Ο Ιωάννης Κουλλιάς είναι ιατρός-παθολόγος. Σπούδασε στο ΕΚΠΑ και ζει στο νησί του στην Κάλυμνο, όπου ως ανήσυχο πνεύμα και πολυπράγμων, λάτρης του καλαίσθητου και των Τεχνών, καταπιάστηκε ανά περιόδους με ουκ ολίγα. Χωρίς να εγκαταλείπει κάτι εξ΄αυτών, διαθέτει εαυτόν στο αντικείμενο εκείνο που τροφοδοτεί τον ίδιο στην εκάστοτε συνθήκη της ζωής του.
Πιο συγκεκριμένα, ασχολείται με την προσπάθεια αποτύπωσης της στιγμής , κοινώς με τη Φωτογραφία (εικαστική, τοπίου, urban), συμμετέχοντας σε εκθέσεις και διαγωνισμούς, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Προσφάτως, κατόπιν τιμητικής πρόσκλησης από μια διεθνή ομάδα επιμελητών και ιστορικών τέχνης, συμμετείχε στην εικαστική έκθεση “Skyline 3”, η οποία φιλοξενήθηκε στην περίφημη Villa Venino στο Μιλάνο, με την υποστήριξη αξιοσημείωτων φορέων, όπως του Υπουργείου Εξωτερικών της Ιταλίας. Εκεί το
έργο (φωτογραφία) του βρέθηκε δίπλα σε αυθεντικά εικαστικά έργα καλλιτεχνών παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως του ντε Κίρικο. Υπάρχουν και άλλες διακρίσεις από διεθνείς διαγωνισμούς, χωρίς να επαναπαύεται, ωστόσο, στις διακρίσεις του επί των καλλιτεχνικών.
Με την πρώτη ευκαιρία αφιερώνεται στη μαγεία της στιχουργικής και της μουσικής σύνθεσης (εγγεγραμμένος στην ΕΔΕΜ) είτε εκδίδοντας προσωπικούς δίσκους, είτε στο πλαίσιο συμμετοχής, σε συνεργασία με ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες (Μετρονόμος, Μελωδικό καράβι, Καθρέφτης).
Δίνει ζωή σε σκέψεις και ερεθίσματα μέσω της έμμετρης θεατρικής συγγραφής, όπως φαίνεται από τις επί μακρόν δημοσιεύσεις σκωπτικών ποιημάτων του στον ελληνικό Τύπο, καθώς και από την εκδοθείσα ιλαροτραγωδία του με τίτλο “Η Ωραία Ελένη” (Σειρά: Σύγχρονες Ελληνικές Ιλαροτραγωδίες, Ι. Εκδόσεις Ελευθερουδάκης, Αθήνα, 2023).
Βέβαια, η δημιουργία συνεχίζεται και ήδη 2 νέα πονήματά του βρίσκονται καθ΄ οδόν προς την έκδοσή τους.
Αν η παιδική σας ηλικία ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Αν παιδική, θεωρείται η ηλικία μέχρι τα 15, θα μπορούσε να ήταν το “Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, καραβάκια στο Αιγαίο δεν με παίρνετε καλέ”. Γιατί η απομόνωση του ακριτικού νησιού, δημιούργησε έντονη την δίψα για ταξίδι στο πέλαγος της ζωής και στα θέλγητρα μιας μεγάλης πόλης.
Ποιο παιδικό τραγούδι ψιθυρίζετε µέχρι σήµερα;
Το κλασικό “φεγγαράκι μου λαμπρό”, μιας και έχω συναντηθεί κατ΄ επανάληψη τετ α τετ μαζί του σε νυχτερινές φωτογραφικές εξορμήσεις μου.
