκινήσει ήδη να συζητά για το επόμενο τεύχος και ταυτόχρονα προετοιμάζουμε και μία θεατρική παραγωγή.
