Εγώ μια φορά, δεν τους είχα ακούσει, αλλά ευτυχώς το ΚΥΤΤΑΡΟ φροντίζει για τη μουσική μου παιδεία! Οι manitarock γεννήθηκαν αυθόρμητα, μέσα στη γιορτή και στη φύση, από και για το κοινό που ξέρει από καλή μουσική. Πριν πάτε σε μία από τις πολύ σπάνιες εμφανίσεις των manitarock στο αθηναϊκό κοινό, στο live που θα πραγματοποιηθεί στις 5 Απριλίου στο ΚΥΤΤΑΡΟ, μπορείτε να τους γνωρίσετε και να τους ακούσετε συντροφιά με την ΗΠΖ σε μια συζήτηση με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη!
Όπως όλα δείχνουν, στη Βόρεια Ελλάδα έχετε φανατικό κοινό. Πώς ξεκίνησε η μουσική σας δράση; Ποια είναι η ιστορία σας;
Με το όνομα manitarock εμφανιζόμαστε εδώ και 20 περίπου χρόνια, όταν μουσικοί με «προϋπηρεσία» σε άλλα μουσικά σχήματα, συναντηθήκαμε για να συνεργαστούμε, όχι μόνο για να παίζουμε αγαπημένα τραγούδια, όπως κάναμε παλιότερα, αλλά και για την παραγωγή και δικών μας, στα οποία θα αποτυπώνεται η μουσική μας παίδευση, χρωματισμένη από την ιδιοσυγκρασία, τα βιώματα και τη «φιλοσοφία» μας για την τέχνη και τον άνθρωπο.
Με αυτό το όνομα και με προσθήκες νεών μελών (Δημοσθένης Κωνσταντινίδης, Θωμάς Τσιοτίκας, Θύμιος Παπαστεργίου και Γιώργος Δούμας) στο βασικό δίδυμο (Γιώργος Κωνσταντινίδης και Δέσποινα Κλεισιάρη), το συγκρότημα συνεχίζει μια διαδραστική σχέση αλληλεπίδρασης με το κοινό, που αποτελεί τον δεύτερο συμπαίκτη στις ζωντανές μας εμφανίσεις.
Αυτή η σχέση ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος και το κοινό είναι η κινητήρια δύναμη που ανατροφοδοτεί τη συνέχεια και συν-καθορίζει την κατεύθυνση και τις επιλογές μας. Να μνημονεύσω με την ευκαιρία τους καλούς μουσικούς και φίλους που συμμετείχαν -και κάποιοι από αυτούς συνεχίζουν κατά καιρούς να συμμετέχουν- στους manitarock: Στέργιος Κώττας, Γιάννης Πανταζής, Θάνος Γκουντάνος, Γιάννης Γκουντάνος, Γιάννης Παπαδημητρίου, Κώστας Σπυράτος, Στέλιος Παπαλαμπρόπουλος, Αντώνης Χατζηπαρασίδης, Ευαγγελία Μήτσιαλου, Γιάννης Δανίτσας και αρκετοί άλλοι. Και βέβαια πίσω από την οργάνωση των πάντων (συναυλιών, ηχογραφήσεων κ.λπ.) βρίσκεται ο Ζαφείρης Πρωϊόπουλος.
Πώς θα συστηνόσασταν στο αθηναϊκό κοινό με 5 λέξεις;
Θα πρότεινα: Αέρας και ήχος της Πίνδου, ως πρόσκληση και πρόκληση για ακρόαση και αξιολόγηση, για να κριθεί αν πρόκειται για φρέσκο, αναζωογονητικό αέρα ή απλά για αέρα …κοπανιστό.
Το όνομά σας υπογραμμίζει την ιδιαίτερη σχέση όλων με τα μανιτάρια και το ροκ ύφος μιας μπάντας που προέκυψε αυθόρμητα, γύρω από τη μεταμεσονύχτια φωτιά των υπαίθριων πανελλήνιων γιορτών μανιταριού. Περιγράψτε μας το κλίμα αυτών των γιορτών για εμάς τους ανθρώπους της πόλης που δεν το έχουμε βιώσει – δυστυχώς!
