…μια σειρά κειμένων με αντιδημοφιλές περιεχόμενο. Όπως το ξεχείλωμα του support, την ιντερνετικοποίηση του θεάτρου, την βαριά βιομηχανία… του τουρισμού, την idiot ατομική δικαιωματική αντίληψη και άλλα τόσα. Επιλέγω δύο άλλα όμως. Το ένα πιο γενικό, το άλλο πιο ειδικό.

Aνάμεσα στις δύο, επιλέγω την τρίτη…

Όλο και περισσότερο, ακούω ιαχές από δύο πλευρές. Δυστυχώς δεν μπορώ να τις κατηγοριοποιήσω με
σαφή τρόπο, ίσως γιατί οι ίδιες είναι συγκεχυμένες και μη κατασταλαγμένες. Από τη μία, υπάρχει η νοσταλγία, αλλά και η απαίτηση για επιστροφή στην προ κορωνοϊού εποχή. Από τα αφεντικά, από τους εργαζόμενους, από ομάδες και άτομα. Η παλιά μας κανονικότητα! Λες και ήταν όλα καλά, ανθηρά και αρμονικά. Λες
και δεν ήμασταν οι ίδιοι που σιχτιρίζαμε με τους ρυθμούς, με την ένταση, με την οικονομική δυσπραγία, την
απομόνωση και άλλα πολλά. Από την άλλη, έντεχνα προβάλλει σαν μοναδική επιλογή μία δυστοπική πραγματικότητα, με κοινωνίες πλήρως ελεγχόμενες από ένα αόρατο ιερατείο, με ένα μεγεθυμένο διαδίκτυο, με χειριστικές πολιτικές που στηρίζονται στον φόβο και στην ατομικότητα.

Η νέα κανονικότητα ως απάντηση στην κρίση -υγειονομική και οικονομική- που παράγει ένα νέο πολιτισμό εξαιρετικά αποκρουστικό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Στην πραγματικότητα, η περιπέτεια του κορωνοϊού μάς έδειξε τα όρια του συγκεκριμένου τρόπου που
ζούμε, καταναλώνουμε, παράγουμε, αναπαραγόμαστε, που εργαζόμαστε, που κοινωνικοποιούμαστε. Από
το πώς χτίζουμε τις πόλεις μας, το πώς καταναλώνουμε τον ελεύθερο χρόνο, από την σχέση μας με τη
φύση, την ποιότητα ζωής. Αν το ’90, ο σοσιαλισμός ηττήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό, ο τελευταίος
ηττάται από τον ίδιο του τον εαυτό και την νίκη του. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να ακούς τον ‘Αδωνη να
‘’υποστηρίζει’’ το «Οι άνθρωποι πρώτα και μετά η Οικονομία».

Η ίδια η ζωή ήδη έχει δώσει το τελεσίγραφό της. Επίσης, έχει δώσει ένα πλούσιο υλικό από δυνατότητες να προκύψει κάτι διαφορετικό πέρα από ‘’παλιές και νέες κανονικότητες’’. Αυτή η τρίτη επιλογή δεν υπάρχει ακόμα και μάλλον κανείς δεν εργάζεται σχεδιασμένα γι’αυτήν. Ίσως ο κόσμος, νέες ομάδες και εγχειρήματα, πειραματισμοί, φωτεινά μυαλά καταφέρουν να συνθέσουν το καινούργιο που έχουμε ανάγκη
σαν ανθρωπότητα.

• Θέλω να ευχαριστήσω τους εργαζομένους του εντύπου και του site μας. Μέσα σε πολύ
  αντίξοες συνθήκες, άντεξαν, προσπάθησαν, μόχθησαν. Γίναμε πιο αναγνωρίσιμοι σε πολύ περισσότερο κόσμο. Το ‘’με σεβασμό στους εαυτούς μας, στους αναγνώστες και στην κατάσταση’’ που ήταν η προμετωπίδα του site, μαζί με το διαδικτυακό περιοδικό με τίτλο ‘’παραμένουμε άνθρωποι’’ είναι δύο θέσεις που μας εκφράζουν.
• Θέλω ειδικά να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν και προτίμησαν την προβολή τους μέσα από τις σελίδες του εντύπου που κρατάτε στα χέρια σας. Δειλά ξεκινήσαμε για 48, πήγαμε στις 64 και τελικά, καταλήξαμε στις 80 σελίδες. Ειλικρινά, δεν το είχαμε στο μυαλό μας. Μας δίνει ανάσα -όχι μόνο οικονομική- αλλά και ψυχική, να συνεχίσουμε να εχουμε ιδέες και να τις πραγματοποιούμε.
• Για το τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες, φίλους και γνωστούς του περιοδικού που όλο αυτό το διάστημα μας έστειλαν κείμενα, πρότειναν ιδέες, ανταποκρίθηκαν στο ερωτηματολόγιο, αφιέρωσαν χρόνο και κόπο χωρίς δισταγμό. Επίσης, κάποιους από τις δημόσιες σχέσεις, που μιλήσαμε σαν άνθρωποι, χωρίς τον καταιγισμό των mail δελτίων τύπου.