Πρωινό φως στην Πλατεία Αμερικής. Περπατάω και, για μια στιγμή, το βλέμμα συναντάει το ωραίο. Διάσπαρτα, παντού στην πόλη, έργα τέχνης να ομορφαίνουν τις γειτονιές.

Παρατηρώ το σιντριβάνι. Το νερό ανεβοκατεβαίνει γύρω από τις αγαλμάτινες μορφές παιδιών που παίζουν μουσική με κοχύλια. «Το νερό», σκέφτομαι, «πόση ηρεμία προσφέρει με την εικόνα και τον ήχο του, απομονώνοντας νοερά τη βουή της πόλης».

Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, ένα μικρό –πραγματικό- παιδί, έπαιζε μόνο του, κυνηγώντας περιστέρια. Χαρούμενο κι ανέμελο. Η ελπίδα σε κίνηση. Ίσως, τελικά, η ελπίδα να βρίσκεται μέσα στη χαμένη παιδικότητα των ανθρώπων. Αξίζει, όμως, μία προσπάθεια να την ξαναβρούμε. Αρκεί να κοιτάξουμε καλύτερα μέσα μας και γύρω μας. Πρωινό φως και η μέρα κυλάει.