Σωστά. Οι manitarock συγκροτηθήκαμε σε μουσικό σχήμα στις όχθες του ποταμού Βενέτικου στα Γρεβενά, όπου -ντόπιοι κυρίως- μουσικοί παίζαμε και τραγουδούσαμε για τους επισκέπτες και τους κατασκηνωτές της πανελλήνιας μανιταρογιορτής. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος είμαστε μέλη των Μανιταρόφιλων Ελλάδας, ενός συλλόγου που έχει μέλη σε όλη την Ελλάδα και έδρα τα Γρεβενά, την «πόλη των μανιταριών», όπως επισήμως ονομάζεται από το 2007. Έχω μάλιστα την τιμή να είμαι ο πρόεδρος αυτού του συλλόγου. Η Πανελλήνια Γιορτή Μανιταριού είναι το κορυφαίο γεγονός μανιταροφιλίας και μανιταρογνωσίας στην Ελλάδα και στον πλανήτη. Η γιορτή ξεκίνησε το 2003 και συγκεντρώνει χιλιάδες επισκέπτες από όλη την Ελλάδα, την Κύπρο, τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία.
Η γιορτή φτάνει στο αποκορύφωμά της «όταν πέσει το σκοτάδι», οπότε το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις συναυλίες: τραγούδι και χορός σε παραδοσιακούς και σύγχρονους ρυθμούς και μελωδίες γύρω από τη φωτιά που ανάβει στο κέντρο της εκδήλωσης. Ως μέλη μιας μεγάλης παρέας όλοι, διοργανωτές, εθελοντές και επισκέπτες, συμμετέχουν σε αναπαράσταση αρχαίου δράματος, συντονιζόμενοι στο πνεύμα της Γιορτής. Αυτό το πνεύμα της γιορτής επιχειρήσαμε να εκφράσουμε με το ομώνυμο τραγούδι μας:
Πανελλήνια Γιορτή Μανιταριού (Ξωτικά, καλικαντάζαροι)
Ξωτικά, καλικαντάζαροι,
μας επήρανε χαμπάρι!
Στων μανιταριών την πόλη,
στη Γιορτή θα ‘ρθούνε όλοι,
Γρεβενά θα ‘ρθούνε όλοι!
Ξωτικά, καλικαντάζαροι,
μας επήρανε χαμπάρι!
Ήρθαν ξένοι, μουσαφίρια,
κι έστησαν σκηνές, τσαντίρια.
Απού την Ξάνθη έρχουντι
κι απού τη Θεσσαλία,
τη Λέσβο και τα Γιάννενα,
Κύπρο, Σαλέντο κι Αστραλία.
Μες’ στα δέντρα,
στα χουρτάρια,
ψάχνουν, βρίσκουν μανιτάρια
κι ένας μαύρος με ζαγάρι,
γιόμ’σι τρούφες το ταγάρι.
Όταν πέφτει το σκοτάδι,
φτιάχνουν κύκλο στο λιβάδι,
γύρω απ’ τη φωτιά πηδάνε,
και τρανό χορό αρχινάνε.
Μια νεράιδα, ένα καλκάνι,
βάνουν στη φωτιά καζάνι,
ρίχνουν μέσα Καλογράκια,
Κοκκινούσκες και Χτενάκια,
βάνουν λίγδα, ρίχνουν λάδι,
δυο κυδώνια κι ένα αχλάδι,
ρίχνουν και τ’ Ζουρλουμαρτάρα,
κουρνιαχτός, καπνός κι αντάρα!
