Ο Άγγελος Μπούρας είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Αεικίνητος, δραστήριος και εφοδιασμένος με μεράκι κι αγάπη για την τέχνη του. Συναρπάζει με κάθε του ρόλο στο θέατρο και την τηλεόραση κι εντυπωσιάζει με το ήθος και την αφοσίωση του στην υποκριτική.

Η φετινή σεζόν, ξεκίνησε γι’ αυτόν με ατελείωτες πρόβες, όνειρα, στόχους και όρεξη για δουλειά! Δε θα σας πω πολλά. Απλά ότι πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άτομα στον καλλιτεχνικό χώρο, που πάντα θα μας εκπλήσσει θετικά!

Συνέντευξη από τον Θανάση Ξάνθο

• Πώς προέκυψε η συνεργασία για την παράσταση “Οrient Express”, που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη και τι αυτό που σε έκανε να πεις το πολυπόθητο ναι;

Ο Πέτρος Φιλιππίδης που είχε αναλάβει αρχικά τη σκηνοθεσία, μου πρότεινε να είμαι στην παράσταση. Δε ρώτησα καν τι θα κάνω, ήθελα να συνεργαστώ με την Κάτια Δανδουλάκη, αυτή τη σπουδαία κυρία του θεάτρου και έτσι είπα το ναι! Ξέρετε κάτι…Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη δουλειά μας, αυτή η γυναίκα είναι θιασάρχης πάνω από 40 χρόνια, την εκτιμώ και τη θαυμάζω για τη στάση της και για την τιμιότητα που αντιμετωπίζει τους συναδέλφους και το κοινό.

• Ποιος είναι ο ρόλος που θα υποδυθείς και πώς θα τον χαρακτήριζες;

Θέλω να μιλάω για τον εκάστοτε ρόλο μου όταν αυτός είναι έτοιμος να εκτεθεί στο κοινό, ψάχνω καθημερινά να βρω που θα με οδηγήσει και που θα με οδηγήσουν και οι εκλεκτοί συνάδελφοι μου μέσα απ’ τις πρόβες. Μπορώ φυσικά να συστηθώ. Είμαι ο Εκτορ Μακουίν, ο βοηθός του Σάμιουελ Ρατσετ και είμαι ένας από τους υπόπτους γι’ αυτό το περιβόητο έγκλημα στο Οριαν Εξπρές!

• Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν το έργο επίκαιρο και με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί το κοινό;

Το κοινό ταυτίζεται με την αλήθεια που δημιουργείται στη σκηνή, τα έργα είναι η αφορμή για να πούμε μια ιστορία, το πώς θα την πούμε είναι αυτό που θα συγκινήσει ή όχι τον θεατή. Άρα επίκαιρο μπορεί να είναι οτιδήποτε θα μας “ταξιδέψει” και το επίκαιρο γενικά έχει να κάνει με τη στιγμή που μας βρίσκει ένα γεγονός! Στο έργο ειδικά αυτό που παραμένει τόσα χρόνια επίκαιρο είναι ότι συμβαίνει ένα γεγονός, ένα έγκλημα που προηγείται του εγκλήματος μέσα στο Οριαν Εξπρες, ένα έγκλημα που ενώνει όλους μας, όλους εμάς τους επιβαίνοντες στο τρένο. Η ιστορία είναι γνωστή από την ταινία εμείς θα τη διηγηθούμε με τον δικό μας τρόπο! Η πανέξυπνη αυτή κυρία Αγκάθα Κρίστι ήξερε τι έκανε…

• Ποια τα δυνατά σημεία του έργου;

Η πλοκή του και ο τρόπος που συστήνονται οι ήρωες. Όλα συμβαίνουν σε δεύτερο πλάνο, όλοι παίζουν θέατρο, όλοι έχουν ένα κοινό μυστικό που τους οδηγεί να διαπράξουν αυτό το έγκλημα…έχεις το δικαίωμα να σκοτώσεις όταν σε έχουν “σκοτώσει”; Ποιος ορίζει το δίκαιο, ελάτε να το ανακαλύψουμε…

• Πέραν αυτής της παράστασης τι άλλο κάνεις μέσα στην θεατρική αυτή σεζόν;

Είμαι στο θέατρο Ελληνικός Κόσμος “Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού” στην παράσταση “Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη” του Δημήτρη Ποταμίτη που σκηνοθετεί η Νανά Νικολάου, παράλληλα σκηνοθετώ τη μουσική παράσταση “Παραδώσου” με την υπέροχη Ηρώ Σαϊα που θα παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη απ’ τις 15 Νοεμβρίου στο” Γκλόρια Μικρό “, του οποίου από πέρυσι έχω αναλάβει την καλλιτεχνική του “φροντίδα”.

• Πες μου δυο λόγια και για το Μικρό Γκλόρια και το καλλιτεχνικό του πρόγραμμα γι’ αυτή την σεζόν.

