Θα έχετε ακούσει που λένε πως «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται». Πράγματι, «συναντώνται» συχνά. Ή, μάλλον, διασταυρώνονται συχνά τα πνευματικά τους μονοπάτια. Όμως δεν είναι σαφές τι συμβαίνει όταν «συναντώνται». Συμπλέουν ή διασταυρώνουν τα ξίφη τους; Συνοδοιπορούν προς την ίδια κατεύθυνση ή συγκρούονται μετωπικά; Μάλλον πότε το ένα και πότε το άλλο.
Δεν διευκρινίζεται ούτε το πως συμβαίνει και «συναντώνται». Επηρεάζεται (θετικά ή αρνητικά) το ένα από το άλλο ή συγκλίνουν στο ίδιο σημείο το καθένα ακολουθώντας τον δικό του δρόμο; Ποιος ξέρει;
Για παράδειγμα, όταν ο ισπανός ποιητής Antonio Machado, θέλοντας να δείξει ότι δεν υπάρχει προκαθορισμένη πορεία για έναν άνθρωπο και ότι αυτός χαράζει μόνος του την πορεία του με τις επιλογές του, περιέλαβε το 1912 στο ποίημα «Οδοιπόρος (Caminante)» μιας ποιητικής συλλογής του τους στίχους: «Οδοιπόρε δεν υπάρχει δρόμος, ο δρόμος ανοίγεται περπατώντας. (Caminante, no hay camino, se hace camino al andar.)», ήξερε άραγε πως ο πέρσης (ποιητής, λόγιος, θεολόγος, νομικός και μυστικιστής Σούφι!) Τζελαλεντίν Ρουμί, ο οποίος είχε ζήσει εφτά αιώνες νωρίτερα, είχε πει κάτι ανάλογο και συγκεκριμένα πως: «Όπως αρχίσεις να περπατάς στο μονοπάτι, το μονοπάτι εμφανίζεται.»; Ιδιαίτερα σε συνδυασμό με ένα άλλο απόφθεγμά του: «Ο δρόμος είναι δικός σου και μόνο δικός σου. Μπορεί και άλλοι να τον βαδίσουν μαζί σου, αλλά κανένας δεν μπορεί να τον βαδίσει αντί για εσένα.»;
Αλλά κάπου σε ανάλογα (αλλά όχι ταυτόσημα) μονοπάτια δεν βάδιζε και ο σύγχρονος και ομότεχνος του Antonio Machado Κωνσταντίνος Καβάφης μέσα από διάφορους στίχους της σύγχρονης με τον «Οδοιπόρο» «Ιθάκης»: «Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου./Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·/και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,/πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,/μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.»;
