![Royksopp [Dj Set] | Bolivar Beach Bar | Sat. 29 June](https://ipolizei.gr/wp-content/uploads/2019/06/Official-FB-Cover-Royksopp-360x180.jpg)
Έχει σπουδάσει Νομική. Αγαπά την Κανέλλα, τον ρόλο του «Καφέ της Χαράς» που την έκανε αναγνωρίσιμη στο ευρύ κοινό. Της αρέσει η Κωμωδία. Φέτος, δεν έχει πολύ χρόνο να πλέξει, γιατί παίζει σε δύο παραστάσεις. Αυτά και άλλα συζητήσαμε με τη «Μητέρα του Αγίου» στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα.
Ένα σχεδόν παγωμένο βράδυ στην καρδιά της πόλης, μια ζεστασιά εκπέμπεται από το φίνο θεατρικό πατάρι του Αγγέλων Βήμα. Η Ρέινα Εσκενάζυ κάνει πρόβα με την Φωτεινή Ντεμίρη, κρατούν το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη στα χέρια τους, μαζεύουν μερικά ρούχα και περπατούν γύρω από τα σκηνικά. Είναι και οι δυο τους πολύ ήρεμες και συγκεντρωμένες στη δουλειά τους. Μου φαίνεται πως βλέπω δύο φίλες, δύο γυναίκες που γνωρίζουν η μία τα πατήματα της άλλης. Στη διάρκεια της κουβέντας μου με τη Φωτεινή Ντεμίρη, η Ρέινα Εσκενάζυ καθόταν κοντά μας και κατένευε με το κεφάλι της στο μέρος της συνεργάτιδάς της, πάντα χαμογελαστή. Η χειμαρρώδης «Φωφώ» όπως είναι στο Instagram και όπως τη φωνάζουν ορισμένοι οικείοι της, μου έδωσε, ακούγοντάς τη, την αίσθηση της πηγαίας χαράς για όλα αυτά με τα οποία καταπιάνεται…
……………………………………………………………………………………………………….
Σπούδασα Νομική και έδωσα και τις εξετάσεις μου στον δικηγορικό σύλλογο, αλλά με διέγραψαν γιατί παράλληλα ήμουν στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και δεν μπορούσα να πάω αντιπρόσωπος στις εκλογές που με διόριζαν. Ούτε ένσταση έκανα, φυσικά. Συνέχισα στο ΔΗΠΕΘΕ, φυσικά…
Δεν ομολογούσα από μικρή την αγάπη μου για την υποκριτική τέχνη. Ως «καλό» και υπάκουο παιδί, δεν τολμούσα να το εκφράσω. Βγήκε, όμως, τελικά, δεν μπόρεσε, ούτε έπρεπε, φυσικά, να καταπνιγεί! Ποτέ δε σκέφτηκα ότι κακώς δεν έγινα δικηγόρος. Ήταν έξω από εμένα αυτό το επάγγελμα. Όταν έκανα την άσκηση και είδα στο δικαστήριο μια μέρα ένα παιδί 16 χρονών με χειροπέδες επειδή είχε κλέψει κάτι, κόντεψα να λιποθυμήσω. Μια φορά άλλη, πήγαμε για μια αυτοψία σε δύο χαμόσπιτα, των οποίων οι ιδιοκτήτες τσακώνονταν γα δύο πόντους γης και θύμωσα, το θεώρησα μεγάλη βλακεία.
Αν ζεις από αυτό το επάγγελμα, του ηθοποιού, το όχι το λες πιο δύσκολα. Αν το κάνεις ερασιτεχνικά ή έχεις την οικονομική δυνατότητα, μπορείς να επιλέγεις. Τη συμμετοχή μου στο «Μαριχουάνα Στοπ» την επέλεξα, δεν είναι κάτι που αναγκάζομαι να κάνω. Άσε που ανέκαθεν είχα μεγάλη αδυναμία στον Τόλη Βοσκόπουλο. Όταν ο Γιώργος Βάλαρης μου πρότεινε να παίξω, είπα αμέσως ναι, χωρίς να το σκεφτώ. Το έργο αυτό, όπως και άλλα αρκετά, που το ευρύ κοινό γνωρίζει ως ταινίες, είχαν πρωτοπαιχτεί στο θέατρο, ως παραστάσεις. Οπότε, δεν είναι ακριβώς διασκευή από ταινία σε παράσταση!
