Να ‘μαστε πάλι εδώ, στο ίδιο έργο θεατές, αλλά χωρίς θεατές, σε ένα θέατρο του παραλόγου, του αλόγου και των δικεφάλων. Κάπως έτσι, με το ένα κεφάλι να γέρνει προς τα περσινά και στα προπέρσινα απεχθή γεγονότα και με το άλλο κεφάλι να τείνει προς του Μαξίμου, ο δικέφαλος αετός θα πετάξει το Σάββατο βράδυ στις 20.30 –αν όλα πάνε καλά– και θα προσγειωθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο, με φόντο την κατάκτηση του κυπέλλου.
Λένε πως το ποδόσφαιρο είναι μια γιορτή, αλλά αν είναι γιορτή, τότε πείτε μου πού είναι οι καλεσμένοι; Κεκλεισμένων των θυρών αποφάσισε ο υφυπουργός αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης, μια απόφαση που με βρίσκει σίγουρα σύμφωνο, μιας και προτιμώ το αίμα μου να πήξει μέσα σε ένα σπίτι, παρά να παγώσει και να μυρίζει χημικά. Το ζήτημα όμως είναι, πώς στο καλό φτάσαμε ως εδώ;
Ο αθλητισμός είναι καθρέφτης της κοινωνίας, ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία περνάει και στο ποδόσφαιρο. Εφόσον λοιπόν έχουμε μια κοινωνία κλειστοφοβική, με παρωπίδες και που δεν έχει την στοιχειώδη διακριτική ικανότητα να ξεχωρίζει το καλό με το κακό, έτσι και αυτό εναρμονίζεται τέλεια μέσα και έξω από τα γήπεδα. Πού ακούστηκε φίλαθλοι να δίνουν ραντεβού θανάτου; Πολύ πιο πριν όμως η κοινωνία έχει φροντίσει να διαχωρίσει το μαύρο από το άσπρο, τους πλούσιους από τους φτωχούς, τους δεξιούς από τους αριστερούς, τους χριστιανούς από τους ορθόδοξους και την ήρα από το στάρι.
Φυσικό επακόλουθο η ζωή μας η ίδια να έχει καταντήσει κεκλεισμένων των θυρών, δεν ανοίγουμε την πόρτα στους φίλους μας, στην οικογένειά μας, στους συγγενείς μας, σιγά σιγά αποξενώνουμε και τον εαυτό μας. Με έναν καθρέφτη και με ένα κινητό η ζωή μας είναι τέλεια. Νιώθω πάντως πως ο επόμενος τελικός θα γίνει στο FIFA, και ίσως και εκεί να είναι κεκλεισμένων.
Μια υγιείς θέαση ενός αγώνα μέσα στο γήπεδο κρύβει τόσα πολλά συναισθήματα που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σου τα προσφέρει μία τηλεόραση και τέσσερις τοίχοι. Συνθήματα, παλμός, ένταση, βρισιές –δεν είναι θέατρο εδώ–, χειροκρότημα, απογοήτευση, θυμός, χαρά, ελπίδα, πόνος, είναι μερικά μόνο που αποκομίζεις όταν πηγαίνεις να δεις ένα ματς, πόσο μάλλον σε έναν τελικό που η αγωνία κορυφώνεται στα ύψη. Αλλά όλα αυτά, όχι φέτος.
Παρηγοριά στις άρρωστες ψυχές μας οι ξένοι διαιτητές, καλό βέβαια είναι να φέρουν και ξένους οπαδούς… Ακόμα, στον τελικό θα γίνει χρήση VAR (video assistant referee), που ειλικρινά το πιστεύω, πως ο διαιτητής μπορεί να εθελοτυφλεί μπροστά στο καταφανέστατο και να σφυρίξει εκεί όπου ο αέρας μυρίζει περισσότερα χρήματα ή εκεί που δε θα απειλείται η ζωή του…
Μακάρι να κερδίσει ο χειρότερος, μακάρι ο τελικός να είναι δυσφήμηση του ποδοσφαίρου, μακάρι να πιάσουμε πάτο έτσι ώστε κάποια στιγμή να ορθώσουμε ανάστημα σαν κοινωνία και να καταφέρουμε το πιο απλό. Να μπορεί μια οικογένεια με τα παιδιά της να απολαύσει τη μαγεία και τη γιορτή του ποδοσφαίρου, δεν υπάρχει πιο αγνή και πιο όμορφη πράξη από αυτό.
