Κυκλοφορούν όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία φωτογραφίες με ολόκληρα χωράφια γεμάτα φωτοβολταϊκά (έχουν και τον χαριτωμένο τίτλο «πάρκα φωτοβολταϊκών»).
Κόσμος ψάχνει εταιρείες κι εταιρείες κόσμο που δεν ασκεί την αγροτική ιδιότητα, αλλά έχει στην κατοχή του γη, σε ένα ατελείωτο σαφάρι που στόχο έχει να φυτευτούν όσα περισσότερα γίνεται. Το σλόγκαν μάλλον είναι «φθηνότερο ρεύμα, ελαφρύτερο αποτύπωμα». Μόνο που το ρεύμα δεν φθηναίνει με τίποτα και το αποτύπωμα είναι μεγέθους κρατήρα.
Κι ενώ βρισκόμαστε στο παρά πέντε μιας επισιτιστικής κρίσης, κι ενώ είναι άμεση ανάγκη να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στην αγροτική ανάπτυξη, ώστε η χώρα να έχει μια γερή αγροτική παραγωγή και να είναι αυτάρκης, εμείς όπου γυρίσουμε το κεφάλι πια, βλέπουμε στρέμματα φωτοβολταϊκών και γιγάντιες ανεμογεννήτριες. Θα μου πεις, κάτι πρέπει να βρεθεί για να αντιμετωπιστεί σοβαρά η κλιματική κρίση στον μικρό μας πλανήτη, αλλά αυτή είναι η λύση; Το δυστοπικό αυτό έκτρωμα;
Αυτές οι φωτογραφίες αποτελούν κάτι χειρότερο από ένα αισθητικό ατόπημα· είναι ύβρις. Ύβρις προς τη γη που μπορεί να δουλευτεί και να δώσει καρπό, προς το λιγοστό πράσινο που έχει μείνει αλώβητο. Όπως πάντα τρέχουμε να το καταστρέψουμε, να μη φυτρώσει ποτέ τίποτα πια εκεί. Και δεν μιλάμε για μικρές εκτάσεις. Αν πάρει το μέγεθος που δείχνει να παίρνει, μιλάμε για την ερημοποίηση ολόκληρων περιοχών. Και που είμαστε ακόμα… Πάει, αποτύχαμε να βάλουμε σωστές προτεραιότητες.
Η ανάγκη για εναλλακτικές πηγές ενέργειας είναι πραγματική (αν και ο μέσος άνθρωπος δύσκολα βγάζει άκρη με όλες τις αντικρουόμενες θεωρίες περί κλιματικής αλλαγής). Παρόλα αυτά, ό,τι κι αν χρειάζεται να γίνει, η λύση δεν μπορεί να είναι αυτή, να κόβουμε δέντρα σωρηδόν, να αποψιλώνουμε κορφές για να βάλουμε ανεμογεννήτριες, να δίνουμε καλλιεργήσιμα χωράφια για φωτοβολταϊκά.
Κακομοίρηδες είμαστε. Όταν δεν θα έχουμε ούτε ντομάτες, ούτε μαρούλια, ούτε λάδι, θα πρέπει να μάθουμε να τρώμε φωτοβολταϊκά, ετοιμαστείτε.
