Η αγαπημένη μου τραγουδίστρια της γενιάς μας, μου έκανε την τιμή να δεχθεί να εγκαινιάσει την λιγάκι παράξενη αυτή στήλη του site Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ. Είχα γράψει πιο παλιά γι’ αυτήν μια ατάκα και θα τη χρησιμοποιήσω ξανά, γιατί της πάει, νομίζω, πολύ: «Της Αλεξάνδρας της έλαχε να γεννηθεί καλλιτέχνης κι αυτό το βαρύ φορτίο έμαθε να το ελαφραίνει μοιράζοντάς το στους ανθρώπους που διδάσκει και ψυχαγωγεί.»
Για όσους δεν την ξέρουν, να πω ότι είναι 27 χρονών, φωνάρα και πολύ όμορφο κορίτσι. Είναι Λέων, άρα ντόμπρα, καλό παιδί και λιγάκι τελειομανής.
H Αλεξάνδρα σπούδασε παράλληλα Φωνητική και Μοντέρνο Τραγούδι στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας και Αισθητική Κοσμετολογία στο ΤΕΙ Αθήνας, ενώ 18 χρονών ένωσε το μουσικό της δρόμο με εκείνον των Stavento, που την άκουσαν να τραγουδάει με το γκρουπ της, τους «Κάπως, Κάπου, Κάποτε» στο Όνομα του Ρόδου. Ως τα 23 της, τραγουδούσε στο πλευρό του Χρήστου Δάντη. Όμως, ήταν μια «αυτόνομη» μουσική πορεία που την ενδιέφερε εξ αρχής. Έτσι, ένωσε την καλλιτεχνική της μοίρα με του συνθέτη, πιανίστα και ενορχηστρωτή Χρίστο Σερενέ και τον κοντραμπασίστα Φίλιππο Μπουραΐμη (ιδρυτή των Klein Mein).
Δεκάδες επιτυχημένα live εντός και εκτός Αθηνών, θεατρικές παρουσίες, εμφανίσεις σε κεντρικές και σε λιγότερο κεντρικές μουσικές σκηνές και μαγαζιά. Η χαρακτηριστική της φωνή, η φίνα παρουσία της και η αριστοκρατική της περσόνα την έχουν αναδείξει σε αγαπημένη πολλών. Τα τραγούδια που επιλέγει να πει είναι αισιόδοξα, μα όχι χαζοχαρούμενα, μελαγχολικά, μα όχι καταθλιπτικά.
Φέτος, Η Αλεξάνδρα Κόνιακ μας παρουσίασε τον πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό της δίσκο με τίτλο “Λαχείο”, που κυκλοφορεί από την Polymusic. Αυτή η δουλειά μοιάζει να συνοψίζει την ατμόσφαιρα, τον ήχο και το στίχο που της ταιριάζει περισσότερο. Δέκα τραγούδια σύγχρονα, άμεσα, που συνδυάζουν ετερόκλιτα στοιχεία, ρυθμούς και διαθέσεις, συνθέτουν ένα album που κάνει τη δισκογραφική της παρουσία πιο έντονη και ξεκάθαρη από ποτέ.
Με την Αλεξάνδρα μιλάμε πάντα άμεσα, ολίγον τι ποιητικά και περνάμε ωραία. Είτε αυτή τραγουδάει, είτε εγώ μονολογώ, είτε συζητάμε… έχει πλάκα. Και, καμιά φορά, και λίγη συγκίνηση.
Αυτά είπαμε στο facebook για το σκοπό των εγκαινίων αυτής της στήλης με την κυρία Κόνιακ. Ή μήπως να πω… με την κυρία Σερενέ; (inside love joke)
Discussion about this post