Είναι τα σημεία στα οποία στάθηκαν οι περισσότεροι φίλοι που με έχουν ρωτήσει κάτι για τις συνεντεύξεις μου. Ερωτήσεις για πράγματα του «τότε» από ανθρώπους που υποτίθεται δεν ασχολούνται παρά μόνο με τον Ταραντίνο και τον Νόλαν. Όχι, δε μου κάνει εντύπωση. (Παρεμπιπτόντως παιδιά η Άννα Φόνσου έχει φτιάξει και το «Σπίτι Του Ηθοποιού»).

Στην Θεατρική Αθήνα το παλιό ελληνικό σινεμά δηλώνει παρών με αρκετές παραστάσεις βασισμένες σε ταινίες. Πασίγνωστη συντηρητική εφημερίδα προσφέρει τις βιογραφίες των μεγαλύτερων star εκείνης της εποχής. Παλιότερα -την εποχή των πλατινένιων δίσκων- οι μεγάλες δισκογραφικές έβγαζαν ξανά και ξανά τα τραγούδια των ταινιών της Αλίκης και των μιούζικαλ του Δαλιανίδη.

Τα κανάλια τις παίζουν ακόμα ενώ δεκάδες ατάκες που γεννήθηκαν στο μυαλό του Σακελάριου και του Κώστα Πρετεντέρη (για να μη μιλήσουμε για τις δημιουργικές παρεμβάσεις του Χατζηχρήστου και άλλων) ζουν και χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητά μας. Τα views στο διαδίκτυο κονταροχτυπιούνται με τα αντίστοιχα των ξένων pop επιτυχιών.

Τι άλλο να προσθέσεις; Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος αμφισβητήθηκε όσο ελάχιστα πράγματα σ` αυτή τη χώρα και κέρδισε οριστικά το παιχνίδι. Ακόμα και σκληροπυρηνικοί πολέμιοι του παρελθόντος έχουν καταλήξει σε μια πιο συγκαταβατική στάση, σχεδόν στην αποδοχή. Καιρός δεν ήταν;