Όταν μιλάς με πολλούς ανθρώπους, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω δουλειάς, συνειδητοποιείς κάτι που είναι εξαιρετικά παρήγορο: Υπάρχουν πολλές απόψεις διαφορετικές, ενδιαφέρουσες, αποσπασματικές, συγκλίνουσες ή όχι, βαρετές, ανάποδες, στοχαστικές, ρεαλιστικές, καινοτόμες και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Αν θέλεις, διακρίνεις τάσεις, δηλαδή ένα σύνολο απόψεων που κάπως συγκλίνουν χωρίς να είναι ταυτόσημες. Αυτή η πραγματική ζωή και οι πραγματικοί άνθρωποι χάνονται όταν περιπλανηθείς στον κόσμο του διαδικτύου. Εκεί τα πράγματα γίνονται μονοδιάστατα, τετράγωνα και άκαμπτα. Αυτό που έχει όμως μεγαλύτερη σημασία είναι πως στον διαδικτυακό κόσμο η μεγάλη πλειονότητα του πραγματικού κόσμου απέχει – και καλά κάνει. Απέχει είτε γιατί ασχολείται με άλλα πράγματα είτε γιατί σου λέει πού να μπλέξω τώρα εγώ με τους μουρλούς. Και τα δύο είναι σεβαστά.
Το πρόβλημα είναι πως πολλοί αγνοούν την πραγματική ζωή και τους πραγματικούς ανθρώπους και αναγορεύουν τον ψευδόκοσμο σε πραγματικότητα. Αυτοί που κάνουν φασαρία στο ίντερνετ και φαντάζουν πλειονότητα, είναι μια μικρή, θεόμικρη μειονότητα στη σύγχρονη «αγορά του Δήμου». Γι’ αυτό άλλωστε οι πιο έξυπνοι αρέσκονται στη διαδικτυακή νίκη και αποφεύγουν τον μέσο άνθρωπο με τη μέση κοινή λογική.
Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μας μια άσκηση. Πνευματική για αρχή. Ας υποστηρίξουμε την μια ή την άλλη θέση που υποστηρίζουμε με πάθος στο διαδίκτυο, σε ένα καφενείο ας πούμε. Σε έναν «μη προστατευμένο χώρο δηλαδή». Αν γελάσουν μαζί μας, αν μας κοροϊδέψουν, αν μας συστήσουν ψυχίατρο ή αν μας κοιτάξουν απλά συμπονετικά, έχουμε δύο επιλογές: ή να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε (είναι ένα ενδεχόμενο ελπίζω) ή να τους θεωρήσουμε υπανάπτυκτους, αμαθείς και ούγκανους (το πιο αναμενόμενο σαν ενδεχόμενο).
Ο ελιτισμός, και μάλιστα χωρίς εφόδια, χτυπάει κόκκινο στις μέρες μας.
