Τον Λεωνίδα Παπαγεωργίου δεν τον γνωρίζαμε από παλιά. Γνωρίζαμε το Τριανόν σαν ένα σημείο που πας αν θες να δεις κάτι σοβαρό, σαν ένα τόπο με θετική αύρα και μακριά από δήθεν καταστάσεις και υπερπαραγωγές…
Όταν αποφασίσαμε να βγάλουμε το «Η Πατησίων Ζει», χωρίς λόγο ξεκίνησα από αυτόν. Τον πήρα τηλέφωνο. «Σκέφτομαι να βγάλω μια εφημερίδα». «Πάρε με σε δέκα λεπτά» μου ’πε και μου το ’κλεισε. Τον ξαναπήρα με την ήττα να μου χτυπά την πόρτα, έτσι ένοιωσα. Του είπα αγχωμένος όλη την ιδέα με απίστευτη ταχύτητα. «Και πως θα λέγεται η έκδοση;» με ρώτησε σπάζοντας τη σιωπή. «Η Πατησίων Ζει», του είπα κάπως τσιτωμένος. Άρχισε να χτυπάει και να φωνάζει! στην αρχή κάτι σαν να πανηγύριζε ένα γκολ, μετά πιο ευδιάκριτα κραύγαζε «ναι ρε μλκ, ναι!» Στην αρχή νόμιζα πως είτε με έβριζε, είτε είχα κάνει λάθος στον αριθμό και είχα πέσει σε κάποιον τρελό. Συνέχισε με την ίδια ένταση. Πριν μερικούς μήνες ένα free press έντυπο είχε γράψει για την πεθαμένη Πατησίων, για το Τριανόν και το Ίλιον που έχουν κλείσει. Τους είχε πάρει τηλέφωνο, είχε τσακωθεί και τους είχε βρίσει. «Εμείς εδώ προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε και αυτοί με τη μεγαλύτερη άνεση μας θάβουν».
Εμάς ο Λεωνίδας μας στήριξε, μας εμπιστεύτηκε και μας βοήθησε από την πρώτη στιγμή, τόσο που ούτε δικός μας άνθρωπος να ’ταν. Του το λέγαμε και δε μας πίστευε ή ίσως να μην το αξιολογούσε. Γράφτηκαν ήδη πολλά, εμείς το μόνο που θέλουμε να πούμε είναι πως ο Λεό (έτσι τον φωνάζαμε εδώ) ήταν ένας λαϊκός, αυθεντικός άνθρωπος που πάλευε… Στη συνέντευξη που μας είχε δώσει στο πρώτο μας φύλλο, τον Νοέμβριο του 2012 ξαφνικά και χωρίς να απαντά κάπου συγκεκριμένα είπε. «Να ξεπερνάς με ένα μαγικό τρόπο τα φοβερά προβλήματα». Μακάρι να μπορούσε να γίνει κάτι και στην περίπτωσή μας… Γεια σου!
Αφιέρωση πρώτη. Στους ανθρώπους που δεν ξεχνούν να λένε ευχαριστώ και σε αυτούς που ξεχνάνε!
Αφιέρωση δεύτερη. Στον Σταύρο να ’ναι τυχερός όλο το τετράμηνο!
Αφιέρωση τρίτη. Σε όλους τους φίλους που μας βοηθάνε και ειδικά στη Κα Ανδριανή!

Δείτε ακόμα

Θα μας φοβάστε | Editorial τ. 60

Να είσαι δάσκαλος: αξία ανεκτίμητη | Editorial τ.114