Φίλοι του Η Πόλη Ζει μας στέλνουν τις Απόψεις τους.
Κατερίνα από Αγγλία
Μείνε σπίτι, προστάτεψε το NHS (εθνικό σύστημα υγείας), σώσε ζωές. Με σημαία αυτό το μήνυμα προσπαθεί η Βρετανική κυβέρνηση να επιβάλει το γνωστό μας πια social distancing εδώ και βδομάδες. Από το πρώτο κιόλας διάγγελμα, στο οποίο ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι πολλοί από μας θα χάσουμε αγαπημένα μας πρόσωπα, η παραπάνω φράση ήταν καρφιτσωμένη στο βήμα από το οποίο μιλούσε.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς εντρυφήσει στη σημειολογία για να μπορέσει να το αποκωδικοποιήσει: το σύστημα υγείας έχει γίνει πολιτικό ή ταν ή επί τας για τις περισσότερες κυβερνήσεις παγκοσμίως. Πόσο μάλλον για τη Βρετανία του Boris που κέρδισε τη μάχη του Brexit υποσχόμενος ότι τα λεφτά των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων θα πάνε προς ενίσχυση του επί δεκαετιών παραμελημένου NHS.
Κάθε προσπάθεια να σωθεί το σύστημα υγείας έχει τεθεί σε εφαρμογή. Εταιρίες τεχνολογίας έχουν επιστρατευτεί για να στήσουν tele-medicine συστήματα, που επανδρώνονται από συνταξιούχους γιατρούς, όπου οι πολίτες θα καλούν για να συζητήσουν τα συμπτώματα τους.
Οι πολίτες έχουν ενημερωθεί να μην πηγαίνουν στο γιατρό τους ή σε νοσοκομεία εκτός αν έχει κριθεί ότι θα συμπτώματα τους είναι πολύ σοβαρά. Εννιά πρόχειρα νοσοκομεία είναι ήδη υπό κατασκευή σε μεγάλες πόλεις. Οι 3D εκτυπωτές εταιριών και πολιτών έχουν πάρει φωτιά, τυπώνοντας ασπίδες προσώπου. Και όμως, 5.383 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο.
Κάπως έτσι, η Βρετανία μπαίνει στις 6 του Απρίλη μόλις στην τρίτη βδομάδα μιας αδιαμφισβήτητα χαλαρής απαγόρευσης κυκλοφορίας. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι εύλογο: όταν η πολιτική ηγεσία αποτυγχάνει να σταθεί αντάξια των ευθυνών της μπορεί η ατομική ευθύνη να την αντικαταστήσει;
Καθώς σου θέτω αυτό το ερώτημα, μπαίνω με φόρα στην πέμπτη βδομάδα “Μένουμε σπίτι”. Αν κάτσω και το σκεφτώ σοβαρά και ειλικρινά, ίσως να μην είναι συνειδητά δική μου επιλογή. Η εταιρία για την οποία δουλεύω έχει παγκοσμίως 75.000 υπαλλήλους και είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες τεχνολογίας στον πλανήτη.
Έκρινε συνεπώς ότι η ίδια έχει ευθύνη απέναντι στους υπαλλήλους της ασχέτως από τους κρατικούς χειρισμούς. Στις αρχές του περασμένου μήνα πήραμε την οδηγία να δουλεύουμε από το σπίτι. Μια βδομάδα αργότερα η οδηγία έγινε mandatory policy/ κανόνας.
Κατ’ αντίστοιχο τρόπο συρρικνώθηκε και η κοινωνική μου ζωή, βδομάδες πριν η κυβέρνηση κλείσει τα μαγαζιά. Υπό κανονικές συνθήκες περνάω τα απογεύματα μου χορεύοντας salsa και bachata.
Λίγο πριν τα μέσα του περασμένου μήνα, προβληματισμένοι συζητήσαμε και αποφασίσαμε να αναστείλουμε όλα τα μαθήματα και τα social, θεωρώντας ότι εν μέσω πανδημίας δεν ήταν λογικό να χορεύουμε αγκαλιασμένοι, ασχέτως της κρατικής οδηγίας.
Χωρίς αμφιβολία, το κράτος στην Αγγλία έχει αποτύχει. Στο βαθμό που αυτή τη στιγμή ο ηγέτης του εισέρχεται στην εντατική και η χώρα πειραματίζεται με σενάρια Designated Survivor. Ωστόσο, καθένας από μας που πεισματικά μένει σπίτι – ενδεχομένως ολομόναχος, όπως εγώ, ή εγκλωβισμένος σε 50 τετραγωνικά με τη γυναίκα του και δυο παιδιά, όπως άλλοι – προστατεύει τους γύρω του και συμβάλει.
Ευτυχώς, στην Ελλάδα τα κρούσματα και η θνησιμότητα παραμένουν χαμηλά, αναρωτιέμαι όμως αν αυτό μας έχει κάνει ανυπόμονους, γκρινιάρηδες και αδαείς απέναντι στο μέγεθος του προβλήματος. Εδώ, το Σαββατοκύριακο είδα τρία ασθενοφόρα στη γειτονιά μου.
Όπως αναίσχυντα μας είπε βδομάδες πριν ο Boris, πολλοί θα χάσουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι ώρα να αφήσουμε το μπλαζέ ύφος, τους αστεϊσμούς και τις δικαιολογίες και να αντιληφθούμε πόσο μικρό τίμημα είναι αυτό που μας ζητιέται.
