Μετά το “χαρακτηριστικό ήχο”, όταν οι πόρτες έχουν ξεκινήσει την τροχιά τους για να σε ζουπήξουν και προλαβαίνεις μόλις να χωθείς στο βαγόνι και να τραβήξεις την άκρη της ζακέτας που μαγκώθηκε.

Η στιγμή που γυρνάς την τσάντα με το φερμουάρ προς τα εσένα και τη σφιχταγκαλιάζεις σαν το πρωτότοκο τέκνο σου, σηκώνοντας αργά το βλέμμα από το μωσαϊκό των παπουτσιών (μα πέδιλο χειμωνιάτικα;) στο επίπεδο των κομμώσεων των συνεπιβατών.

Η στιγμή της αλήθειας.

Η στιγμή που αποφασίζονται τα πάντα. Η στιγμή που καθορίζει την διάθεση της μέρας. Η στιγμή που τρέμεις από την ώρα που κλείνεις την πόρτα του σπιτιού και που αναπολείς με λαχτάρα καθώς περιμένεις τον συρμό στη στάση.

Είναι η στιγμή εκείνη, όταν μέσα από τις 5 αισθήσεις σου (μα ποιός πήρε ψάρια;) αντιλαμβάνεσαι πως θα παει το σημερινό ταξίδι. Όταν βολιδοσκοπείς την ατμόσφαιρα σαν μέντιουμ 5ης γενιάς για να νιώσεις την κρυφή ένταση ή την διάχυτη χαλαρότητα. Όταν ψάχνεις στα πρόσωπα του κόσμου τις πολιτικοκοινωνικές τους θέσεις, υπολογίζοντας πρόχειρα της έκβαση του exit poll.

Είναι η στιγμή που διαισθάνεσαι οτι η ηλικιωμένη κυρία είναι φανερά δυσαρεστημένη με τον μετανάστη που κάθεται και θα του εκφράσει χωρίς περιστροφές την άποψη της, την οποία (το νιώθεις στο πετσί σου) θα υποστηρίξει και ο νεαρός από απέναντι, μπλέκοντας σε καυγά με την κοπέλα με τα τατουάζ και τα πράσινα μαλλιά.

Η στιγμή που θα φωνάξει φουριόζος ο μεσήλικας οτι τον πατάνε και δεν χωράμε, θα αρχίσει να δίνει εντολές να ανοίξουν τα παράθυρα, να ρυθμίζει ποιος θα κάτσει και ποιος θα σταθεί, να ουρλιάζει στην κοπέλα με το κινητό οτι ουρλιάζει στο κινητό. Μετά θα αρχίσει να νουθετεί τα γυμνασιόπαιδα για το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν και κείνα θα απαντήσουν κάνοντας πλήρη χρήση του.

Η στιγμή που θα δεις τις δυο γνώριμες φάτσες με τα μαύρα μπουφάν να χώνονται στο βαγόνι πίσω απο σένα και εξετάζουν με επαγγελματισμό την λαβή των επιβατών στις τσάντες τους. Καθώς θα αρχίσουν τα ταχυδακτυλουργικά, θα τους πάρει χαμπάρι η κυρία με τη περμανάντ και θα γίνει το σώσε.

Ή η στιγμή που θα μπεις μέσα, το βλέμμα σου θα γλιστρήσει επάνω στα σκυμμένα πρόσωπα, καθώς θα έχουν απορροφηθεί στα βιβλία και τα κινητά, στη μουσική και τα σχέδια της μέρας. Και θα καταλάβεις οτι σήμερα σού’ σκασε λαχείο. Θα χαμογελάσεις άθελα σου, βγάζοντας έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Το χαμόγελο σου θα το πιάσει με την άκρη του ματιού του το κοριτσάκι με το ροζ αθλητικά και θα ανταποδώσει. Και όλα θα πάνε λίγο καλύτερα εκείνη τη μέρα… Ή έστω μέχρι την επόμενη στάση.