Μπορείτε να θυµηθείτε ποιο βινύλιο ή cd αγοράσατε µε το πρώτο σας χαρτζιλίκι;
Μια συλλογή της Χαρούλας Αλεξίου με 24 τραγούδια μεταξύ των οποίων “Οδός Αριστοτέλους”, “Τι γλυκό να σ΄αγαπούν”, “Χρόνια χελιδόνια”, “Οι Κυριακές στη Κατερίνη” και έτερα διαμάντια που κυριολεκτικά δεν τα χόρταινα. Να πω ότι η φωνή της Αλεξίου εκείνης της εποχής, μου δημιουργούσε ένα απίστευτο σύμπαν συναισθημάτων. Ακολουθεί καλλιτεχνική διαφήμιση. Προ 12ετίας, είχα την ευλογία να κάνω ένα πανέμορφο ταξίδι στη φύση της Νέας Ζηλανδίας, όπου υπήρχε μια διαδρομή στο νοτιότερο άκρο της, για την οποία δύο τουριστικοί οδηγοί έλεγαν ότι ίσως είναι η ωραιότερη οδική διαδρομή 120 χιλιομέτρων στον κόσμο. Μια διαδρομή με λίμνες, ποτάμια, πεδιάδες, οργασμική βλάστηση, πέρασμα από παγετώνα και κατάληξη σε ένα πανέμορφο φιόρδ με κατάφυτα ψηλά βουνά, καταρράκτες στο πλάι, φώκιες, δελφίνια και χαμηλές νεφώσεις. Κάποια στιγμή θυμάμαι ότι τελείως ασυναίσθητα, παραλλήλισα αυτήν την τέλεια διαδρομή με τη φωνή της Χαρούλας. Κυριολεκτικά ερωτευμένος με τη φωνή της και μέγιστος θαυμαστής της. Μακρυγόρησα, αλλά όφειλα να δώσω το εντός μου στίγμα για αυτή την σπουδαία ερμηνεύτρια που εκτιμώ και για την προσωπικότητά της.
Ποιες µουσικές σηµάδεψαν την εφηβεία σας;
Σε μια πολύτεκνη οικογένεια της επαρχίας, οι μουσικές που με ξεδίψαγαν, ήταν εκείνες που φθάνανε στα αυτιά μου μέσω της κρατικής τηλεόρασης και του κρατικού ραδιοφώνου, πριν την εμφάνιση των ιδιωτικών σταθμών . Οι μουσικές των μεγάλων συνθετών, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Μαρκόπουλου, Ξαρχάκου, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη αλλά και του Νέου Κύματος που το ένιωθα τρυφερό και οικείο. Ήταν τόσο έντονη η σχέση μου με την μουσική, που όταν έβγαινα από το σπίτι μου, ποτέ δεν έκλεινα το κασετόφωνο φεύγοντας, γιατί ήθελα να το ακούω μέχρι την απομάκρυνσή μου.
Έχετε κάνει µαθήµατα µουσικής;
Στην ηλικία των 10, έκανα 2 χρόνια ευρωπαϊκή μουσική και 3 χρόνια βυζαντινή.
Φτιάχνατε κασέτες για φίλους και για να φλερτάρετε ή συνήθως ήσασταν ο αποδέκτης τέτοιων συλλογών;
Έφτιαχνα κασέτες για φίλους και το επεδίωκα γιατί με χαροποιούσε ιδιαίτερα. Την χαρά να είμαι αποδέκτης δεν την θυμάμαι. Μονής κατεύθυνσης που λένε.
Συλλέγατε βινύλια ή cd; Τα έχετε κρατήσει;
Κατάφερα και απέκτησα περίπου 150 βινύλια και μετά ακολούθησαν τα cds. Kάποια στιγμή που βάφτισα το παιδί κάποιων φίλων, την Νεφέλη, με ρώτησαν τι δώρο προτιμώ να μου κάνουνε (ως είθισται) και εγώ τους παράγγειλα 10 cds από την ελληνική δισκογραφία. Αυτό που απομένει τώρα και το σκέφτομαι σοβαρά, είναι να αποκτήσω κάποιο ηχοσύστημα και να τα ξαναβάλω σε χρήση.
Υπάρχει µια συναυλία που σας έµεινε αξέχαστη; Θυµάστε την παρέα σας εκεί;
Λίγο πριν το 2000 πήγα με κάποιον φίλο και συνάδελφο σε μία συναυλία του Σαββόπουλου στον Λυκαβητό για να περάσουμε ένα ευχάριστο μουσικό δίωρο και θυμάμαι ότι φύγαμε συγκλονισμένοι από εκεί. Κοιταζόμασταν έκπληκτοι για αυτό που ζήσαμε και κυριολεκτικά δεν βρίσκαμε λόγια να περιγράψουμε το συναίσθημα ενός μάγου της σκηνής.
