Πρωινό του σκληρού φετινού Απρίλη και δυo τρεις σπόροι ηλίανθου ζεσταίνουν τη χούφτα μου, καθώς κατεβαίνω στο Κηπάκι μας.

Χαϊδεύω το χώμα που αφράτο θα τoυς δεχτεί σε μνημόσυνο των αδελφών τους που πέθαναν και θάφτηκαν στην κατασκαμμένη από ερπύστριες ουκρανική γη. Το χρυσαφένιο χρώμα τους υπενθυμίζεται πια μόνον από την κίτρινη λωρίδα των εθνικών συμβόλων. Ο παραλογισμός της φρίκης…ή φρίκη του παραλογισμού…τι απ’ τα δύο; – μια και… τα λουλούδια δε θέλουν τον πόλεμο!

Στο Κηπάκι μας περάσαμε δυο χρόνια πολέμου με ύπουλο, θανατηφόρο εχθρό, αψηφώντας παλικαρίσια τον εγκλεισμό. Σαν τον πεσμένο κατάχαμα θνήσκοντα πολεμιστή της Guernica, κρατηθήκαμε στη ζωή από ταπεινά άνθη – και νικήσαμε! Το είπε σωστά η πεταλούδα του Άντερσεν: «Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι». Αυτήν ακούσαμε – ως ειδήμονα – και σε τούτο υπακούμε, ιδιαίτερα τώρα, που τα νέφη της παγκόσμιας αγωνίας θαμπώνουν τη λιακάδα κι απειλούν την γαλήνη μας. Εδώ, στο ολάνθιστο Κηπάκι της Ιπποκράτους, βασιλεύει το πράσινο της ηρεμίας, τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών γιατί…
Τα λουλούδια δεν κάνουν πόλεμο!

Στο Κηπάκι τα λουλούδια ξεχειλίζουν. Λουλούδια του κήπου κι άλλα «για μέσα στο σπίτι». Σκαλίζω, ποτίζω, κλαδεύω τους θάμνους, λιπαίνω τα φυτά, μαζεύω τα απριλιάτικα τριαντάφυλλα και σπέρνω τα σκυλάκια, τις ζίννιες, φυτεύω τις παιώνιες και τις αμαρυλλίδες. Τα χέρια δουλεύουν κι η σκέψη ακολουθεί, εναργής και διαυγέστατη. Εδώ, που δεν φτάνουν ποτέ ιαχές πολέμου, το μυαλό καθαρίζει, το σώμα ξυπνά, η ψυχή ημερεύει. Εδώ βασιλεύει δημιουργική ειρήνη, γιατί…
Τα λουλούδια δεν κάνουν πόλεμο!

Φτιαγμένα για να χαρίζουν γαλήνη, να εμπνέουν δημιουργία, πρόοδο, ευημερία μάς συνοδεύουν σε κάθε στιγμή του βίου μας – ευχάριστη αλλά και όχι για να μας ευφράνουν ή να μας παρηγορήσουν. Μας νοιάζονται διακριτικά, επιθυμώντας μια ελάχιστη δική μας φροντίδα για να προκόψουν και να ανθίσουν. Σε πνεύμα αλληλεγγύης και συμπάθειας, συμπαρίστανται και γιατρεύουν τους πόνους μας, γιατί…
Τα λουλούδια δεν κάνουν πόλεμο! 

Τα λουλούδια, με το θράσος που δικαιολογεί το μεγαλείο τους, χλεύασαν κάννες όπλων μετατρέποντάς τες σε ανθοδοχεία ειρήνης και αναβάθμισαν αιματοβαμμένα πεδία – βωμούς του Άρη σε πορφυρά χαλιά με παπαρούνες, γιατί…
Τα λουλούδια δεν κάνουν πόλεμο! 

Όντας πολύχρωμες, ευωδιαστές επιτομές της Σοφίας του Κόσμου δε χρήζουν εκπαίδευσης από τον «βίαιο διδάσκαλο» πόλεμο. Αυτή αρμόζει σε μας, τους άπειρους, τους άσοφους, τους κοντόφθαλμους!

Σκέψεις…σκέψεις…Το πνεύμα γρηγορεί, το σώμα ακολουθεί…και κοπιάζει. Όμως τα μάτια χαίρονται καθώς καμαρώνουν ό,τι τα χέρια φτιάχνουν. Ιδρωμένο το μέτωπο δροσίζεται από αύρα εαρινή με μοσχοβολιά βιολέτας και, δυναμωμένη, η ψυχή αναγαλλιάζει. Η Άνοιξη, ολόγυρα, προχωρεί ακάθεκτη, καμπανούλες και άρωμα πασχαλιάς ευαγγελίζονται Ανάσταση…Πάσχα…Πέρασμα.
Πάσχα 2022 – όπου η ανθρωπότητα ανηφορίζει τον Γολγοθά της αγωνίας, των παθών, όπου πολλοί θυσιάζονται και πεθαίνουν εν ονόματι της παγκόσμιας (αν-)ισορροπίας.
Πάσχα 2022 – όπου κάποιοι επιλέγουμε να οδεύουμε την οδό της αρμονίας, των μικρών μεγάλων χαρών, εν ονόματι της συμπαντικής Δημιουργίας.
Πάσχα – όπου Ένας θυσιάζεται και ανασταίνεται, εν ονόματι της Αγάπης και της Ειρήνης!
Πάσχα – πέρασμα! Ας περάσουμε από τον Θάνατο στην Ζωή με απόλεμα άνθη στα χέρια!