Πρωί.
Κάνω τουλάχιστον έξι χιλιόμετρα με ένα μαύρο παπί. Δεν έχει καθρέφτες, ποτέ δεν είχε. Για ιδεολογικούς λόγους, λέω όταν με ρωτάνε. Πλάκα κάνω, απλώς δεν με βολεύουν, έχω συνηθίσει να γυρνώ το κεφάλι και να ελέγχω άμεσα τι γίνεται πίσω μου.
Παραγγέλνω καφέ και σε κοιτώ. Είσαι βλοσυρή και ποτέ δε θυμάσαι πως πίνω τον καφέ. Κάθε φορά με ρωτάς αν θέλω σοκολάτα ή κανέλα. Πάντα απαντώ όχι και μετά από μερικές φορές, που συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο πράγμα αρχίζει και με εκνευρίζει. Σε κοιτώ και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με ελκύει (αυτό που με εκνευρίζει το ξέρω).
Τελικά ξέρεις ποιο είναι; Έχεις έναν εκκωφαντικό κότσο! Με πολλές φουρκέτες, αμέτρητες φουρκέτες. Μια μέρα που είμαι και εγώ βλοσυρός, αποφασίζεις να χαμογελάσεις. Προσπαθείς να θυμηθείς πως πίνω τον καφέ μου! Στο τέλος βέβαια με ξαναρωτάς αν θέλω κανέλα. Αλλά σου χαμογελώ. Μου χαμογελάς. Μιλάμε. Ζώδια. Πάντα βοηθάνε τα ζώδια στην αρχή. Φοβάσαι για την ηλικία σου. Θα μπεις στα τριάντα τον Ιούνη. Εγώ πάλι θα ευχόμουν να ήμουν τριάντα. Σε παρατηρώ ξανά. Εκτός από τον κότσο -πόση ώρα σε παίρνει να τον φτιάξεις κάθε πρωί;- μ’ αρέσει που είσαι ζωντανή και δραστήρια. Το ζώδιό σου με φοβίζει, στο λέω. Και ’μένα το δικό σου, αλλά δεν το κάνω θέμα λες, και γελάμε.
Μαθαίνω πως κάθε μέρα ξυπνάς στις 4.30 το πρωί! Τι είπες ρε φίλε; Τώρα ίσα που σε γουστάρω κιόλας. Και στο δείχνω. Ξέρεις γιατί; Κουράστηκα από αυτούς που είναι πάντα κουρασμένοι και μουρμουράνε! Και μου κολλάνε ήττα και απαισιοδοξία. Όχι σήμερα δεν είναι η τελευταία μέρα που έρχομαι για καφέ, σου απαντώ όταν με ρωτάς. Αλλά είναι μια από τις τελευταίες. Θα δούμε…
Κορίτσι μου να χαίρεσαι τον κότσο σου!
Discussion about this post