Κι εκεί που ψάχναμε μια παράσταση να μας ζεστάνει, για να υποδεχτούμε τον κρύο Δεκέμβρη, βρεθήκαμε στο FAUST Bar Theatre και παρακολουθήσαμε με μεγάλη συγκίνηση το «Φλάι», ένα έργο που μίλησε εκ μέρους των πιο εύθραυστων, ένα έργο-σκηνική έκρηξη.
Το «Φλάι», γραμμένο από τη Στέλλα Ζαφειροπούλου, είναι ένας μονόλογος σύγχρονος κι επίκαιρος, έξυπνος, γεμάτος ένταση και χίλιες αποχρώσεις ευαισθησίας! Η συγγραφέας αποτύπωσε με φαντασία, ειλικρίνεια και ακρίβεια, τη συνεχόμενη μάχη που δίνει όποιος νιώθει μικρός, σε έναν κόσμο που του ζητά διαρκώς κάποιου είδους μεγαλείο. Τη μάχη που πρέπει να δώσει κάποιος για να καταφέρει να μείνει ο εαυτός του, σε έναν κόσμο που απαιτεί από όλους μας να ενταχθούμε στις νόρμες, για να μας κρατήσει μέσα του και να μη μας φτύσει με φόρα στο περιθώριο.
Πλοκή -με την αυστηρή έννοια- δεν υπάρχει. Όλα γίνονται εσωτερικά, κάθε τι θυμίζει κάτι άλλο και μας πηγαίνει, άλλοτε τρυφερά, άλλοτε απότομα, στον επόμενο συνειρμό, στην επόμενη μνήμη, στην επόμενη σκέψη της πρωταγωνίστριας που είναι μια…μύγα. Και μάλιστα, μια μύγα χορτοφάγος. Είναι τόσο καταιγιστική αυτή η λιλιπούτια μυγούλα, που την ακολουθούμε λαχανιασμένοι σχεδόν, σε ένα σωρό αναμνήσεις, αταίριαστους έρωτες, πνιγμούς και…πτήσεις! Και τι πτήσεις… ! Με λόγο άμεσο, πραγματικό, που ξύνει πληγές σε όλους. Με λέξεις στην πιο σωστή δυνατή σειρά ώστε να μας ξυπνήσουν. Με λέξεις που έχουν όλες λόγο που εκφράζονται. Τίποτα στην τύχη, τίποτα παράταιρο. Αν με ρωτήσετε τι ακριβώς έγινε σ’ αυτήν παράσταση, ειλικρινά, δεν ξέρω να σας πω. Αλλά ξέρω ότι ταξίδεψα μέσα της άφοβα.
Η σκηνοθεσία της Πέπης Μοσχοβάκου (της οποίας δουλειά δεν είχα ξαναδεί, αλλά σίγουρα θα ξαναδώ μετά το χθεσινό) ήταν γεμάτη αλλά λιτή, χωρίς πολλές «σκηνοθετικές εξυπνάδες», δυναμική και εξαιρετικά αποτελεσματική, αφού άφηνε χώρο και αναδείκνυε την λάμψη και την -χωρίς ίχνος υπερβολής- σκηνική ιδιοφυία της Λίλης Τσεσματζόγλου. Η ερμηνεία της Λίλης ήταν ένα πληθωρικό δώρο 1,5 ώρας προς το κοινό, ένα απόλυτο δόσιμο, ένα μάθημα υποκριτικής. Η Λίλη μεταμορφώθηκε σε ένα πλάσμα που μεταμορφωνόταν, άλλοτε εύθραυστη, άλλοτε παντοδύναμη, με φτερά που άνοιγαν και έκλειναν και βρέχονταν και στέγνωναν, με φόβους και απογοητεύσεις, με όνειρα και αστείρευτη δύναμη. Είδα επί σκηνής -και θυμήθηκα- πώς είναι ένα πλάσμα που πάσχει, ερωτεύεται, φοβάται, δεν σκοπεύει να γίνει «καθωσπρέπει» (μία λέξη ή δύο, άραγε;) και τελικά επιβιώνει (;). Οι λέξεις έπαιρναν ζωή, κάθε μία ξεχωριστά, μέσα από τα χέρια, το σώμα, το πρόσωπο της Λίλης και πραγματικά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται κατά τη διάρκεια της παράστασης ότι δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ηθοποιό που θα μπορούσε να αποδώσει με αυτές τις ποιότητες το συγκεκριμένο κείμενο. Από αυτήν τη λούπα, αυτήν τη σειρά πτήσεων που επαναλαμβάνονται και θα επαναληφθούν μέχρι (ίσως) κάτι να αλλάξει κρατάω όχι μόνο τα λόγια, αλλά και τις σιωπές. Και τα βλέμματα προς εμάς…ουσιώδη και διαπεραστικά όλα. Λες και φταίγαμε εμείς (που φταίμε) για το ότι αυτή η μικρή μύγα δυσκολεύεται τόσο πολύ σ’ αυτόν τον κόσμο.
Το Φλάι ήταν μια εμπειρία βαθιά συγκινητική, αναπάντεχα διεισδυτική, γεμάτη φως και σκοτάδι, που αποδεικνύει ότι ένας μόνο άνθρωπος επί σκηνής (φυσικά με όλη τη φόρα που του δίνει η ομάδα που υπάρχει από πίσω) μπορεί να κουβαλήσει στις πλάτες του όλο το κοινό, αν έχει την απαραίτητη υποκριτική «πανουργία». Βγήκα από την εμπειρία αυτή άλλος άνθρωπος, όπως συμβαίνει μετά από τις πραγματικά σημαντικές παραστάσεις ή τους πραγματικά σημαντικούς έρωτες. Τι ωραία Δευτεριάτικη υπενθύμιση ότι το θέατρο υπάρχει για να μας συναρπάζει. Βιαστείτε.
Ταυτότητα παράστασης
Διάρκεια: 70 λεπτά
Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 3234095 και 6989727668
