Σαν βία μες στη βία. Σαν έκπληξη μες στην έκπληξη.

Έτσι θα συναντηθούμε μια μέρα, όταν κανείς μας δε θα το περιμένει, και τότε δε θα χρειάζεται κι εγώ να περιμένω άλλο. Ίσως να καταφέρω να σταματήσω και να προσπαθώ.

Σε μια αβίαστη μακρά εκπνοή, πληρότητα μες στην πληρότητα-

utopia is [in] us λέω συχνά, δεν ξέρω ακριβώς γιατί και δεν έχει σημασία.

Η ζωή ξέρει να κυλά, να σταματά, να σέρνεται, ξέρει όμως και να αναστρέφει [μην το ξεχνάς]. Βίαια με razor sharp αλήθεια και βούληση [η βία, όπως τα περισσότερα, δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη].

Στο είχα πει, θα νικήσουμε στο τέλος, θα δεις. [Δεν ήταν ευχή – εδώ δεν πιάνουν οι ευχές].

Οι ελεύθεροι πάντα νικούν, ακόμη και στις ήττες, όσο και αν προσπαθούν να τους ενσωματώσουν, γι’ αυτό τους λέμε ελεύθερους, ενώ τους άλλους όχι.

Ελευθερία δεν είναι να παραχωρείς τον έλεγχο, είναι να μην τον χρειάζεσαι πια, να μη βρίσκεις καμία ουσία στο να ελέγχεις, να αυτοελέγχεσαι ή να σε ελέγχουν.

Δεν προκύπτει με τίποτα από την αποδοχή [όπως η pop με λίγο από zen ψυχολογία των καιρών θέλει να μας πείσει] .

Δεν είναι τελειωμένοι πενηντάρηδες με μακριά μαλλιά να τρώνε στα Εξάρχεια.

Η ελευθερία αν είναι κάτι είναι punk, fucking in your face, punk, είναι εξ ορισμού ενοχλητική και δεν ανέχεται εκπτώσεις ή χαλαρότητες.

Είναι να αποφασίσεις ότι δε θα δεχτείς ποτέ αυτά που δε θες να δεχτείς, συμπεριλαμβανομένων και των ατελειών σου, και να περπατήσεις μόνο αυτή τη λεωφόρο.

I walk the line.

Και μη νομίσεις ότι είναι μακριά. Ένα τσιγάρο δρόμος είναι. Όπως όλα τα όμορφα, όπως όλα τα άσχημα, είναι δίπλα μας.

Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να προσέχουμε να μην απομακρυνόμαστε εμείς από αυτήν [οπότε, μην απομακρύνεσαι εντελώς από μένα].

Σαν τη Νίκη της Σαμοθράκης μες στο συμπαγές [άρα γι αυτή εχθρικό] τρίγωνο.

Σαν την Καρυάτιδα μες στον [χωρίς τον ζωτικό γι αυτή ορίζοντα] γυάλινο θόλο. Άλλο ένα τέλειο παράδοξο, ή μήπως όχι;

Όχι.

Είναι από αυτές τις φορές που η δομή, θέση, ο χώρος, η χώρα χάνουν την εξουσία τους, γιατί αυτό που προσπαθούν να προσδιορίσουν είναι από καιρό απο-ορισμένο δηλαδή κινείται σε πεδία μη τέλους.

Έτσι θα συναντηθούμε κι εμείς λοιπόν, γλυκύτατή μου δεσποινίς, σαν γέννηση στο νεκροταφείο.

Γιατί η τέχνη, η μνήμη [ειδικά του μέλλοντος], η έκρηξη, δε ζητούν ποτέ καμία έγκριση και δεν τακτοποιούνται.

Τα λέμε στο σταθμό στη Βικτώρια, κάποια Τετάρτη. Θα κρατάω ένα μπλε τριαντάφυλλο.

Υ.Γ. strange colοur blue, coming back to you.