Αφού πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι, αφού υποδεχτήκαμε τους τουρίστες, αφού άρχισε να φθινοπωριάζει και άλλα αφού… προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά.
Αφού λοιπόν όλα αυτά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα.
Η Κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει τρία προβλήματα όσον αφορά τον κορονοϊό που τα ήξερε, δεν εμφανίστηκαν ξαφνικά και από το πουθενά.
Ένα, η διαχείριση της νέας σχολικής χρονιάς. Τα τμήματα δεν μπορούν να είναι 25αρια ή 27αρια. Το επιχείρημα της κας Υπουργού με την δημιουργική εφαρμογή των μέσων όρων απλά την εκθέτει αλλά και μας εξοργίζει.
Δύο, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου, σε κάθε στάση, εκατοντάδες υποψήφιοι επιβάτες συνωστίζονται και περιμένουν. Το μέτρο της μάσκας, αν και σωστό, αδυνατεί να λειτουργήσει όταν ο συνεπιβάτης σου είναι κολλημένος πάνω σου στους δέκα πόντους.
Τρία, η αύξηση των ΜΕΘ. Όλοι γνώριζαν πως επίκειται δεύτερο κύμα του ιού. Oλοι θυμόμαστε τις ανακοινώσεις από κανάλια, ραδιόφωνα και ίντερνετ των δωρεών από γνωστά αλλά και άγνωστα ονόματα, κλινών. Μπορεί το Υπουργείο να ενημερώσει με λιγότερα λόγια και περισσότερους αριθμούς τι έχει γίνει με αυτήν την υπόθεση;
Το τραγικό είναι πως όλα τα παραπάνω χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι για να λοιδορείται η λεγόμενη ατομική ευθύνη. Να νομιμοποιείται ο καθένας να κάνει ότι θέλει, να λέει ότι να ‘ναι αφού πρώτα έχει ασκήσει κριτική στους από πάνω.
Το τραγικό επίσης είναι πως όλα αυτά έρχονται με την μορφή διλημμάτων σε όλους. Ευθύνονται οι νέοι που συνωστίζονται στις πλατείες ή το μπάχαλο στα ΜΜΜ; Ευθύνονται οι ηλικιωμένοι που σουλατσάρουν ή τα 25αρια τμήματα; Κλπ κλπ. Η περίπτωση να έχουμε μπει όλοι -με την κυβέρνηση να σέρνει τον χορό- σε ένα τρελό γαϊτανάκι παίζει ή όχι;
Υπάρχει κίνδυνος να ζήσουμε έναν πόλεμο. Όλοι εναντίον όλων. Οι Έλληνες να κραυγάζουν για τους μετανάστες αλλά και οι ΜΚΟ να αποφασίζουν για το που και πως θα μεταφερθούν μετανάστες. Οι νέοι ενάντια στους ηλικιωμένους και οι 2 μαζί ενάντια στον Χαρδαλιά και ο τελευταίος ενάντια στους καταληψίες.
Ο καθένας ανάλογα με το θυμικό του, το αφήγημά του, την φάση του, τα ρίχνει στον απέναντι και στον διπλανό. Οι γονείς να μην θέλουν να φορέσουν μάσκα στα βλαστάρια τους και πολλοί ιερωμένοι να σνομπάρουν επιδεικτικά τα όποια μέτρα προστασίας (αλήθεια στο Άγιο Όρος τι έγινε;).
Απέναντι στα επίπλαστα διλήμματα και την φιλοπόλεμη διάθεση χρειάζεται μία κάποια συγκρότηση, συνοχή και ηρεμία.
Και εξηγήσεις από αυτούς που καλώς ή κακώς κρατούν τα κλειδιά της χώρας.
Ή μήπως δεν υπάρχουν κλειδιά;