Βλέποντας τα γλέντια στα live σας και ακούγοντας τον ιδιαίτερο ήχο σας που κάνει τραμπάλα ανάμεσα στο παραδοσιακό και στο ροκ, θέλω να μου πείτε πώς προέκυψε το συγκεκριμένο ύφος.
Τα μέλη του συγκροτήματος προερχόμενα από ροκ, ρεμπέτικα, «έντεχνα» και παραδοσιακά συγκροτήματα ή και βυζαντινές χορωδίες, συναντιόμαστε στους manitarock, σε ένα σχήμα ευρύτερου μουσικού φάσματος, που επιχειρεί να συνδυάσει όλα τα μουσικά ύφη με τα οποία κατά καιρούς παιδευτήκαμε. Κρατώντας από κάθε περίοδο και φάση ό,τι άγγιξε βαθιά τις ψυχές μας, επιχειρούμε να το αξιοποιήσουμε σε μια επικαιροποιημένη, πολυμορφική έκφραση, που αποτυπώνεται ως υπέρβαση τόσο στις συνθέσεις μας (Νεράιδα, Μοιρολόι της Πίνδου, Συννεφάκι, Ξωτικά-Καλικαντζάροι, Χτενάκι, Βασιλίτσα, Φυτεύω άστρα, Ήλε μ’, Ζήσε, Τα χελιδόνια, Κλαψόδεντρο κ.ά.), στις μίξεις παραδοσιακών, ρεμπέτικων αλλά και σύγχρονων τραγουδιών (του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Νικόλα Άσημου) με ξένες ροκ συνθέσεις (των Led Zeppelin, Rainbow, Bob Dylan, Uriah Heep, Bob Marley, Pink Floyd, Jon Bon Jovi κ.ά.) αλλά και στις διασκευές παραδοσιακών (από Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, Σμύρνη, Πόντο, Αιγαίο και Grecia Salentina), ρεμπέτικων, λαϊκών και σύγχρονων ελληνικών τραγουδιών. Σε θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι μετέχουμε κριτικά στον διάλογο ανάμεσα στο ελληνικό και το οικουμενικό, το παραδοσιακό με το νεοτερικό, το συγκερασμένο με το ασυγκέραστο και το αναμενόμενο με το απρόοπτο, ακροβατώντας -συχνά- σε τεντωμένο σχοινί.
Και ενώ βρίσκεστε μέσα στη φύση, ο ήχος θυμίζει κάτι αρχέγονο και παράλληλα ήχο πόλης. Πώς τα καταφέρατε;
Η πρόσβαση στους ήχους και τις μουσικές, στην εποχή μας, όπου η πληροφορία διαδίδεται με ταχύτητα φωτός, εκμηδενίζει τις αποστάσεις και μας επιτρέπει να τα βλέπουμε όλα ως διαφορετικές οπτικές του ίδιου φαινομένου, του θαύματος της ζωής και της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μπορούμε να αφουγκραζόμαστε με ανοιχτά αυτιά, ανοιχτό νου και ανοιχτή καρδιά για να ανιχνεύσουμε κοινό τόπο, συνάφειες αλλά και αντιθέσεις που συντίθενται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ο Μπάλλος του Διονύση Σαββόπουλου, το Mountains των Socrates, το Have You Seen the Saucers των Jefferson Airplane και το Songs From The Wood των Jethro Tull, μερικά από τα πολύ αγαπημένα ακούσματα της εφηβείας μου, λειτούργησαν καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Για πρώτη φορά λοιπόν στο ΚΥΤΤΑΡΟ στις 5 Απριλίου.
Ήμουν μαθητής λυκείου όταν άκουσα πρώτη φορά για το Κύτταρο, δια στόματος Διονύση Σαββόπουλου, στην εισαγωγή του εμβληματικού Ζεϊμπέκικου (Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια) στον δίσκο του «Βρώμικο Ψωμί»: 401. Αγωνία για ηλεκτροσόκ. Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές ροκ.
