Στις αρχές της οικονομικής κρίσης, κυκλοφόρησαν διάφορα παρηγορητικά: ότι η αναγκαστική απομάκρυνση από τα καταναλωτικά αγαθά, θα έφερνε επαναπροσδιορισμό των αξιών και θα μας έκανε δήθεν καλύτερους ανθρώπους.

Αλληλεγγύη, εθελοντισμός, ανθρωπιά, έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις, καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας και άλλα …ροζ.

Λυπάμαι, αλλά τόσα χρόνια μετά, πιστεύω ότι πραγματικά έβγαλε τον χειρότερο εαυτό μας.

Η αλληλεγγύη και ο εθελοντισμός απέκτησαν μια μάλλον επαγγελματική και πολιτική χροιά.

Δεν γίναμε πιο ευγενικοί με τον συνάνθρωπο: η «καλημέρα, που μια είναι αυτή μια είναι κι αυτή κι άστη να πέσει κάτω», το «παρακαλώ» και το «ευχαριστώ», σπάνιζαν και εξακολουθούν να σπανίζουν στο λεξιλόγιό μας. Άσε δε το χαμόγελο …είδος υπό εξαφάνιση..

Η επιθετικότητά μας έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Είμαστε όλοι έτοιμοι να αρπαχτούμε με το παραμικρό και η χειρότερη και πιο επικίνδυνη έκφανσή της είναι στο δρόμο, από πεζούς και εποχούμενους.Τα σχόλια στα social media για το παραμικρό, ξεχειλίζουν δηλητήριο. Δεν δεχόμαστε την αντίθετη άποψη και δεν επιχειρηματολογούμε. Αλήθεια, βέβαια, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μας.

Τα σπασμένα επίσης πλήρωσαν οι τοίχοι, τα μνημεία, τα πεζοδρόμια, ο δημόσιος χώρος εν γένει… Ζούμε το απόγειο του βανδαλισμού. Και το περιβάλλον… πόσα δένδρα θα κοπούν παράνομα και πόσα νοβοπάν – προσάναμμα θα εισπνεύσουμε…

Εξοικειωθήκαμε με τη μιζέρια και την αθλιότητα, κλειστήκαμε στον Μικρόκοσμό μας και αδιαφορούμε…

Κρίμα

ΣΙΛΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