Διαβάζουμε την πρώτη ποιητική συλλογή της Βίκυς Τζελέπη, το «Χορτόζουμο», από τις εκδόσεις Λογότυπο και μέσα βρίσκουμε δημιουργήματα έμμετρα αλλά κι ελεύθερα, χωρίς αυταρέσκεια, χωρίς στόμφο, γεμάτα ειλικρίνεια κι αγάπη

Αγάπη πρώτα για τα ανθρώπινα κι ύστερα για τη γλώσσα. Απολαμβάνουμε μια γραφή της οποίας έχει προηγηθεί σοβαρό αιματοκύλισμα. Όλα έχουν προκύψει έπειτα από αληθινό παίδεμα, είναι φανερό. Και δεν είναι καθόλου εύκολη η περιήγηση μέσα της, ίσα ίσα, σε σημεία είναι επίπονη και κοπιώδης.

Η Βίκυ Τζελέπη μάς παρουσιάζεται μέσα από 52 ποιήματα. Μάς δείχνει πού σκόνταψε στο δρόμο και από πού κρατήθηκε. Γίνεται βαθιά προσωπική και γι’ αυτό και μας αφορά. Πού και πού βρίσκουμε μια απεύθυνση σε κάποιον. Πού και πού ένα ποίημα σαν προσευχή. Λέξεις απαλές κι αιχμηρές και όμορφες, όπως «λιγοψυχιά», «προσμονή», «λάμπουσα». Τίποτα κοινότοπο, τίποτα προφανές. Όλα τα ποιήματα ανεξαιρέτως, έχουν μέσα τους κι ένα ξάφνιασμα.

Μια συλλογή φτιαγμένη από απλά, πυρηνικά υλικά. Θάλασσα, φως, θάνατος, ένα σακάκι, ο αέρας, οι μητέρες μας, το χώμα, η μοναξιά, η απουσία. Συχνά στο επίκεντρο βρίσκεται και η ίδια η διαδικασία της γραφής. Η παρουσία της ποίησης μέσα στην ποίηση, με τρυφερότητα για όσους την παίρνουν στα χέρια τους και την περιεργάζονται, όπως κάνει και η ίδια. Τα άψυχά της είναι ψυχωμένα, τα μαχαίρια θα ξαναγεννιόντουσαν ως θυμιατήρια, τα πάντα έχουν μια ιστορία και τη δική τους φωνή. Η Τζελέπη υψώνει στο ύψος των ματιών μας αντικείμενα, έννοιες και τοπία και τους ήρωες που πρώτα έγιναν ζητιάνοι, όσους αγάπησε κι ό,τι θαύμασε και θαυμάζει. Μας τα δείχνει μέσα από τα μάτια της, με σεβασμό και κατάνυξη.

Προσωπικά, βούτηξα, μπλέχτηκα και βγήκα στην άλλη πλευρά πλουσιότερη.

Παραφράζοντας κάτι που γράφει μέσα η ίδια για την τέχνη, αυτή η συλλογή «είναι εμβόλιο για όλα τα τραύματα, γιατί τα περιέχει.»

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από ΕΔΩ