του Χρήστου Κατσιμάρη
Θυμός, γκρίνια, κατάθλιψη, μαυρίλα, εκνευρισμός και πάνω από όλα ασκήσεις εσωτερικής ισορροπίας. Αντέχεις με τον εαυτό σου; Αναφωνούν πολλοί. Μπορείς να πειθαρχήσεις και να ευθυγραμμιστείς με την κατάσταση καραντίνας διανύοντας τη δεύτερη εβδομάδα; Διερωτάσαι. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις σε μία σκοτεινή εποχή.
Εάν δεν οραματιστεί ο καθένας μας μία νέα εποχή με περισσότερο φως όμως, ποιος θα το κάνει;
Προτού ευχηθώ καλή λευτεριά σε όλους εμάς τους σύγχρονους «ελεύθερους πολιορκημένους»,όλοι γνωρίζετε κατά βάθος πως δεν ωφελούν περαιτέρω αρνητικά συναισθήματα. Οι ατομικές μας ελευθερίες έχουν πάει τρόπον τινά περίπατο –γεγονός που εξοργίζει πολλούς- αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς! Προέχει η υγεία και το κοινό καλό, ασχέτως αν κάποιοι την αγνοούσαν πριν από την πανδημία…
Το σκηνικό θυμίζει πολύ την ταινία «Groundhog Day» του 1993, ελληνιστί «Η ημέρα της Μαρμότας». Στην εν λόγω, ο αλαζονικός πρωταγωνιστής αναγκάζεται να βρεθεί παγιδευμένος στον χρόνο ζώντας ξανά και ξανά την ίδια ημέρα. Σε κάποια στιγμή, υποκύπτει στον ηδονισμό επανεξετάζοντας εκ νέου τις προτεραιότητές του.
Κακά τα ψέματα, η καραντίνα μετατρέπεται σε μία ρουτίνα σαφέστατα πιο σκληρή από την προηγούμενη.
Η τελευταία θα εκτιμηθεί περισσότερο επιστρέφοντας στην κανονικότητα, ό,τι και αν σημαίνει τελικά αυτή η λέξη. Το μεγαλύτερο ζόρι έγκειται στους οικογενειάρχες και εκείνους οι οποίοι πρέπει να δίνουν έμφαση στους γηραιότερους, στις ευπαθείς ομάδες. Όσοι δουλεύουμε βλέπουμε τον χρόνο να κυλά ευκολότερα. Τι συμβαίνει όταν παραμένεις έγκλειστος;
Όταν ανακοινώθηκαν τα περιοριστικά μέτρα ένιωθα να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Απεχθάνομαι τη συγκριτική λογική, αλλά αναλογίσου αν δούλευες σε νοσοκομεία ή σούπερ μάρκετ. Δείξε λίγη ενσυναίσθηση αδερφέ μου!
Συζητώντας με έναν καλό φίλο του είπα αστειευόμενος πως θα ήθελα να ναρκωθώ έως ότου τελειώσει όλη αυτή η ιστορία.
Οι Green Day είχαν γράψει το Wake me up when September Ends πριν από 16 χρόνια. Ο τραγουδιστής-κιθαρίστας Billie Joe Armstrong είχε χάσει τον πατέρα του από καρκίνο το 1982 και ξεστόμισε αυτή την ατάκα προς τη μητέρα του όταν γύρισε τρέχοντας περίλυπος στο σπίτι του μετά την κηδεία. Με τον κορονοϊό όμως, ουδείς γνωρίζει πόσος χρόνος θα χρειαστεί και ποιο μήνα θα έπρεπε να ξυπνήσω, να ξυπνήσουμε.
Σε πρώτη φάση, επιλέγω να κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ. Αναμφίβολα, δεν είναι εφικτό για όλους, αλλά οι νεαρότεροι μπορείτε εύκολα να το κάνετε. Θυμηθείτε πώς γκρινιάζετε όταν έχατε-ή είχατε- να πάτε στο σχολείο ή τη σχολή σας!
Κατόπιν, ένα αναζωογονητικό ντους προσφέρεται για να νιώσετε ακόμα καλύτερα. Ο θερμοσίφωνας χρειάζεται μισή ώρα πάνω -κάτω. Μέχρι να ετοιμαστείτε έφυγε μία ώρα με ευκολία. Μετά, ντυθείτε σαν να πρόκειται για μία καθημερινή ημέρα. Βγείτε έξω για περίπατο και ελαφρύ τρέξιμο. Μην ξεχάσετε το sms γιατί θα τσούξει το πρόστιμο.
Ο μεγάλος Έλληνας τραγουδοποιός, ο Κηλαηδόνης, εκτός από το προσφάτως ξαναφερμένο στην μόδα “Θα Κάτσω Σπίτι”, είχε γράψει μεταξύ άλλων και το περίφημο «Αρχίζει το ματς». Σε έναν στίχο αναφέρεται: «Πώς μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή». Κάτι τέτοιο συμβαίνει στις 18:00 καθημερινά από την φωνή του αξιοθαύμαστου Σωτήρη Τσιόδρα, όπου όλοι συντονιζόμαστε να μάθουμε τι και πώς.
Ένας άνθρωπος κοινής αποδοχής που εμπνέει έναν κόσμο που ζει μονίμως σε μία ατέρμονη εφηβεία με διαρκείς αντεγκλήσεις-με ή άνευ ουσίας. Μη βυθίζεστε στην παράνοια των δελτίων ειδήσεων και μη μένετε καθηλωμένοι στην τηλεόραση.
Το διάβασμα βιβλίων, μια καλή ταινία, η μουσική στη διαπασών θα σας κάνει να αισθανθείτε πολύ καλύτερα υπό την προϋπόθεση πως δε θα ενοχλήσετε τους γείτονες. Στις 22:00 επιλέγω να συντονίζομαι με το διαδικτυακό κανάλι των «Ράδιο Αρβύλα», όπου πάντα νιώθω πολύ πιο ευχάριστα ξεφεύγοντας για λίγο μέχρι να φτάσουμε στα μεσάνυχτα και ν’ αναπαυθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. Και πάει λέγοντας… Αλλά αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να το περνώ όλο αυτό. Ο δικός σου ποιος είναι;
Καλή δύναμη σε όλους. Σε μένα και σε σένα!
