Μια φορά κι έναν καιρό, μια 18χρονη σύζυγος υποπλοιάρχου μπάρκαρε σε εμπορικό πλοίο, ανάμεσα σε 35 άντρες και ταξίδεψε για μήνες. Από τότε, έχουν περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια. Οι αναμνήσεις ξαναζωντανεύουν.
Πέντε μήνες, λοιπόν….
…..πάνε κι έρχονται στα λιμάνια της γης, δύσης κι ανατολής. Πολύτιμες εμπειρίες…
Έρχεται εντολή από το εφοπλιστικό γραφείο να φορτώσουμε τσιμέντο σε σακιά, με προορισμό εκφόρτωσης το Λάγος της Νιγηρίας. Γύρω στις 40 μέρες πάλι στον ωκεανό… Εγώ, πλέον, μια άνετη καπετάνισσα! Εξοικειωμένη πλήρως με τη ζωή μες στο βαπόρι… Βάρδια 4-8 π.μ και 4-8 μ.μ καθημερινά!
Η θάλασσα γεμάτη εκπλήξεις και γοητεία, μα και κάποιες φορές, φόβο και τρόμο. Το πλοίο, κάποτε, έμοιαζε να κυλά κυριολεκτικά σε γυάλινη επιφάνεια, σαν ψεύτικη. Τα απόνερα από τα πλάγια του κινούμενου πλοίου πρόδιδαν μονάχα το ότι βρισκόμασταν σε νερά πραγματικά!
Κάποια στιγμή ήρθε η εντολή από τον πλοίαρχο να αρχίσουμε να πίνουμε όλοι ανεξαιρέτως κάτι χαπάκια για πρόληψη από την ελονοσία (μαλάρια) η οποία ήταν σε έξαρση στο Λάγος. Εγώ, εν τω μεταξύ, έπαιρνα και κάτι άλλα χάπια (παυσίπονα και αντιβιοτικά) για να κατευνάσω τον πόνο από μια φλεγμονή στα δόντια μου. Γενικά, δύσκολη εποχή…
Φτάνουμε, λοιπόν, στο Λάγος και έχουμε Οκτώβρη του 1975. Ένα μήνα πριν είχα συμπληρώσει τον 19ο χρόνο της ζωής μου. Στο Λάγος αντιμετωπίζουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Οι εντολές των αρχών είναι να φουντάρουμε ανοιχτά στη ράδα, περιμένοντας τη σειρά μας για εκφόρτωση. Η ράδα του Λάγους! Ανοιχτή θάλασσα, δύο ώρες με τη βάρκα απόσταση από τη στεριά! Το πλοίο μας έμεινε περιμένοντας τη… σειρά του έναν ολόκληρο χρόνο στη ράδα. Απίστευτο κι όμως αληθινό…
Κι εδώ αρχίζει το γλέντι. Αντιλαμβάνομαι λόγω των γνωστών συμπτωμάτων ότι είμαι έγκυος. Η αρχική αίσθηση είναι μια απερίγραπτη αίσθηση χαράς, μιας και είχαμε μεγάλη επιθυμία να συμβεί κάτι τέτοιο κι εγώ κι ο άντρας μου. Κατόπιν, όμως… σοκ! Χάπια, κι άλλα χάπια… Το κουτάκι με τα χάπια για την πρόληψη της ελονοσίας έλεγε πως είναι απαγορευτικό να τα παίρνεις αν είσαι σε ενδιαφέρουσα. Αποφασίσαμε, λοιπόν, ότι έπρεπε να φθάσω το συντομότερο στην Αθήνα για να συμβουλευτώ τον γιατρό μου για την πορεία της κατάστασης.
Η χειρότερη περιπέτεια με αφορμή το πιο όμορφο γεγονός της ζωής μου είχε μόλις αρχίσει. Πρώτον: ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε εισιτήριο. Στην ράδα ήταν αγκυροβολημένα 300 ελληνικά πλοία γεμάτα τσιμέντο, καθώς γινόταν ανοικοδόμηση της πόλης. Βέβαια, υπήρχαν και πολλά πλοία άλλων σημαιών. Είχαν φρακάρει και οι αερομεταφορές, καθώς για οποιονδήποτε λόγο έπρεπε να πηγαινοέρχονται αεροπορικώς χιλιάδες άτομα, λόγω της στασιμότητας των πλοίων. Ευτυχώς, η Ολυμπιακή-του Ωνάση τότε- έβαλε τσάρτερς.