Αν η εφηβεία σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Το “Αερικό” του Θανάση Παπακωνσταντίνου με την Μελίνα Κανά. Ένας ύμνος στην ελευθερία σε μια υπέροχη μελωδία.
Όταν ακούτε µουσική λειτουργεί σαν «χαλί» σ’ αυτό που κάνετε ή δίνετε χρόνο και προσοχή µέσα στη µέρα σας αποκλειστικά για µουσική;
Στην εργασιακή μου συνθήκη και στον ελεύθερο δημιουργικό μου χρόνο, λόγω συγκέντρωσης του μυαλού (γιατί κάτι απέμεινε ακόμα από αυτό), δεν είναι εφικτό το άκουσμα μουσικής ως χαλί. Να πω όμως εδώ ότι έκανα πολύ φιλότιμη προσπάθεια να χρησιμοποιήσω μουσικό χαλί κατά το διάβασμα του πανεπιστημίου, κάτι που ήταν αποτυχία ξεκάθαρη. Σε εκείνον όμως τον ελάχιστο χρόνο που θα βάλω να ακούσω μουσική, συνήθως βυθίζομαι στο λόγο και στη μελωδία και ταξιδεύω για λίγο.
Ενηµερωτικό ή µουσικό ραδιόφωνο; Τι ξεχωρίζετε σήµερα;
Με ό,τι περνάω ευχάριστα. Αν η ενημέρωση είναι ενδιαφέρουσα και συνδυάζεται με εξίσου ενδιαφέρουσα μουσική της αισθητικής μου, μπορούν να συνυπάρχουν και τα δύο που είναι και ζητούμενο για μένα.
Όταν ακούτε ραδιόφωνο ψιθυρίζετε τους στίχους; Ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι που το κάνατε;
Συνήθως τραγουδάω και εγώ για να του κάνω παρέα. Μην νομίσει ότι το περιφρονώ και έχουμε άλλα. Το τελευταίο τραγούδι που ερμήνευσα με ιδιαίτερα περισσό πάθος, πρέπει να ήταν το “Είμαι πολύ ωραίος” του φίλου Θέμη Ανδρεάδη σε στίχους Γιάννη Λογοθέτη και μουσική Λυκούργου Μαρκέα, το οποίο μου θύμισε πόσο πολύ ωραίος είμαι και εγώ.
Όταν βρίσκεστε µε οικείους σας τραγουδάτε;
Εξαρτάται από το κλίμα της παρέας και την χαλάρωση της στιγμής. Δεν έχω δυσκολία στο να τραγουδήσω αλλά τελευταία μου είπανε ότι πρέπει να σκέφτομαι και τους άλλους πριν το πράξω.
Μπορείτε να µου αναφέρετε ένα τραγούδι που έχετε συνδέσει µε µία ξεχωριστή στιγµή της ζωής σας;
Το “Διδυμότειχο μπλουζ” σε μουσική Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, σε στίχους του Γιάννη Σπυρόπουλου, με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Τραγούδι που κυκλοφόρησε όταν έκανα την στρατιωτική μου θητεία και χτύπαγε το κέντρο, όχι μόνο της δικής μου ύπαρξης, αλλά και όλων των πέριξ άλλων στρατευμένων.
Ποια είναι η σχέση σας µε τα νυχτερινά µαγαζιά της Εθνικής; Έχετε πάει; Σας έχουν πάει;
Δεν μου έχει συμβεί καθόλου. Φταίει και το γεγονός ότι διαμένω στην Κάλυμνο τα τελευταία 23 χρόνια. Θα ήθελα όμως να το ζήσω για την εμπειρία του πράγματος και όχι για το συγκινησιακό του.