Κάποιοι ίσως θεωρούν ότι «δεν γίνεται» να αγγίζεις κάποια πράγματα στην τέχνη και να τα… πειράζεις, ας πούμε. Εδώ, όμως, έχουν «πειραχτεί» με επιτυχία πράγματα πολύ σπουδαία, αρχαία έργα, σύγχρονα νεοελληνικά από κορυφαίους δημιουργούς κι ερμηνευτές. Γιατί να φοβηθούμε να μην αγγίξουμε ένα έργο που αγάπησε τόσο πολύ το κοινό; Για μένα, αυτό που «δεν γίνεται» είναι το να μην τα αγγίζουμε! Επιβάλλεται να τα αγγίζουμε, όπως είναι όμορφο, βέβαια, και να δημιουργούμε νέα πράγματα.
Σίγουρα, πάντως, το «Μαριχουάνα Στοπ» και «Η Μητέρα του Αγίου» είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Εντελώς διαφορετικά. Τα απολαμβάνω και τα δύο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δε φανταζόμουν ποτέ να ξανακάνω μονόλογο στο θέατρο, καθώς αγαπώ την ομαδική δουλειά. Το «μόνη σου» είναι λίγο ζόρικο. Όταν διάβασα το έργο του Αντώνη-μου αρέσει πολύ να διαβάζω θεατρικά έργα!- με έπιασε η ηρωίδα, η Ευσεβία, στα δίχτυα της. Με συγκλόνισε. Είναι γραμμένο με τόση ευαισθησία… Από τη μέρα που το διάβασα, δεν μπορούσα να πω όχι.
Η συνεργασία μας με τη Ρέινα είναι πολύ ωραία, δεν έχουμε εντάσεις και δυσκολίες. Τουλάχιστον προς το παρόν. Το έργο είναι, κατά κάποιον τρόπο… γυναικείο. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι το έγραψε ένας άντρας, ότι σκηνοθετεί μια γυναίκα και ότι παίζει άλλη μία. Η ηρωίδα μιλά για τους άντρες, για τις φιγούρες αυτές με στη ζωή της: τον πατέρα, τον εραστή, τον σύζυγο, τον γιο. Έτσι, είναι μια παράσταση που αφορά και τα δύο φύλα εξίσου. Ένα μήνυμα που περνιέται από το έργο, έτσι γενικά, είναι ότι ο δρόμος για τη γνώση είναι ανηφορικός και δύσκολος. Αυτό που μου αρέσει στην Ευσεβία είναι ότι έχει δύναμη και πείσμα, ότι δεν το έβαλε ποτέ κάτω, πληρώνοντας ακριβά το τίμημα για να ζήσει και να καταλάβει την ίδια και την πραγματική ζωή, φυσικά. Με κόστος, αλλά χωρίς να καταστραφεί.
Στο Αγγέλων Βήμα, που έχω ήδη αγαπήσει, είχα έρθει σαν θεατής, δεν έχω ξαναδουλέψει εδώ. Σχεδόν μοιραία ήρθαμε εδώ, γιατί είχαμε ξεκινήσει με άλλη κατεύθυνση. Τα πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε η ομάδα μας δουλεύει εδώ. Και είμαστε ευτυχείς.
Δεν πιστεύω στον διαχωρισμό ποιοτικού και… εμπορικού θεάτρου, αλλά αντιθέτως στις καλές και τις κακές παραστάσεις. Έχω δει στο λεγόμενο ποιοτικό θέατρο δουλειές πολύ μέτριες, πράγματα χωρίς ίσως λόγο ύπαρξης και στο εμπορικό έχει τύχει να δω αριστουργήματα, πολύ δουλεμένες παραστάσεις. Εννοείται, φυσικά, και το αντίστροφο. Εάν η κωμωδία, πάντως, βαπτίζεται εμπορικό θέατρο, προσωπικά διαφωνώ.
Δουλεύω 32 χρόνια στο θέατρο και μπορώ να πω ότι η κωμωδία είναι πολύ δύσκολο θεατρικό είδος. Θέλει πολλή δεξιοτεχνία, πολλή απλότητα, πολλή ταπεινότητα για να κάνεις τον άλλο να γελάσει. Αν στην κωμωδία χάσεις το ρυθμό, χάνεις την παράσταση.
Ένας άλλος συνήθης διαχωρισμός είναι ο περίφημος σινεμά/τηλεόραση-θέατρο. Στο θέατρο έχω ιδιαίτερη αδυναμία… είναι ζωντανό, πάλλεται, ανασαίνει. Με τη χρήση κάμερας και στη διάρκεια γυρισμάτων, μπορείς, όπως λέει μια φίλη μου, να κάνεις και τα πιάτα να παίξουν. Να σας τα πει και η Ρέινα αυτά… Όχι πως δεν αγαπώ κι αυτή τη διαδικασία που έχει τη δική της μαγεία. Στο θέατρο όμως, επάνω στη σκηνή, είσαι γυμνός, φαίνονται όλα. Το θέατρο αποκαλύπτει, μια ταινία ή ένα σήριαλ μπορεί να καλύψει, να κρύψει, να καμουφλάρει.
