Όλοι οδύρονται για τα σημερινά παιδιά. Δεν έχουν όρια, λένε οι ψυχίατροι, χρόνο με τους γονείς του λένε οι παιδαγωγοί, είναι συνέχεια με τις οθόνες λένε οι παιδίατροι. Είναι μόνα, είναι εκτεθειμένα, είναι θύματα της κατανάλωσης και της παγκοσμιοποίησης (λένε τα μίντια που έχουν και ιδιαίτερη συνάφεια με τα παραπάνω προβλήματα). Της Μονσάντο και της κρίσης λένε όσοι γενικά είναι επιρρεπείς σε απόδοση ευθυνών σε ανώτερες οντότητες.
Εγώ δεν τα λυπάμαι. Τα σημερινά παιδιά, έχουν γονείς που μπορούν να ανησυχούν για όλα αυτά. Έχουν γονείς που είναι αρκετά ενημερωμένοι και μορφωμένοι ώστε να συζητούν για τα ωφέλη και τα μειονεκτήματα του εμβολιαστικού προγράμματος και να παίρνουν (ενίοτε αμφιλεγόμενες) αποφάσεις. Γονείς που μπορεί να λείπουν στη δουλειά, αλλά θα ξεπαραδιαστούν και θα ξενυχτήσουν στο internet για να βρουν το παιδικό σταθμό με τις καλύτερες κριτικές από μανούλες για την τελευταία πενταετία. Έχουν παππούδες, που παρά τα πολλαπλά τους ελαττώματα, είναι αρκετά γεροί ώστε να τα βγάζουν στην πλατεία και παίρνουν μια σύνταξη που τη χαλάνε σε υψηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη λιχουδιές.
Τα σημερινά παιδιά όλο και περισσότερο μαθαίνουν να συζητούν με τους γονείς, παρά να υπακούνε τυφλά στην εξουσία του έτσι θέλω. Μαθαίνουν να διαπραγματεύονται, να ψάχνουν το δίκιο τους, μαθαίνουν ότι η αγάπη δεν έχει υποταγή. Μαθαίνουν ότι τα κορίτσια μπορούν να παίζουν με αυτοκίνητα και τα αγόρια να φοράνε ροζ μπλούζες. Μαθαίνουν οτι η μαντήλα ειναι απλά ο τρόπος που ντύνεται μια άλλη μαμά και το σκούρο δέρμα είναι ένα συνηθισμένο γνώρισμα, όπως το ύψος ή το χρώμα των ματιών. Σίγουρα όχι όλα τα σημερινά παιδιά. Όχι παντού (όπως και σε κάθε άλλη εποχή). Αλλά όλο κι περισσότερα. Κάποια μέρα, όντας γονείς θα μπορέσουν και εκείνα να είναι ίσως λίγο πιο ανεκτικά. Λίγο λιγότερο φοβισμένα στο καινούριο. Λίγο περισσότερο έτοιμα να συζητήσουν πριν βγάλουν τα όπλα.
Τα σημερινά παιδιά δεν είναι εύκολα. Δεν είναι ομοιόμορφα. Κυρίως γιατί αντιμετωπίζουν προκλήσεις στις οποίες, ας το παραδεχτούμε, ιδέα δεν έχουν πως να ανταπεξέλθουμε οι ενήλικες (αν εσείς έχετε βρει απάντηση πως να αποεθιστείτε από τις οθόνες, πείτε και σε εμάς που σπαταλάμε ώρες στo facebook και το το instagram).
Εγώ δεν τα λυπάμαι τα σημερινά παιδιά. Τα χαίρομαι. Όπως και την προηγούμενη γενιά. Όπως και κάθε γενιά. Προχωράμε σίγουρα, και νομίζω μου αρέσει περισσότερο εκεί που πηγαίνουμε, παρά από εκεί που ξεκινήσαμε (ξέρετε σπηλιές, κραυγές, σωματική τιμωρία και άλλα δυσάρεστα).