Όταν βγαίνετε για ποτό ή φαγητό, το είδος της µουσικής που παίζει στο µαγαζί πόσο επηρεάζει την επιλογή σας;
Επειδή η έξοδός μου αφορά το φαγητό, η μουσική έρχεται σε δεύτερη μοίρα και δεν καθορίζει την επιλογή μου. Καθώς η φύση της εξόδου συνοδεύεται πάντα από όμορφη παρέα φίλων όπου η συζήτηση είναι η προτεραιότητα, όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Κάνατε δώρα βινύλια ή cd; Το κάνετε ακόµα;
Στην εποχή τους, βεβαίως και κάναμε δώρα με βινύλια και cds. Πάρε δώσε κανονικό με συγκινησιακό χαρακτήρα. Τώρα που άλλαξε η συνθήκη και πια δεν συμβαίνει αυτό, περάσαμε σε άλλου είδους δώρα που αφορούν έως και χρηστικότητα, κάτι που έχει μιαν άλλην ανθρώπινη διάσταση.
Ποιοι είναι οι αγαπηµένοι σας συνθέτες και στιχουργοί;
Όσον αφορά στους συνθέτες, δεν θα πρωτοτυπήσω καθόλου και θα αναφέρω τους κλασσικούς μας, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Μικρούτσικο, τον Μαρκόπουλο, τον Ξαρχάκο, τον Τσιτσάνη, τον Καλδάρα, τον Κουγιουμτζή, τον Μάνο Λοίζο, τον Βαμβακάρη, τον Άκη Πάνου και σίγουρα και άλλους που μου διαφεύγουνε. Από στιχουργούς τον Νίκο Γκάτσο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Κώστα Τριπολίτη, τον Άλκη Αλκαίο, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, την Λίνα Νικολακοπούλου, την Αγαθή Δημητρούκα, τον Χρίστο Παπαδόπουλο και άλλους που σίγουρα μου διαφεύγουν. Να πω ότι θεωρώ ότι είμαστε πολύ ευλογημένος λαός που έχουμε τόσους πολλούς- καλούς δημιουργούς αλλά και ερμηνευτές.
Ξεχωρίζετε κάποιον ερµηνευτή; Υπάρχει κάποια φωνή που σας συγκινεί διαχρονικά;
Όπως ανέφερα παραπάνω, αυτή είναι η Χάρις η Αλεξίου. Θα ήταν όμως άδικο να μην αναφέρω τον έτερο ερμηνευτικό μας πυλώνα, τον Γιώργο Νταλάρα που έβαλε τα δικά του όρια στο ελληνικό τραγούδι και επίσης θα αναφέρω και τον Παντελή Θεοχαρίδη, έναν ερμηνευτή που με καθηλώνει σε ό,τι ερμηνεύει. Έναν μου ζητήσατε, τρεις σας έφερα, τα ‘χει αυτά η ζωή.
Αν το παρόν σας ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν αυτό;
Το “Πάω να πιάσω ουρανό” σε στίχους-μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Αγαπημένοι και οι δύο.
Όταν σκέφτεστε ένα τραγούδι έχετε στο µυαλό σας πρώτα τη µελωδία ή τον στίχο;
Επειδή ένα ωραίο τραγούδι είναι μια μαγική συνύπαρξη στίχου και μελωδίας, δεν μπαίνω στην διαδικασία του διαχωρισμού. Είναι σαν να βλέπω ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που προσπαθώ σώνει και καλά να ξεχωρίσω τον ένα ως καλύτερο του άλλου. Πως να το κάνω αυτό, όταν την χαρά- ευτυχία του ο καθένας την αντλεί από τον άγνωστό μου άλλον;
Σας κοίµιζε µε νανουρίσµατα η µητέρα σας; Το έχετε κάνει εσείς ποτέ; (σε παιδιά, σε ανίψια)
Δεν θυμάμαι κανένα νανούρισμα, αν και δεν το αποκλείω. Ούτε εμένα μου έτυχε να νανουρίσω ποτέ παιδί. Τον βαρύ μου ρόλο όμως ως θείο και νονό τον έχω αναλάβει στον ξύπνιο του βίου τους σε 24ωρη βάση.
Συµπληρώστε µου τη φράση: Μια µέρα χωρίς µουσική είναι…
..μια δίψα που δεν ξεδίψασε, μια μικρή ορφάνια.
