Προφανώς υπάρχουν πολλά. Εδώ, εντοπίζουμε έντεκα κακώς κείμενα στην εκπαιδευτική διαδικασία, εντός και εκτός αιθουσών, για να προβληματιστούμε.
1. Η κάθε κυβέρνηση αλλάζει τη δομή, την κατεύθυνση, την ύλη, τον τρόπο εισαγωγής, ακόμα και την ονομασία του Υπουργείου.
2. Η αύξηση της ύλης, η οποία συνδυάζεται με την επιβολή της παλιάς δοκιμασμένης παπαγαλίας, και που δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο στους μαθητές.
3. Τα βιβλία που στις πρώτες τάξεις του δημοτικού θυμίζουν στη μορφή Μπομπ Σφουγγαράκη (δεν κερδίζεται έτσι το ενδιαφέρον του μαθητή-τριας). Τα πολυσέλιδα βιβλία, στις μεγαλύτερες τάξεις, που δεν προλαβαίνει κανείς να τα διδάξει και να τα διδαχτεί. Κοινώς, σπατάλη.
4. Το χαντάκωμα του μαθήματος της Έκθεσης που έχει μετεξελιχθεί πια σε καθοδήγηση της σκέψης, πατρονάρισμα και ακύρωση της φαντασίας του μαθητή.
5. Η υπέρμετρη χρήση των εικόνων στο όνομα της εναρμόνισης με το διαδίκτυο, την οθόνη του κινητού και του ίνσταγκραμ
6. Η διαιώνιση του θεσμού των αναπληρωτών, της μετακίνησης των εκπαιδευτικών από σχολείο σε σχολείο, από πόλη σε πόλη.
7. Η διόγκωση της φροντιστηριακής υποστήριξης, όχι μόνο στα δύο τελευταία χρόνια του λυκείου αλλά και στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Δηλαδή αν δεν είχαμε δωρεάν δημόσια εκπαίδευση, τι θα γινόταν;
8. Η υποτίμηση, από ένα τμήμα των εκπαιδευτικών, του παιδαγωγικού και μορφωτικού ρόλου τους, ο οποίος ξεπερνά τα στενά πλαίσια της μεταφοράς άνευρης και ξερής γνώσης.
9. Η αποφυγή παρέμβασης των διευθυντών και των καθηγητών, όταν παρουσιάζονται προβλήματα βίαιης συμπεριφοράς, ρατσιστικών και επιθετικών αντιλήψεων και πρακτικών.
10. Η υπέρμετρη χρήση κινητών μέσα στην τάξη, ακόμα και εν ώρα μαθήματος, το μπούλινγκ και η αύξηση των συμμοριών-χουλιγκανισμών ανάμεσα στους μαθητές-τριες.
11. Ο στείρος συνδικαλισμός που αρνείται να παίξει έναν θετικό ρόλο στην καθημερινότητα, που αδυνατεί να πάει πέρα από τα στερεότυπα και τα κατεστημένα.
Το κάθε ένα από αυτά και άλλα τόσα σηκώνουν πολλή συζήτηση, ερμηνείες και προβληματισμό. Η κοινωνία καθρεφτίζεται στα σχολεία και αυτά με τη σειρά τους επιδρούν στην κοινωνία.
Όπως και σε άλλα θέματα, αδυνατούμε να συζητήσουμε, να κυκλώσουμε, να προβληματιστούμε έτσι ώστε να μπορούμε να αποφασίσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε.
Οπότε η ζωή προχωρά και εμείς μαζί ακολουθούμε όπως μπορεί ο καθένας.
Απλά, αυτό το μέλλον δεν αξίζει στις νέες γενιές.
