Ότι και αν συμβαίνει συνεχίζει να δημιουργεί, να εκπλήσσει, να επιχειρεί. Με μία φρεσκάδα και ζωντάνια που την έχουμε ανάγκη. Μιλήσαμε μαζί του λοιπόν για το νέο του εγχείρημα στο αγαπημένο Πεδίον του Άρεως αλλά και γενικότερα, και ιδού.

Στα μουσικά δρώμενα, δημιουργείται μια κατεύθυνση σιγά σιγά, πίσω στις “μάντρες” (το είδαμε και με τη ταράτσα του Δεληβοριά). Ποια ανάγκη πιστεύετε βρίσκεται πίσω από αυτό τόσο από τη μεριά του κοινού αλλά και του καλλιτέχνη;

Είθε να έχουν πάντα σουξέ τα μαγαζιά της Πειραιώς και της Συγγρού, αλλά νομίζω ότι είναι καιρός πια να αποκτήσει η Αθήνα κάποιον τόπο ψυχαγωγίας στο κέντρο της καρδιάς της. Υπάρχει η ανάγκη για κάποιους χώρους που να μην είναι αχανείς αλλά πιο κοινωνικοποιημένοι. Να μπορεί ο καλλιτέχνης να παίζει και να βλέπει μέχρι τους θεατές που κάθονται πίσω στο μπαρ. Τα ανθρώπινα σώματα είναι μπαταρίες και είναι θαυμάσιο να νιώθεις τις καρδιές του ακροατηρίου να χτυπούν στον ίδιο παλμό.

Έχετε ξεκινήσει το εγχείρημα στο Άλσος. Τι αίσθηση έχετε αποκομίσει μέχρι τώρα; Δεν φοβηθήκατε καθόλου από όλα όσα ακούγονται για την περιοχή;

Το Άλσος και το Πεδίο του Άρεως είναι αγαπημένος τόπος. Είναι ντροπή που το αφήσαμε να ξεπέσει. Αλλά να που οι φωνές των κατοίκων της Κυψέλης και των πέριξ και οι σύλλογοι τους, ανάγκασαν τους αρμόδιους να εγκαταστήσουν στο πάρκο σεκιούριτι 24 ώρες το 24ωρο και να το φωτίσουν. Όποιος φοβάται ας ξεφοβηθεί. Κάτι κάναμε και εμείς. Ο Μαροσούλης, ο Κοταρίδης και οι συνεργάτες μου. Ακούω ότι θα ανοίξει και το Green Park. Καλά πάμε.

Καλύτερες μέρες για μένα θα πει αγάπη, ανοιχτοσύνη και παιδεία. Εκεί θα πάνε τα πράγματα αφού όμως πρώτα χειροτερέψουν.

Νιώθετε καθόλου σαν να βρίσκεστε σε μια μπουάτ της παλιάς Αθήνας; Πως απαντάτε σε αυτούς που μπορεί να το χαρακτηρίσουν επιστροφή στα παλιά;

Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια διακτυνισμένη μπουάτ. Δεν επιστρέφω ποτέ στα παλιά γιατί απλούστατα τα κουβαλάω μαζί μου πάντα και ανοίγω δρόμο. Προέρχομαι από την ιστορία της ελληνικής ψυχαγωγίας και χαίρομαι να βλέπω ότι η ιστορία συνεχίζεται με νέες περιπέτειες.

Τι σας τρομάζει περισσότερο στις μέρες μας;

Διακρίνω μιαν έρημο στα πρόσωπα πολλών νέων. Κάτι σαν απομόνωση. Δεν το ‘χω ξαναδεί και με φοβίζει αυτό.

Αισθάνεστε να έρχονται καλύτερες μέρες αλλά και τι θα ήταν καλύτερες μέρες για εσάς;

Καλύτερες μέρες για μένα θα πει αγάπη, ανοιχτοσύνη και παιδεία. Εκεί θα πάνε τα πράγματα αφού όμως πρώτα χειροτερέψουν.

Ξέρετε πως μία δήλωση, μια γνώμη σας μετράει πολύ. Έχετε ένα ειδικό βάρος μεγάλο. Αυτό σας κάνει πιο συγκρατημένο ή όχι;

Με κάνει πιο ώριμο νομίζω. Βοηθάει και η ηλικία. Με κάνει λιγότερο θυμωμένο πιο συμφιλιωμένο με τον εαυτό μου. Έχω την εντύπωση ότι στην ζωή μου εξελίσσομαι ασταμάτητα και αυτό με εκπλήσσει ευχάριστα.

Αν κάποιος αισθάνεται ηττημένος, σε διάφορα επίπεδα, τι συμβουλή θα του δίνατε;

Δεν πειράζει. Την άλλη φορά θα νικήσουμε!

Ο απλός κόσμος όταν σας αντικρίζει πως σας απευθύνεται; Νιόνιο, κε Σαββόπουλε; Κάτι που ίσως
να θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Παραξενεύομαι όταν μου λένε «Mπράβο σας κ. Σαββόπουλε, αυτό που χαίρομαι είναι η ζωντάνια σας, πολύ καλά κρατιέστε». Δεν μου το λέγανε πριν 5-10 χρόνια. Νομίζουν ότι μεγάλωσα.

Εάν ήσασταν 17άρης τι θα κάνατε; Θα φεύγατε στο εξωτερικό;

Εγώ δεν θα μπορούσα να φύγω, πατρίδα μου είναι η ελληνική γλώσσα. Να γινόμουν Γάλλος η Άγγλος τραγουδιστής; Δεν θα με ενδιέφερε. Καταλαβαίνω όμως τα παιδιά που φεύγουν. Λυπάμαι, αλλά να καθίσουν εδώ να μαραίνονται; Όσο για όλους μας που είμαστε χτισμένοι ζωντανοί εδώ θα συνεχίσουμε με πείσμα ώσπου να τα ξαναφέρουμε τα ξενάκια μας.

Το Άλσος
Ευελπίδων 4, Αθήνα
Τ.: 21 0822 7471
fb.: Το Άλσος