Τον κοίταξε ξαφνιασμένη. Εκείνος κρατούσε ένα ποτήρι σαμπάνια και τον πρώτο τόμο από τα άπαντα του Άδωνη. Η σκανδιναβική της φύση ρίγησε μπροστά στον οργισμένο Βαλκάνιο που με μία παιδικότητα σκόνταψε στο τραπεζάκι. «Κυριάκο, να σε λέω Κούλη; Μπορώ;»
Εκείνος χαμογέλασε με αφέλεια, έφτιαξε τη φράντζα και της είπε: «Αξίζεις κάτι καλύτερο από μένα. Και της έδωσε το τηλέφωνο του Άδωνη».
Ω, μον Ντιε! Το δράμα τούτο πώς να το αντέξεις, δύστυχη Κωνσταντίνα; Ναι, υπάρχουν και τέτοια σπίτια. Στο κρύβαμε για να μην ταραχτείς. Μα κάποιος στο μαρτύρησε. Υπάρχουν τριάρια Κωνσταντίνα. Και δυάρια υπάρχουν. Και ναι, ω άδικοι καιροί, και γκαρσονιέρες με θέα στο φωταγωγό και με τα περιστέρια να χέζουν και να ερωτοτροπούν ανηλεώς, Κωνσταντίνα. Μπαίνουμε στη σειρά Κωνσταντίνα και περιμένουμε καρτερικά πότε θα έρθει το νούμερό μας για χέσιμο. Φτωχή μας Κωνσταντίνα.
Προσπαθώ. Αλήθεια σας το λέω, προσπαθώ. Να είμαι προοδευτικός. Να είμαι κουλ. Να είμαι ανοιχτός. Παραδειγματίζομαι απ’ αυτή την εικόνα. Επίδειξη μόδας. Πόσο μπροστά; Πόσο; Πότε θα γίνουμε κι εμείς έτσι; Κάθε θηλυκότητα, και ένα υπερμεγέθες όργανο. Κάθε αντρικότητα, κι ένα φόρεμα ή μία σερβιέτα στο μέτωπο. Τέρμα με τους αναχρονισμούς των φύλων! (Πάντως το μέγεθος είναι κάπως απειλητικό…)
