Ο κακός χαμός με την Athens Voice.
Το να καταγγείλεις κάποιον, να τον μπλοκάρεις στο FB (ανώτερη μορφή πάλης) ή να του σπάσεις τα γραφεία, όλα αυτά γίνονται. Άλλες μορφές αντίδρασης είναι δικαιολογημένες, άλλες όχι, αλλά δεν είναι εκεί που θέλω να σταθώ. Μαζί με όλους να μπλοκάρω, μαζί με όλους να καταγγείλω τον Ρουβίκωνα και πάει λέγοντας. Δεν προσθέτω κάτι και πραγματικά βαριέμαι.
Για να τελειώνουμε με αυτό καθ’ αυτό το θέμα, τα λάθη ήταν τρία. Πρώτο, ο μη σεβασμός της ανθρώπινης ζωής, δεύτερο, η συγγνώμη που (δεν) ζητήθηκε με τις περίεργες απόψεις περί ”κανονικότητας” και τρίτο, η σιωπή από τον εκδότη.
Αλλά αλήθεια μήπως είναι η πρώτη φορά που η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται; Και απλά το έκανε η Athens Voice και τελειώσαμε; Κάτι τέτοιο θα ήταν υποκριτικό να το υποστηρίξει κανείς. Θυμίζει τον έρμο Τσοχατζόπουλο που βρέθηκε στην φυλακή σαν ”αντιπρόσωπος” ενός βρώμικου συστήματος που, μάλλον, έμεινε αλώβητο.
Λίγο να δει κανείς το FB, τα ποσταρίσματα, τις συζητήσεις θα καταλάβει (αν θέλει βέβαια) πως κάτι “σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας” όπως είχε αναφωνήσει ο Άμλετ. Η στάση απέναντι στο θάνατο είναι βασικά θέμα πολιτισμού και εδώ, σε αυτό, είμαστε υπανάπτυκτοι. Ένας που μπλόκαρε την Athens Voice (επειδής είναι πολύ αριστερός…), μετά από 2 μέρες ευχήθηκε να πεθάνουν οι γέροι από την ζέστη και να μην πάνε να ψηφίσουν. Να ψοφήσουν για να μην ψηφίσουν. Ο άλλος σε site μεγάλο γράφει “άνδρας αυτοκτόνησε στις γραμμές του τρένου με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολύωρες καθυστερήσεις στα δρομολόγια”. Και βέβαια, ας θυμηθούμε την κόλαση που ακολούθησε τον θάνατο του Θέμου Αναστασιάδη με αναθεματισμούς, βωμολοχίες, αλλά και αγιοποιήσεις.
Τα λάθη ήταν τρία. Πρώτο, ο μη σεβασμός της ανθρώπινης ζωής, δεύτερο, η συγγνώμη που (δεν) ζητήθηκε με τις περίεργες απόψεις περί ”κανονικότητας” και τρίτο, η σιωπή από τον εκδότη. Αλλά αλήθεια μήπως είναι η πρώτη φορά που η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται; Και απλά το έκανε η Athens Voice και τελειώσαμε; Κάτι τέτοιο θα ήταν υποκριτικό να το υποστηρίξει κανείς.
Ο θάνατος πουλάει, κλικ (αχ αυτό το Κλικ… και οι κληρονόμοι του), άρα περισσότερες διαφημίσεις. Ένα ολόκληρο σύστημα απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή, τον θάνατο, κανιβαλίζει, χυδαιοποιείται και χυδαιοποιεί. Και σε αυτό, είμαστε μπλεγμένοι μάλλον όλοι. Στην πραγματικότητα, δεν έχουμε να κάνουμε με σκληρούς ανθρώπους.
Οι προηγούμενες γενιές, με τα βιώματά τους, είχαν σκληραγωγηθεί, είχαν ζήσει τον θάνατο από κοντά, είχαν μυρίσει την μυρωδιά του και έδειχναν έναν σεβασμό μεγαλύτερο. Οι σημερινοί (δημοσιοκάφροι, περσόνες του διαδικτύου και του FB) έχουν μια ψηφιακή εικόνα για τον θάνατο, γι’ αυτό και είναι ασεβείς και συναισθηματικά ατροφικοί.
Και για να σας το πω και στην γλώσσα σας, είστε φλώροι και επικίνδυνα απρόβλεπτοι και είμαι σίγουρος πως σε μία δύσκολη στιγμή (που δεν σας την εύχομαι) θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε. Και όπως τραγουδούσε ο Νίκος Ξυλούρης ”σκέψου φίλε μου την ώρα που θα φεύγεις”
Υ.Γ. Ο επιχειρηματικός πόλεμος ανάμεσα στα free press ξεκίνησε λίγο πριν τα γεγονότα. Με ποσταρίσματα καταγγελίας για προνομιακές σχέσεις με κρατικές εταιρίες της αντίπαλης εφημερίδας. Ως δια μαγείας (με φυσικό… τρόπο) ο καταγγέλλων υποδέχεται την διαφήμιση στο επόμενο φύλλο και (πάλι ως δια μαγείας) εξαφανίζεται το post που κατήγγειλε…
