Η επιστροφή του θεάτρου του Λυκαβηττού στην πολιτιστική ζωή της Αθήνας, επιφύλασσε μια πολύχρωμη γκάμα από συναυλίες και παραστάσεις και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, ήταν αναμφισβήτητα η συνάντηση της Δήμητρας Γαλάνη με τη Μάρθα Φριντζήλα.
Μια συνάντηση που δε μοιάζει με τη γνωστή συνταγή όπου δύο καλλιτέχνες παραθέτουν ένα σημαντικό μέρος του προσωπικού τους ρεπερτορίου, και που και που το μοιράζονται ο ένας με τον άλλον. Αλλά όπως πολύ γλαφυρά περιγράφει το δελτίο τύπου: «H Δήμητρα Γαλάνη και η Μάρθα Φριντζήλα συναντιούνται για να συνεχίσουν “μια κουβέντα” που άφησαν στη μέση πριν από χρόνια. Φέρνοντας πρωτότυπα τραγούδια και διασκευές με νέα προσέγγιση μέσα από τη ματιά των νέων μουσικών που τις πλαισιώνουν, οι δύο ερμηνεύτριες προτείνουν, όχι μια απλή συναυλία, αλλά μια παράσταση με σκηνική υπόσταση. Οι δυο γυναίκες συναντιούνται επί σκηνής για να πουν την ιστορία τους μέσα από τα τραγούδια. Και το κοινό θα τις ακολουθήσει σε μια μουσική περιπλάνηση στον Νότο, από τη Μεσόγειο ως την Καραϊβική, με εξαίρετους μουσικούς, υπέροχες μελωδίες και πολυαγαπημένα τραγούδια από άλλες εποχές, που επιστρέφουν στο σήμερα».
Και η συνάντηση ξεκινά… οξύμωρα με το υπέροχο Όχι δε πρέπει να συναντηθούμε των Μαρκόπουλου/Χρονά για να έρθει λίγο μετά ένα από τα πιο όμορφα ορχηστρικά της ελληνικής δισκογραφίας Το βαλς των χαμένων ονείρων. Η μπάντα λάμπει μέσα στην υπέροχη μελωδία του Χατζιδάκι: Σεραφείμ Γιαννακόπουλος στα τύμπανα, Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι, Μηνάς Λιάκος στην ηλεκτρική κιθάρα, Στέλιος Προβής στο μπάσο, Δημήτρης Αρώνης στην κλασική και ακουστική κιθάρα, πλήκτρα και Δήμος Βουγιούκας στο ακορντεόν.
Τραγούδια με κοινό γνώμονα το παρελθόν, τη μνήμη, την ξενιτειά (Τι να θυμηθώ, Το κλάμα του εμιγκράντου, Σαν το μετανάστη), τη θάλασσα (Θάλασσα πλατιά, Μες σ’ αυτή τη βάρκα, Νερό στη βάρκα, Βάρκα Γυαλό). Κάπου ανάμεσά τους , στα highlights, το Εμένα με συμφέρει των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου, με το στίχο «Να γδύνονται οι γυναίκες κι ας μη τους αγαπάνε τους άντρες που `χουν απλωθεί στου κρεβατιού το χέρι» να «χτυπά» διαφορετικά μέσα μας και να γίνεται, σαφώς, πιο κατανοητός στο σήμερα από ότι στην εποχή που γράφτηκε.
Ώρα για να έρθουν στη σκηνή οι δύο καλεσμένοι της βραδιάς για το πιο χορευτικό-παραδοσιακό μέρος της παράστασης. Αλεξανδριανή μου γλάστρα, Ντόκτορ, Σάλα Σάλα, Άνοιξε γιατί δεν αντέχω από την Ελένη Τσαλιγόπουλου, πότε μόνη, πότε με όλη την παρέα μαζί αλλά και το Παιδί του δρόμου δια στόματος και βιολιού του Φώτη Σιώτα.
Ο Άκης Πάνου συναντά τον Ξαρχάκο με τα Η πιο μεγάλη ώρα, Θα κλείσω τα μάτια και το Δίχτυ αντίστοιχα, και δυο τραγούδια για encore: Ανάθεμα τον αίτιο από τη Μάρθα και το ολοκαίνουριο, ακόμα ακυκλοφόρητο, Έλα Κοντά της Δήμητρας, με τον κόσμο πια να έχει γεμίσει το μπροστά μέρος της σκηνής, παρόλο που η συναυλία ήταν αποκλειστικά καθήμενων.
Τα λόγια για το καλλιτεχνικό εκτόπισμα και την πορεία της Δήμητρας Γαλάνης μέσα στις δεκαετίες, νομίζω είναι περιττά. Μια τόσο γεμάτη από εμπειρίες τραγουδίστρια και δημιουργός, που δεν έχει λόγους να φοβάται να αφήσει το προσωπικό της ρεπερτόριο για λίγο στην άκρη αλλά ούτε και διστάζει να δώσει άπλετο χώρο στον εκάστοτε καλλιτέχνη με τον οποίο συνεργάζεται στη σκηνή. Η Μάρθα Φριντζήλα πάλι, αν και σαφώς νεότερη στα πράγματα, είναι μια απ’ τις πιο περιπετειώδεις και πολυσχιδείς καλλιτεχνικές φιγούρες που γνωρίσαμε από το 2000 κι έπειτα. Mένει πιστή στο δικό της αντισυμβατικό και «underground», αλλά δε λέει όχι και σε πιο «ηχηρές» συνεργασίες σαν και αυτή, αρκεί να υπάρχει ουσιαστικός καλλιτεχνικός λόγος και κρατώντας πάντα την απλότητα, την αμεσότητα, το χιούμορ και τη μοναδική της σφραγίδα.