Το Μικρό Γκλόρια συνεχίζει φέτος με δύο πολύ πετυχημένες παραστάσεις από την περσινή χρονιά, τον “Χαρτοπόλεμο” του άδικα χαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλουμπη και το “Χελιδόνι”του Γκιλιεμ Κλουα σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα με τη Σοφία Σειρλή και τον Βασίλη Μαυρογεωργίου. Στις 15 Νοεμβρίου ξεκινάει η Ηρώ Σαϊα κάθε Πέμπτη με τη μουσική παράσταση “Παραδώσου”, στις 3 Νοεμβρίου ο Σπύρος Γραμμένος μας καλεί στο “Φανταστικό χωριό” του , μια παράσταση για παιδιά και όσους αισθάνονται παιδιά, κάθε Σάββατο και Κυριακή σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου και στα μέσα Γενάρη ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί ένα νέο ισπανικό έργο σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, το “Μισά Μισά” με τον Θανάση Δήμου και τον Θάνο Τοκάκη. Αυτά προς το παρόν…..

• Πώς σχολιάζεις τον τόσο μεγάλο αριθμό παραστάσεων και τι ρόλο θεωρείς ότι παίζουν στην εξέλιξη της τέχνης;

Όλοι έχουν δικαίωμα στην έκφραση, ο χρόνος θα δείξει ποιοι θα καταφέρουν να υπάρξουν και το κοινό φυσικά, που θα τους ανακαλύψει. Εκ του αποτελέσματος υπάρχουμε… Ναι, οι 1500 παραστάσεις είναι πολλές και κάνουν κακό, γιατί δε λειτουργούν οι περισσότερες επαγγελματικά, δηλαδή έναντι αμοιβής. Η τέχνη μια χαρά εξελίσσεται, η επαγγελματική μας ιδιότητα τείνει να εξαφανιστεί…

• Είσαι ένας ηθοποιός πολυπράγμων. Όταν δεν διαβάζεις για έναν ρόλο ή ρόλους, πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Δε ξέρω πια τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος, τουλάχιστον αυτό το διάστημα των προβών. Όταν ξεκινήσουν οι παραστάσεις θέλω να περνάω το χρόνο μου με τους φίλους μου!

• Αν δεν ήσουν ηθοποιός, ποιο επάγγελμα θα ήθελες να κάνεις;

Θα ήμουν μάγειρας, θα είχα ένα ταβερνάκι στην Καρδαμύλη ή κάπου στο κέντρο της Αθήνας, να έρχονται οι φίλοι μου και να τους μαγειρεύω!

• Ποιες είναι οι αγαπημένες σου διαδρομές στην Αθήνα;

Αγαπώ το κέντρο της Αθήνας, τους δρόμους με τους μικροπωλητές, τα μικρά μαγαζιά γύρω από την Ομόνοια, τα στενά γύρω από το Σύνταγμα, τη γειτονιά μου την Κυψέλη. Μου αρέσει να ανακαλύπτω την πόλη μου καθημερινά.

• Που δεν θα έμενες πουθενά στον κόσμο και που ονειρεύεσαι να μείνεις κάποια στιγμή στο μέλλον;

Θα ήθελα να μείνω κάποια στιγμή στην Καρδαμύλη, όταν πάρω σύνταξη, δίπλα στη θάλασσα. Αυτό ονειρεύομαι! Επειδή ποτέ δε ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή δε μπορώ να πω το “πουθενά στον κόσμο”, γιατί μπορεί να έρθει ένας μεγάλος έρωτας και να πάω οπουδήποτε…

• Αν η υποκριτική ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;

Δε μπορεί να είναι ένα τραγούδι. Κανένα τραγούδι δε χωράει όλο το φάσμα των συναισθημάτων, όλη αυτή τη σχιζοφρένεια της παράδοσης άνευ όρων στο αβέβαιο, όλο αυτό το δε ξέρω πού πάω αλλά πάω για να μου συμβεί κάτι που θα το μοιραστώ με τους άλλους. Δεν ξέρω πραγματικά, ίσως η κλασσική μουσική εμπεριέχει την υποκριτική από την άποψη του ακούσματος που σε ξεπερνάει, που πολλές φορές δεν άπτεται της πραγματικότητας.

• Τι φοβάται ο Άγγελος και τι αυτό που τον κάνει να χαμογελά;

Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να φοβάμαι λιγότερο, μόνο την απώλεια του μυαλού φοβάμαι, αυτό ναι , με τρομάζει! Χαμογελάω κάθε φορά που βλέπω τη μαμά μου, τον αδελφό μου, τους φίλους μου, κάθε φορά που πετυχαίνω να είμαι χαρούμενος με κάτι που οι άλλοι θεωρούν ασήμαντο!