Όπως και δεν είναι καθόλου εύκολο να παραμερίσεις το πολυεπίπεδο «politicalycorrect» που ρίχνει βαρειά τη σκιά του στη σκέψη μας και να ξανασυναντηθείς με τα αληθινά συναισθήματα σου.Δέχτηκα την «πρόκληση» από εγωισμό περισσότερο: να ανοίξω την καρδιά μου βρε αδέλφια, να εκτεθώ χωρίς φόβο και πάθος ενώπιον σας, και να γκρεμίσω τα ιδεολογικά, ηλικιακά τείχη που «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» όχι μόνο άλλοι έκτισαν, αλλά  μάλλον τους έδωσα κι εγώ το μυστρί…

Αφορμή στάθηκε η φετεινή Μέρα της γυναίκας. Λίγο νωρίτερα , άρχισα να ψάχνω με μανία ιστορικά στοιχεία, αποσπάσματα λόγων, εμβληματικές γυναικείες φιγούρες και ηρωίδες. Είχαμε αποφασίσει να αφιερώσουμε μια βραδιά στη Γυναίκα. Τα πολλά που πέρασαν από το μυαλό μου με μπέρδεψαν: ποιους αγώνες να πρωτοπροβάλεις; Σε ποια ιστορικά στοιχεία να σταθείς; Πώς να επικαιροποιήσεις σωστά απόψεις και προβλήματα; Σε κενό φεμινιστικού ή μεταφεμινιστικού κινήματος, και μάλιστα σε μια μικρή γωνιά της ελληνικής επαρχίας όπου η θέση της γυναίκας είναι πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί με όρους άσπρου-μαύρου. Σπίτι/παιδιά, χωράφια ή μαγαζί, κουζίνα /τηλεόραση,απομόνωση αλλά και κοινωνικοποίηση, υποταγή αλλά και συμμετοχή. Κι ο  Άντρας σαν αφέντης αλλά και σύντροφος, σαν αρχηγός της φαμελιάς αλλά και συνοδοιπόρος σε δρόμους κακοτράχαλους. Και μια κεντρική εξουσία μακρινή και κοντινή συνάμα, που βρίσκει τρόπους να μπει ακόμη και στην κρεβατοκάμαρα και να διαμορφώσει ψεύτικους εχθρούς και αλλοιωμένες συνειδήσεις.

Πόσο απλά θα ήταν τα πράγματα αν είχαμε απέναντι μας μόνο έναν εχθρό βρε αδελφέ, σαν τον παλιό καλό καιρό, πες τον πατέρα Αφέντη, πες τον Καπιταλισμό ή ό,τι άλλο. Θα ξεσπαθώναμε τότε ορμητικά και αποφασιστικά, τραγουδώντας πάλι το γνωστό τραγούδι της Λέγκας «κι αν είμαστε γυναίκες δεν φοβόμαστε», πετυχαίνοντας ίσως νίκες, αλλά με χαμένο τον πόλεμο…Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, έπεσα επάνω σε ένα άλλο, λιγότερο ηρωικό, αλλά πολύ αγαπημένο τραγούδι: η ΜΕΡΑ ΜΙΑΣ ΜΑΙΡΗΣ, ή αλλιώς Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά. Μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, μια αντι-ηρωίδα και ηρωίδα της ζωής συνάμα. Μια γυναίκα μάνα, μαγείρισα, καθαρίστρια, νταντά , εργαζόμενη αλλά και –«νόμιμη» ή «παράνομη» -ερωμένη. Μια γυναίκα γεμάτη ανθρωπιά που είχε την τόλμη και τη δύναμη να αυτοσαρκαστεί, και σπάζοντας την οικιακή απομόνωση να βγει να μιλήσει , δείχνοντας ότι το ενοχοποιημένο ατομικό έχει συλλογική διάσταση, άρα θα έχει και συλλογική-πολυδιάστατη  λύση.

Να μη σας τα πολυλογώ, περάσαμε μια όμορφα ανατρεπτική Μέρα της Γυναίκας: τραγουδήσαμε, γελάσαμε, χορέψαμε, αγγίζοντας η μια το χέρι και την καρδιά της άλλης.Πήραμε …χίλιες ανάσες (να το διαβάσετε το βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη!!!).Πετάξαμε πέρα τις ενοχές,αθροίσαμε τα ξεχωριστά «ένα» μας και γίναμε ουσιαστικά ένα. Είμαστε έτοιμες νομίζω να συνεχίσουμε. Και…δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι μια καλά δομημένη και τεκμηριωμένη επίσημη ομιλία θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα.

Γεια χαρά,

Άβα Μπουλούμπαση