«Πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία…»

Τραγουδάμε Ημισκούμπρια, τραβάμε για τον γυαλό και αναλογιζόμαστε

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ πάντως, με αυτή τη ζέστη, τη βγάζω καθημερινά στην παραλία. Χίλιες φορές το κρύο στην Αλάσκα, παρά 40 βαθμοί στην Αθήνα. Όντας, λοιπόν, καθημερινή θαμώνας, έκανα πολλές σκέψεις και παρατηρήσεις σχετικά με τη «λειτουργία» των παραλιών.
Και να εξηγήσω τι εννοώ. Ως επί το πλείστον, οι παραλίες (τουλάχιστον στην Αθήνα) είναι εξοπλισμένες είτε με καντίνες είτε με beach bars. Δεν θα μιλήσω για τις φυσιολογικές εγκαταστάσεις, όπου οι χώροι αυτοί προσφέρουν κάποιες ξαπλώστρες και ελάχιστη απαίτηση είναι να αγοράσεις κάτι (καλά, ούτε και αυτό ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί «φυσιολογικό», αλλά anyway).
Υπάρχουν όμως παραλίες όπου τα μαγαζιά που τις διαχειρίζονται (?) βάζουν ξαπλώστρες σε όλη την αμμουδιά και την περιορίζουν σε τέτοιο σημείο που, για να κάνεις μπάνιο πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις από μία είσοδο, την οποία θα πληρώσεις αδρά (για την εποχή τουλάχιστον). Ή βάζουν ξαπλώστρες κυριολεκτικά εκεί που σκάει το κύμα (ενώ υπάρχει
νόμος να είναι το όριο κάποια μέτρα μακριά) με αποτέλεσμα να μην μπορείς καν να περάσεις. Θα μου πεις, δεν το επιλέγεις. Δίκιο έχεις. Παίρνεις ομπρέλα και καρεκλάκι και πας
παραπέρα. Εκεί όμως που είσαι ήσυχος, σε βρίσκει το δυνατό ντεσιμπέλ της μουσικής που είναι απαραίτητη στα beach bars.
Ξέρω, κάπου υπάρχει μία λύση ησυχίας. Και τη βρίσκεις. Μία παραλία μη οργανωμένη, όπου δεν πληρώνεις το αναφαίρετο δικαίωμά σου να κάνεις μία βουτιά και να αράξεις στην άμμο.
Και εκεί, αρχίζει η άλλη παράνοια: σκουπίδια από την προηγούμενη παρέα, πετσέτες και ψάθες (ενός άντε δύο ατόμων) που έχουν απλωθεί παντού και ούτω καθεξής. Απελπισία.
Σκέφτεσαι ότι η ελληνική αντιφατικότητα αποτυπώνεται σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς. Εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον τα beach bars και οι καντίνες φροντίζουν για το ελάχιστο αυτονόητο: την καθαριότητα της ακτής. Και επειδή σε έπιασε πονοκέφαλος από την πολλή σκέψη, σηκώνεσαι να κάνεις μία βουτιά και μέχρι τότε έχεις μαζέψει 10 γόπες, 8 χαρτομάντιλα και 3 καλαμάκια, ενώ ταυτόχρονα, έχεις αλλάξει κατεύθυνση 28 φορές για να αποφύγεις ένα τεράστιο ροζ φλαμίνγκο.