Γράφει η Miss Sundy
…Και κάγκελο η κυρία! Λαγκάρω;; Ευτυχώς, διδάσκω αγγλικά και δεν άργησα να πιάσω το νόημα – (lag = καθυστερώ). Σε μια πρωτοφανή, για όλους, εποχή που πρέπει να συνδεθώ μέσω διαδικτύου με τους μαθητές μου για να κάνω μάθημα, διδάσκομαι πολλά περισσότερα από όσα περίμενα. Διότι και εμείς μαθαίνουμε από τους μαθητές και όποιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα κοιμάται όρθιος και πληρώνει ξενοδοχείο..
Η αργκό που χρησιμοποιούν πλέον οι έφηβοι έχει εξελιχθεί και μαζί της οφείλουμε και εμείς. Όχι για να τη χρησιμοποιούμε στον ίδιο βαθμό και να παλιμπαιδίσουμε, αλλά για να κατανοήσουμε την αλλαγή και τη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Θέλει συναισθηματική ωριμότητα για να δεχθείς ότι δεν είσαι πια παιδί ή έφηβος. Είναι άλλο το να κρύβεις μια παιδικότητα και άλλο το να μπεμπεκίζεις και να αποστρέφεσαι την ηλικία σου. Άλλωστε ,αυτή σου φέρνει την εμπειρία που έχεις τώρα για να διαχειρίζεσαι καταστάσεις – (αν κατάφερες να την αξιοποιήσεις).
Έτσι, μέσα από ατελείωτες ώρες μπροστά σε ένα υπολογιστή, μου επιβεβαιώνεται ξανά αυτό που είχα (ευτυχώς!) ήδη καταλάβει από καιρό. Η κάθε γενιά οφείλει να χαράσσει το δικό της δρόμο και εμείς να μη τη εμποδίζουμε. Χρειάζεται να είμαστε αρωγοί και εμπνευστές, όχι κριτές. Όπως έλεγαν και οι ΜΊΚΡΟ –όταν ήταν η δική μου η σειρά στα 90s – ‘’Άσε το φόβο σου και γίνε ό,τι θες, κάνε τα πάντα να γυρίζουν, είναι η σειρά σου!’’. Δεν αναφέρονταν, εικάζω, στις…ευπαθείς ομάδες!
Πριν πατήσω καν τα 40, λοιπόν, αισθάνομαι ακόμα νέα και φρέσκια, όμως αντιλαμβάνομαι το χώρο που πρέπει να παραχωρήσουμε στις νεαρότερες ηλικίες. Που σε αυτή την κρίσιμη φάση της ζωής τους, εγκλωβίστηκαν σε ένα σπίτι. Που δε βλέπουν τους φίλους τους και δεν αράζουν στα πάρκα. Ακόμα και έτσι όμως, αντιλαμβάνονται την αγάπη και ποιός τους νοιάζεται. Έστω και υπό την απειλή του COVID19, έστω και μέσα από μια οθόνη. Η οξεία αντίληψη δεν έχει ηλικία. Η αγάπη και το ενδιαφέρον δεν έχουν ηλικία.