Θυμάμαι μια σκηνή, ένα πέρασμα που είχα κάνει στο «Γόβα Στιλέτο» της Ακρίτα με σκηνοθέτη τη Ρέινα Εσκενάζυ, η οποία, όταν δε μου άρεσα σε κάποια φάση, με καθησύχασε ότι θα το φτιάξει με την κατάλληλη μουσική και κοψίματα. Και πράγματι! Κουκλίτσα την έκανε τη σκηνή! (γέλια)
Ο ρόλος που έκανα στο Καφέ της Χαράς μου έδωσε πολλά. Ο κόσμος με γνώρισε, μου έδωσε αγάπη που ακόμα παίρνω. Έγινα αναγνωρίσιμη, μπήκα στα σπίτια των ανθρώπων και, μέχρι σήμερα, λαμβάνω ζεστασιά από αυτούς, κάτι που εκτιμώ απίστευτα.
Νομίζω ότι ο κόσμος έχει, τελευταία, στραφεί περισσότερο στο θέατρο, αφήνοντας σταδιακά πίσω την τηλεόραση. Επίσης, με τις ξένες σειρές. Νομίζω, επίσης, και συμφωνεί και η Ρέινα σε αυτό, ότι τα νέα παιδιά πηγαίνουν πολύ θέατρο! Φυσικά, εξακολουθεί να είναι έξοδο, όμως γνωρίζω ότι δίνονται συνεχώς προσκλήσεις, γίνονται διαγωνισμοί, πράγμα θετικό. Έχω μία φίλη που δε στέκει καλά οικονομικά και βλέπει εκατοντάδες παραστάσεις κάθε χρόνο, κυρίως χάρη σε προσκλήσεις που κερδίζει.
Όλη μου η ζωή είναι αυτό το πράγμα: η υποκριτική. Είμαι άρρωστη ,με τη δουλειά μου. Γι’ αυτό και επέλεξα να ζήσω με έναν άνθρωπο της δουλειάς, έναν ηθοποιό. Τώρα, και ο γιος μας, σπουδάζει σε Δραματική Σχολή, είναι πρωτοετής. Τρεις, λέω, τώρα θα διαβάζουμε στο σπίτι τους ρόλους μας… Δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, στον λίγο που έχω, όμως, πάλι αγαπώ να βλέπω παραστάσεις, να διαβάζω, ξέρεις… Μου αρέσει, επίσης, και να πλέκω. Ήθελα να μελετήσω τον ρόλο της Ευσεβίας πλέκοντας, αλλά δεν πρόλαβα.
Έχω αποπειραθεί να γράψω, πριν κάνω τα παιδιά. Γράψαμε με έναν συνάδελφό μου, αρκετά παλιά, μια σειρά που δεν παρουσιάστηκε ποτέ. Όμως, αγαπώ πολύ τα βιβλία, το διάβασμα, το γράψιμο… Όλος αυτός ο κόσμος. Είμαι ερωτευμένη και παθιασμένη με ό, τι κάνω. Όχι με τη γενετήσια έννοια, με την σημασία της καρδιάς, της αφοσίωσης στην τέχνη αυτή.
Τρελαίνομαι για τα ταξίδια, επίσης, γι’ αυτό λατρεύω τις περιοδείες μας τα καλοκαίρια. Έχω χρόνια να κάνω ένα ταξίδι εκτός δουλειάς… Πάντα χαζεύω τις προσφορές στα αεροπορικά και σκέφτομαι, να, μπορείς να πας εκεί δύο ημέρες. Βρέθηκα με τον άντρα μου στο γάμο φίλων σε νησί των Κυκλάδων πριν λίγο καιρό και ενθουσιαστήκαμε, αισθανθήκαμε ότι αποδράσαμε για τα καλά, έστω κι αν ήταν για μία ημέρα.
Info:
Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ, του Αντώνη Τσιπιανίτη, με τη Φωτεινή Ντεμίρη
Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ
Σκηνικά: Γιώργος Λιντζέρης
Μουσική: Βασίλης Κωνσταντουλάκης
Φωτισμοί: Γιώργος Λιντζέρης
Χορογραφία: Μόνικα Κολοκοτρώνη
Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12 ευρώ, Φοιτητικό, ανέργων: 10ευρώ, Ατέλειες ηθοποιών: 5 ευρώ
Διάρκεια Παραστάσεων: Από Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018 έως Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2019
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
