Θα ζήσουμε και χωρίς την Χαρούλα

Η Χάρις Αλεξίου, αναμφίβολα, είναι μία σπουδαία ερμηνεύτρια που σημείωσε τεράστια επιτυχία, αγαπήθηκε από πολλές γενιές και θα συνεχίσει να αγαπιέται. Όμως τώρα έχουμε έναν ακόμα λόγο να την αγαπάμε πιο δυνατά και να την εκτιμούμε περισσότερο ή να την εκτιμούμε (τελεία).

«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δε μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω να το κάνω αυτό αν δεν μπορώ να το κάνω καλά». Με αυτή τη φράση η Χάρις Αλεξίου ανακοινώνει, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Δεύτερο Πρόγραμμα και τον Φώτη Απέργη, ότι σταματά το τραγούδι.

Η φύση του καλλιτέχνη, όπως και κάθε ανθρώπου, είναι ιδιαίτερη… αλλά πώς να το κάνουμε “Δείξε μου τι δουλειά κάνεις, να σου πω ποιος είσαι“. ‘Οταν έχεις συνηθίσει τόσα χρόνια να λατρεύεσαι, να έχεις γύρω σου μια στρατιά ανθρώπους να σε φροντίζουν, ένα κοινό να αλαλάζει όταν πατάς το δάχτυλο του ποδιού σου στην σκηνή και ένα όραμα. Όταν η ζωή σου είναι το επόμενο βήμα, η προετοιμασία ενός δίσκου, η περισυλλογή, οι πρόβες, όλα όσα αποτελούν την έκφραση και την λύτρωση σου, η ώρα του “διαζυγίου” δεν είναι εύκολη.

Το να κρεμάσεις το μικρόφωνο σου είναι οδυνηρό, όπως για έναν αθλητή να κρεμάσει την φανέλα του ή τα παπούτσια του τελευταίου αγώνα.

Η Χαρούλα, η Χάρις Αλεξίου είχε την τόλμη, χωρίς κομπασμούς και υπεκφυγές να πει την αλήθεια, που για να την ξεστομίσει κανείς βασική προϋπόθεση είναι να την αποδεχτεί, να την πονέσει, να την κλάψει. Είναι ένας μικρός θάνατος. Χρήζει πένθους. Η Χαρούλα συμπλήρωσε: «Δεν πάει η φωνή μου πια. Δε με ακούει η φωνή μου και είπα ότι είναι καλύτερο να σταματήσω. Δεν είναι σωστό. Στο “Χειρόγραφο” υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Αυτό ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα. Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος να τραγουδήσω στους Βράχους του είπα, δεν τραγουδάω Θάνο μου αλλά θα είμαι εκεί για σένα. Πήρα λίγο θάρρος και μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο στον Ζαμπέτα. Εκεί πήρα την οριστική απόφαση. Είπα “δε σου αξίζει να συνεχίσεις”. Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα.»

Ο πανδαμάτωρ χρόνος ένα πράγμα δεν μας επιτρέπει να λησμονήσουμε: Την ίδια την ύπαρξη του. Μαζί με τον χρόνο, έρχεται και η φθορά. Οι φωνητικές χορδές χαλαρώνουν κι αυτό είναι μια φυσική φθορά, αναπόφευκτη. Δε μπορεί να βγαίνεις στην σκηνή να εκτίθεσαι και να αποδομείς ο,τι με τόσο κόπο έχεις χτίσει. Όμως ναι, θέλει πολύ θάρρος, αυτοεκτίμηση, αυτογνωσία και σεβασμό προς όλους για να μιλήσεις τόσο ειλικρινά και να ακολουθήσεις την “εθελούσια έξοδο”.

«Δεν είπα ότι θα παλέψω και θα αγωνιστώ για αυτό. Σκέφτηκα να αφήσω τη φυσική φθορά. Είπα “μην είσαι τώρα νούμερο που βγαίνει και προσπαθεί να φτάσει τη νότα. Αφού δε μπορεί πια η φωνή σου να το βγάλει αυτό. Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα”. Δε γράφω πια τραγούδια. Όταν και αν γράψω ξανά, θα περάσει κάποιος χρόνος γιατί αυτόματα μου βγαίνει να το τραγουδήσω. Οπότε τι να γράψω τώρα;»

…Κι έχω την αίσθηση ότι η Χαρούλα επέλεξε το ραδιόφωνο για να το “ψιθυρίσει”, γιατί πώς να το κάνουμε, είναι ένα γλυκό μέσο για να μοιραστείς κάτι και να αποδώσει 100% την συναισθηματική σου φόρτιση, χωρίς περαιτέρω δραματοποίηση.

Η απόφαση της Χαρούλας είναι φοβερά τιμητική (το παράδειγμά της καλό είναι να το ακολουθήσουν κι άλλοι/ες γιατί έχουν μετατραπεί σε φιλοχρήματοι και όχι φιλότεχνοι) και για έναν άλλον λόγο: Οι καιροί είναι χαλεποί, το κοινό σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται να αποταμιεύσει προκειμένου να δει και να ακούσει τον αγαπημένο του καλλιτέχνη και ναι, πώς να το κάνουμε, έχει αξιώσεις. Και το κοινό είναι σκληρό. Μπορεί να σε απογειώσει ή να σε καταρρακώσει. Να σε σβήσει. Το ίδιο κοινό που σε αποθέωνε.

Είναι μεγάλο το στοίχημα για το αν ένας καλλιτέχνης αισθάνεται και κάτω από την σκηνή ότι είναι κάποιος. Είναι μεγάλο το στοίχημα όταν πάψεις να αναζητάς στα βλέμματα των άλλων την αναγνώριση. Το να περνάς από δίπλα και ξαφνικά να είσαι ένας από αυτούς, χωρίς κόλακες,αυλικούς, χωρίς προβολές…

Όμως η Χαρούλα δημιούργησε την δική της δόξα! Αυτήν που άξιζε. Και έτσι πρέπει να αποχωρούν οι άνθρωποι που σέβονται το έργο τους. Αυτό θα έπρεπε να είναι κανόνας και να μην αποτελεί είδηση. Να δίνουν την σκυτάλη στα νιάτα… Όπως την πήραν κι εκείνοι από κάποιους άλλους.

Θα ζήσουμε και χωρίς την Χαρούλα. Γιατί αυτό το “χωρίς” δεν υπάρχει. Γιατί απλά η Χαρούλα θα είναι πάντα η πρώτη επιλογή για τα γλέντια μας, τα πάθη μας, τις σκοτούρες μας, την αυτοκριτική μας, τα στα “coup de foudre” μας, τα ντέρτια και τα σεκλέτια μας. Θα είναι το παράδειγμα προς μίμηση- για όλες τις αντιξοότητες που έχει περάσει και τα έχει καταφέρει. Η Χάρις Αλεξίου πέτυχε να είναι η Χαρούλα μας και έτσι θα παραμείνει! Της επιστρέφουμε τον σεβασμό και την αγάπη μας.

Την Χαρούλα την αγάπησα από την συνάντηση της με τον Νικόλα Άσιμο και από τον δίσκο “Ξημερώνει” που, κατά την γνώμη μου, είναι μια αριστουργηματική δουλειά κι από τους πρώτους δίσκους που άκουσα, με το κομμάτι αυτό να αποτελεί το μόνιμα πρώτο στην καρδιά μου!..