Στο ίδιο τραγούδι άκουσα για πρώτη φορά και για τον Μπάτη (Ο πατέρας μου ο Μπάτης, ήρθε απ’ τη Σμύρνη το εικοσιδυό…), του οποίου τον Θερμαστή (Μηχανικός στη μηχανή και ναύτης στο τιμόνι) έμελλε να τραγουδάω αργότερα αδιαλείπτως με τους manitarock και, από πέρυσι, να το πλέκουμε επί σκηνής με το «Welcome to the machine» των Pink Floyd, με ενδιάμεση γέφυρα την εισαγωγή από το τραγούδι μας «Χτενάκι».
Αργότερα, φοιτητής πια, μαθαίνω για το θρυλικό Κύτταρο που μεσουρανούσε την περίοδο της δικτατορίας, φιλοξενώντας στη σκηνή του σπουδαίους μουσικούς και συγκροτήματα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι κάποτε θα παίξουμε σε αυτή τη σκηνή.
Πώς αισθάνεστε για πρώτη φορά στην πιο ροκ σκηνή της Αθήνας;
Στα χωριά μας λέμε: «…ό,τι τυχερό έχουμε». Θα μπορούσαμε, παραφράζοντας τη ρήση του Σαββόπουλου, να πούμε κι αυτό: Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές manitarock. Σε κάθε περίπτωση βέβαια «θα φανεί!», αφού όπως έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου (στο υπέροχο τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη που ερμηνεύει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη): Αν μας αντέξει η σκηνή, θα φανεί στο χειροκρότημα!
Τι να περιμένουμε σε αυτό το live;
Με επιλεγμένα τραγούδια άλλων συνθετών, παλιότερων και νεότερων, επώνυμων ή αγνώστων (των δημιουργών των παραδοσιακών μας τραγουδιών), μαζί με δικές μας συνθέσεις και μίξεις φαινομενικά ετερόκλητων τραγουδιών, θα ξεδιπλώσουμε και πάλι τις ψυχές μας, αναζητώντας τα σημεία επαφής με το κοινό μας.
Γιατί δεν έρχεστε στην Αθήνα συχνότερα;
Πάμε παντού όπου κληθούμε, ωστόσο επιλεκτικά -όχι πάντα- και ειδικά στην Αθήνα σπάνια. Το γεγονός ωστόσο ότι ερχόμαστε στην Αθήνα για 2η συνεχόμενη χρονιά, μετά την περυσινή μας συναυλία στον Σταυρό του Νότου, ίσως προαναγγέλλει συνέχεια των εμφανίσεων μας στο «κλεινόν άστυ» των Αθηνών…
Αν ερχόμασταν στα Γρεβενά, πού θα μας πηγαίνατε;
Να μυρίσουμε το ρετσίνι του μαυρόπευκου και του ρόμπολου στην κορυφή της Βασιλίτσας, να ακούσουμε το κρώξιμο της γερακίνας στη Βάλια Κάλντα και το χλιμίντρισμα των άγριων αλόγων της Πίνδου, να φωτογραφήσουμε τις ορχιδέες και τα μανιτάρια στα αιωνόβια δρυοδάση της Γόργιανης, να ανιχνεύσουμε την πατημασιά της αρκούδας, του ζαρκαδιού και της βίδρας στα πέτρινα γεφύρια μας, να περιηγηθούμε στην ιστορία, τη γεωλογία και την παλαιοντολογία του τόπου μας και να καταλήξουμε – παρέα με φίλους- στη θαλπωρή μιας παραδοσιακής ταβέρνας, για να ακούσουμε από τους γηραιότερους θρύλους για τις νεράιδες που λούζονται στις Δρακολίμνες και να γευτούμε τις τοπικές συνταγές με άγρια μανιτάρια και ντόπιο κρασί.
Μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να έρθετε στα Γρεβενά είναι η Πανελλήνια Γιορτή Μανιταριού, από τις 22-25 Αυγούστου.
