Ύστερα έριξα περίπου 350 γραμμάρια “arborio” για δύο λεπτά πριν το σβήσω με μισό ποτήρι λευκό κρασί. Πρόσθεσα τα μανιτάρια και συμπλήρωσα σιγά, σιγά το ζωμό.

Ήμουνα σπίτι ενός φίλου, ο ποδοσφαιρικός αγώνας θα ξεκινούσε μέσα στα επόμενα δέκα λεφτά, και εγώ προσπαθούσα να τελειοποιήσω ένα ριζότο πριν το αρχικό σφύριγμα. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός, ατμοσφαιρικός και η τηλεόραση έστελνε τις χρωματιστές της αστραπές σε όλες τις κατευθύνσεις του σαλονιού.

Οι διαφημίσεις είχαν τον πρώτο λόγο και μας θύμιζαν με εμμονή ότι η ευτυχία είναι εφικτή, αρκεί να αγοράζουμε, να καταναλώνουμε. Τίποτα δεν είναι αδύνατον και όλα έχουν μια τιμή!

Μια από τις διαφημίσεις μου προκάλεσε όμως μια έντονη ενόχληση και μια περίεργη γκριμάτσα. Ήταν μάλλον το κακόγουστο πρώτο πλάνο από ένα μωρουδίστικο ρουχαλάκι μέσα στη βρωμιά που περνούσε από χέρι σε χέρι?

Πράγματι σκατά και ριζότο δεν ταιριάζουν καθόλου! Στην διαφήμιση όλα τα μέλη της οικογένειας αρνούνταν να πλύνουν αυτό το ρουχαλάκι και στο τέλος η απόφαση ομόφωνη ήταν να το πετάξουν στα σκουπίδια και να αγοράσουν καινούριο στην εκπληκτική τιμή των 1,99 ευρώ all incluced.

Πράγματι, γιατί να κουραστούμε με το πλύσιμο από την στιγμή που κάποιος άλλος είναι διατεθειμένος να δουλεύει τσάμπα για να μας προσφέρει ένα καινούριο ρούχο σχεδόν δωρεάν? Γιατί να λερωθούμε με τα σκατά του παιδιού μας από την στιγμή που υπάρχουν χώρες γεμάτες παιδιά που ζουν και δουλεύουν μέσα στα σκατά για να μας προσφέρουν προϊόντα σε ανύπαρκτες τιμές? Γιατί να πληρώνουμε παραπάνω από την στιγμή που υπάρχουν άτομα που δέχονται να δουλεύουν σε ακατάλληλες συνθήκες χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας? Γιατί να αγοράσουμε ακριβότερα προϊόντα από την στιγμή που υπάρχουν υλικά χωρίς προδιαγραφές και πιστοποιήσεις, συχνά τοξικά και ρυπαντικά που διατίθενται στην αγορά σε χαμηλότερες τιμές?

Τι να πω? “Χέστα… Άστα”… όπως λέει η διαφήμιση!!!