Το να μαθαίνουμε λεπτομέρειες για το συνεχόμενο έγκλημα, δεν ξέρω αλήθεια σε τι και ποιους βοηθάει. Γινόμαστε πιο ευαίσθητοι; Φοβόμαστε περισσότερο; Αισθανόμαστε καλύτερα μιας και δεν μας έχει συμβεί κάτι τέτοιο σε μας και τα παιδιά μας;
Σίγουρα βοηθούν τα κανάλια, τα site και τις εφημερίδες. Από εκεί και μετά τίποτα. Ένα απέραντο κενό, θλίψη και μαγάρισμα.
Οι υπαίτιοι θα πληρώσουν, αλλά ποιοί είναι υπαίτιοι;
Όλο και περισσότερο η κοινωνία γίνεται χωριό. Χωριό που ξέρει και δεν μιλά. Δεν μπλέκεται. Είναι αδύνατο η βία που εξασκήθηκε στον άτυχο (;) νέο να μην είχε πέσει στην αντίληψη του περίγυρου. Όπως και τόσα ειδεχθή εγκλήματα που όλο και περισσότερο εμφανίζονται στις οθόνες και τα πρωτοσέλιδα. Μάτια, στόματα ερμητικά κλειστά. Αποστρέφουμε το βλέμμα, επιτρέπουμε την θηριωδία, αφήνουμε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και μετά… Μετά πέφτουμε από τα σύννεφα, αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας, βγάζουμε λόγους στα καφενεία, στα internet και στα Κυριακάτικα τραπέζια.
Υπάρχει ένα μικρό έγκλημα και ένα μεγάλο. Στο μεγάλο είμαστε καλεσμένοι και το ξέρουμε.
Τα υπόλοιπα είναι κλικ, likes και σαπίλα!
