Βασιλεία αλά ελληνικά: Άνθρωποι ντυμένοι τσολιάδες –μα καλά, που κολλάει η φουστανέλα του 1821 με τον τέως;– χαρτάκια που φέρουν την επιγραφή «Αθάνατος Βασιλεύς Κωνσταντίνος» και μόνο τον Λεωνίδα των Θερμοπυλών δεν είδαμε την προηγούμενη ημέρα στο Σύνταγμα.
Διαβάζω στα μίντια για μίνι λαϊκό προσκύνημα έξω από τον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Αθήνας. Τι μίνι;! Ούτε μίνι, ούτε μίντι, ούτε μάξι σε τέτοιες περιπτώσεις. Άσε που προτιμώ να βλέπω τα επίθετα αυτά να συνοδεύουν φούστες και φορέματα. Και ο λόγος; Η κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος βασίλευσε στην Ελλάδα για μόλις 3 χρόνια και 9 μήνες, από το 1964 μέχρι και το 1974, όταν και οι Έλληνες κήδευσαν τη μοναρχία. Για τους νεότερους, τα γεγονότα αυτά ανήκουν στα βιβλία της ιστορίας ή καλύτερα στις σελίδες της Βικιπαίδεια. Για τους γηραιότερους, η βασιλεία του Κωνσταντίνου θα πρέπει να βρίσκεται σε μια ακρούλα του μυαλού, μιας που πάει μισός αιώνας από τότε, πιο άκρη κι από τις θολές μνήμες της υπηρεσιακής κυβέρνησης του 2015, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης του Τσίπρα.
Όποιος απορούσε ή μειδιούσε κάπως ειρωνικά με τους θλιμμένους Βρετανούς που με δάκρυα στα μάτια έτρεχαν να προσκυνήσουν τη σωρό της βασίλισσας Ελισσάβετ –η οποία έμεινε άθαφτη για κάνα δεκαήμερο μέχρι να ολοκληρωθεί το μάξι λαϊκό προσκύνημα– καλύτερα να κλαίει με τα δικά μας τα περίεργα και το προσκύνημα ενός βασιλιά που είτε δεν γνωρίσαμε, είτε θα θέλαμε να ξεχάσουμε.
Όμως ο λαουτζίκος φαίνεται να αρέσκεται σε σικάτες εκδηλώσεις αγάπης, ειδικά όταν αυτές συνοδεύονται από βασιλική και πριγκιπική χρυσόσκονη. Γιατί τι είναι η βασιλεία για τον μέσο σύγχρονο Έλληνα; Ένα παρελθόν τόσο μακρινό, που μερικοί σπεύδουν να ντύσουν με νοσταλγικό μανδύα. Ποιος θα φανταζόταν ότι έπρεπε να πεθάνει ο άνθρωπος Κωνσταντίνος για να ταφεί εκ νέου κάθε εναπομείναν ψήγμα φιλοβασιλικού αισθήματος στον Έλληνα! Αν και αμφιβάλλω αν κάποιος από όσους πήγαν να αποτίνουν τον τελευταίο φόρο τιμής θα βροντοφώναζε ΝΑΙ, αν την επόμενη ημέρα του ζητούσαν να ψηφίσει αν θέλει να επιστρέψει η βασιλεία στην Ελλάδα.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν ξεχνάμε την πανηγυριώτικη φύση του Έλληνα. Μια φύση που πηγαίνει σε μεγάλο βάθος πίσω στο παρελθόν, και το τονίζω αυτό, γιατί είδαμε ποια ήταν η ηλικιακή κατηγορία που έσπευσε να πει το τελευταίο αντίο στον Κωνσταντίνο. Την ζητάει την αφορμή η ψυχούλα του Έλληνα για να βγει στους δρόμους, να αναμειχθεί με τα κανάλια και τους δημοσιογράφους, να πάρει λίγη από τη χρυσόσκονη της βασιλικής δημοσιότητας.
