Οι εικαστικοί τo έχουμε με τα lockdowns – η δουλειά μας στο studio προσομοιάζει αρκετά. Έτσι έχουμε βρεί ένα είδος χρηστικού know-how.

So this is my story, it’s about a man [an artist] and a fish [πληροφοριακά και σε καμία μα καμία περίπτωση διδακτικά].

Ο εαυτός.

Όταν αποφασίσεις να τον βλέπεις καθαρά/αντιμετωπίζεις, μπορεί να γίνει από δυνάστης μέχρι ο καλύτερος σύντροφος [που έχει πολλά καινούργια να σου πει και να σε βοηθήσει να ανοίξεις].

Εάν δεν μπορείς να τον κουβαλήσεις, οι άλλοι [οι όποιοι άλλοι] δε θα σε πάνε πουθενά.

Η πραγματικότητα [the fish].

Είναι πολύ [αν όχι εντελώς] σχετική ποσότητα και μορφοποιείται κυρίως από τις δικες σου επιλογές, αποδοχές, υπακοές και ανυπακοές.

Οι βεβαιότητες είναι ελάχιστες [μία από αυτές είναι ο πυρήνας σου].

Όλα τα υπόλοιπα [όπως και αυτές οι θέσεις] είναι ευάλωτα στο θάνατο, την αλλαγή, την ακύρωση, τη διάψευση, τη φθορά, την αντιδιαστολή. Επαγωγικά το δίπολο ασφάλεια-ανασφάλεια είναι υπέροχα κούφιο, το δίδυμο παράπονο-δικαιολογία απαίσια άχρηστο.

Η συνήθεια.

Είναι και αυτή διττή. Μπορεί να απελευθερώσει αλλά και να υποδουλώσει, να φανερώσει αλλά και να τυφλώσει. Η διαχείρισή της θέλει [καθημερινή] προσοχή.

Κάθε αλλαγή [ακόμη και η απώλεια] είναι μια δυνητική καταστροφή ή δυνητική ευκαιρία ή και τα δύο ταυτόχρονα σε διαφορετικούς τομείς. Η έκβαση της είναι σε μεγάλο βαθμό στα χέρια σου.

Η θέση [που επιλέγεις].

Επηρεάζει πρωτόλεια τη θέαση και προοπτική σου στα πράγματα [ακριβώς όπως και σε έναν ζωγραφικό πίνακα]. Γιατί ελάχιστα πράγματα είναι ερμητικά ορισμένα , μόνο καλά ή κακά [το lockdown δεν είναι ένα από αυτά].

Για μένα η πανδημία και τα παρελκόμενα της είναι ένα διαβολικά περίεργο διαπεραστικό σήμα. Ατομικά σίγουρα και hopefully συλλογικά.

Ίσως και ένα χρονόσημο του τέλους της εποχής μιάς ηττοπαθούς αυτοσυντήρησης μέσα σε ένα παγκόσμιο σύστημα γιγαντούμενης αδικίας.

Γιατί πρίν, για τους πολλούς δεν ήταν όλα ΟΚ, το αντίθετο.

Δε νιώθω κανένα πλάκωμα, κανένα φόβο, κανένα βάρος, κανένα περιορισμό [αν και έχω λυμένα λίγα όπως και οι περισσότεροι] και δεν είμαι ο μόνος.

Ίσως γιατί απολαμβάνω πολύ να περπατάω την άδεια [και από αυτοκίνητα] πόλη.

Something is pulling me outside.

Δεν είμαι τρελός, ούτε φύση αισιόδοξος, ούτε πιο έξυπνος. Έχω μόνο κατακτήσει ένα καθαρά προσωπικό [άρα σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο] overview. Αυτό άλλωστε είναι ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου.

Τα περισσότερα από τα παραπάνω άλλωστε τα έχει πει καιρό τώρα και πολύ καλύτερα: ” Η ελευθερία είναι εσωτερική πράξη, οπότε αν θες να είσαι ελεύθερος, απελευθερώσου.” Α. Ταρκοφσκι

Noone said it’s easy. Most beautiful and true things never are.

Όταν όλα κλείνουν, εσύ να ανοίγεις ακόμη περισσότερο, να παράγεις, go further, go over.

It’s only really a battle of constructs, always has been.

Η ελευθερία, η δυναμική, η ελπίδα μου, είναι πολύ ακριβές για να τις εκχωρήσω οπουδήποτε, καλήτερα.

#Ayishguru 💣