Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι μία πολύπλοκη έννοια. Σκεφτείτε το. Μια εποχή, με ασφυκτικό κλίμα, που όσα «STOP» και να βάλει, δεν παύει να μας καλεί να ζήσουμε.
Είναι η εποχή που όλα ξερένονται, όλα καίγονται, ακόμα και εμείς. Η ζέστη και η κούραση από τον χρόνο που πέρασε, μάς αφήνει ξερούς και ψάχνουμε συνεχώς λίγη δροσιά, λίγη θάλασσα και μια μεγάλη παύση. Όπως κάποιος κάποτε μου είπε, είναι ο θάνατος των εποχών. Όμως, θάνατος χωρίς ζωή δεν γίνεται. Έχουμε ήλιο, έχουμε λόγους να βγούμε από το σπίτι μας. Πάμε βόλτες, πάμε θερινό σινεμά, πάμε ταξίδια.
Το καλοκαίρι μοιάζει με ένα παζλ που έχει δύο όψεις. Συνήθως στεκόμαστε μόνο στη μία, αυτή την όμορφη της ζωής, των διακοπών, και την προσμένουμε. Καμιά φορά, βλέπουμε και την άλλη, και έτσι κάνουμε κινήσεις ματ, γυρνώντας ανάποδα κάποια κομμάτια, πριν φτάσει η ώρα να ζήσουμε εκείνη την όμορφη καλοκαιρινή εικόνα στην ολότητά της. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να κάνουμε κάτι τέτοιο, αφού έχουμε ήδη εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες του καλοκαιριού στην καθημερινότητά μας. Φτάνει μόνο να τις δούμε.
Αν αποσυνθέσουμε το ελληνικό καλοκαίρι, τι απομένει; Όχι μόνο μεγάλα γεγονότα και εκείνες οι 10 μέρες άδειας, σωστά; Είναι και οι μικρές λεπτομέρειες, εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις. Είναι όλα αυτά τα κομμάτια που φτιάχνουν το παζλ…
Ένα ζουμερό φρούτο
Ένα κυκλαδίτικο σπίτι και βουκαμβίλιες
Βάρκες κάθε λογής σε κάποια μαρίνα
Μια σπιτική λεμονάδα
Ένα τάβλι στην παραλία
Φουσκωτά και κουβαδάκια στην άμμο
Ένα ποίημα
Μία λίστα με καλοκαιρινά τραγούδια
Ο ήλιος που διαπερνά τις φυλλωσιές των δέντρων
Ένα παγκάκι με θέα τη θάλασσα
Βόλτες σε σοκάκια
Λουλούδια που φύτρωσαν ξέμπαρκα σε κάποια παραλία
Μια χωριάτικη σαλάτα με φέτα
Καρπούζι
Ελληνικός καφές και σπιτικά σιροπιαστά
Ο αφρός που αφήνει πίσω του το πλοίο
Εισιτήρια (δεν έχει σημασία για τι: συναυλίες, νησιά, θέατρα, όλα είναι ταξίδι)
Γατιά
…και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Από όλα αυτά τα κομμάτια, για μένα ένα έχει ξεχωριστή θέση, και δεν είναι άλλο από τα κοχύλια. Όχι οποιαδήποτε, από οπουδήποτε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το καλοκαίρι το περνούσαμε στο χωριό μας, δίπλα από τη Χαλκίδα. Σε απόσταση μόλις 15 λεπτών είχαμε κάτι λιμανάκια, όμορφες μικρές παραλίες με βότσαλο. Μία από αυτές ήταν πάντα «η παραλία μας». Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το μέρος αυτό, ο μπαμπάς μαζεύει κοχύλια, και εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και λιάζεσαι, νιώθεις κάθε τόσο και ένα μικρό κοχύλι να εκτοξεύεται και να προσγειώνεται στην πλευρά σου. Ε, η συνήθεια πέρασε πολύ γρήγορα και στην αδερφή μου και μένα. Έτσι, τα καλοκαίρια της ζωής μου είναι μια συλλογή από κοχύλια.
Φανταστείτε ένα καλοκαιρινό παζλ που έχει βάλει ο καθένας μας από ένα δικό του κομμάτι. Δεν θα ήταν όμορφο; Δεν είναι όμορφο;