Τώρα αρχίζει η περιπέτεια του επαναπατρισμού μου. Πρέπει να βγω έξω εγώ η ίδια για να πάω στο προξενείο να πάρω βίζα, ώστε να μου επιτραπεί μετά να βγάλω το αεροπορικό εισιτήριο. Τα μεταφορικό μέσο από το πλοίο στη στεριά είναι η βάρκα του πλοίου, δηλαδή δύο ώρες απόσταση. Η μεγαλύτερη ταλαιπωρία ήταν η επιβίβαση στη βάρκα και στη συνέχεια η αποβίβαση. Έπρεπε να κατέβω με μεγάλη προσοχή στην ανεμόσκαλα μέχρι ένα σημείο, ώστε, όταν ανέβαινε η βάρκα λόγω της φουσκοθαλασσιάς να πηδήξω κυριολεκτικά μέσα.
Επικίνδυνη κάθοδος, γιατί, αν δεν υπολόγιζες σωστά μπορούσε η δύναμη της βάρκας που έσκαζε στα πλαϊνά του πλοίου, λόγω της θάλασσας, να σου κόψει κυριολεκτικά τα πόδια. Ε, λοιπόν, το κατάφερα κι αυτό. Όπως κατάφερα να βγάλω βίζα και εισιτήριο.
Ζούσα, όμως, μία απίστευτη αγωνία. Ήθελα να φτάσω γρήγορα Ελλάδα να μιλήσω με τον γιατρό μου. Τελευταία αποβίβαση έγινε μετά από 10 μέρες περίπου- ο προορισμός μου ήταν το αεροδρόμιο και τελική άφιξη η Αθήνα. Τέσσερις γιατροί στη σειρά μου προτείνουν να κάνω έκτρωση, λέγοντάς μου ότι όλα αυτά τα χάπια που είχα καταπιεί ήταν επικίνδυνα για το βρέφος. Ζούσα μια συνεχή αγωνία…
Δείτε ακόμα
Μα μέσα μου βαθιά, από ένστικτο, ένιωθα ότι το μωρό μου θα γεννηθεί γερό. Ο πέμπτος, λοιπόν, γυναικολόγος που επισκέφθηκα μού είπε σαφέστατα ότι δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί αν έχει δημιουργηθεί βλάβη στο έμβρυο αν μια κοπέλα έχει πιει κάτι μη επιτρεπτό για την κατάστασή της. Λίγο ή πολύ, αυτό είχα ανάγκη να ακούσω και αποφάσισα να κρατήσω το παιδί που τόσο πολύ ήθελα. Το μωρό αυτό ήρθε στον κόσμο γερό και σήμερα είναι 43 ετών γυναίκα.
Είναι λογικό να μην έχω ιδιαίτερες μνήμες από την πόλη του Λάγος, γιατί όλο μου το είναι ήταν δοσμένο στην εγκυμοσύνη μου. Το μόνο που θυμάμαι ακόμα και τώρα είναι έναν υπέροχο άνθρωπο, Σύριο, τον Σεμίν, ο οποίος ήταν στο πλοίο με την ειδικότητα του μαραγκού. Αγαπούσε πολύ τον καπετάνιο του και κατά συνέπεια τη γυναίκα του καπετάνιου, δηλαδή… την αφεντιά μου! Αυτός ο φανταστικός, λοιπόν, τύπος έφευγε σχεδόν κάθε μέρα κι έκανε αυτό το δύσκολο ταξίδι με τη βάρκα 2 ώρες να πάει και 2 να γυρίσει για να μου φέρει λιχουδιές. Έλεγε ότι οι εγκυμονούσες γυναίκες έχουν επιπλέον ανάγκες. Ποιος ξέρει τι γίνεται τώρα αυτός ο υπέροχος άνθρωπος….από το μαύρισμα του φυλλαδίου του, που θα κατέστρεφε την καριέρα του. Το σοκ αργήσαμε να το ξεπεράσουμε…
