Αν δεν έχεις δει τις ομίχλες της Βενετίας δεν έχεις δει τίποτα.
Γι’ Αυτό είμαστε εδώ. Γι’ αυτό ήρθαμε τώρα.
Σε αυτή τη συνθήκη για να χάνεσαι, ο τόπος σταμάτησε το χρονο, ή είναι εκείνος στον οποίο ο χρόνος σταμάτησε [για πάντα].
Εδώ ασκούμαστε στο να υπάρχουμε μόνο [πράγμα πολύ δύσκολο].
Παρατηρώντας όχι κάποια εκκρεμή λεπτομέρεια ως συνήθως, αλλά το όλον.
Αυτή τη σφαίρα που δεν έχει μέσα ή έξω, πριν ή μετά, γεμάτο ή άδειο.
Άσκηση πύκνωσης.
Πέρασαν χρόνια γαμώτο.
Ήθελα καιρό να έρθουμε, από τότε που έφυγες, ήξερα ότι έπρεπε.
One of these days.
One of these fucking days.
Αμερικές και μαλακίες’ χιλιάδες μέτρα απόβλητος, βιασμένος χώρος. Φυσικές και ανθρωπόμορφες έρημοι αυτόματων μονάδων [και νεκρών ελεύθερων νομάδων].
Εδώ, κάθε χιλιοστό μετράει, κάθε γωνία, στροφή, κανάλι, κάθε πεζογέφυρα που φαίνεται ίδια με την προηγούμενη, αλλά δεν είναι καθόλου [σα τη ζωή ένα πράγμα].
Χαμογελάω με μια αίσθηση πληρότητας που σε ξενίζει κάπως. Είναι σαν να επέστρεψα στην αφετηρία. Με το σωστό τρόπο αυτή τη φορά. Μαζί σου.
Ακόμη μια μεταχρονολογημένη επιστροφή.
Οι άλλοι δυσκολεύονται στην ομίχλη, λένε ότι δε μπορούν να δουν που πηγαίνουν.
Λες και χωρίς ομίχλη ξέρουν.
Σου μιλάω για τον maestro που αγαπούσε τις ομίχλες και ήξερε μια χαρά.
Έβλεπε αιωνιότητα μες στις μέρες, και το αντίστροφο.
Πως να κοιτάζεις μέσα σου, με ηρεμία, χωρίς ενοχές ή προσδοκίες ή/και με όλες τις προσδοκίες του κόσμου. [Το τι θα βρεις, είναι δευτερεύον]
Εσύ τι βλέπεις άραγε, sweetness? θα μου πεις?
Πόσο μακριά ή πόσο κοντά, θέλεις να βρίσκεσαι από την ελευθερία?
Από το κέντρο της πλατείας δε φαίνεται απολύτως τίποτα.
Διαβρωμένα κτίρια αιώνων, αόρατα μα τόσο παρόντα που τα αισθάνεσαι στην κοιλιά σου.
The Belly of an Architect*.
The volume of history.
Μία απόκοσμη ή/και υπέρκοσμη θέαση.
Ήθελα καιρό να έρθουμε, ήξερα ότι έπρεπε.
Τίποτα άλλο δε χρειαζόμαστε.
Αν δε δεις τις ομίχλες της Βενετίας δεν έχεις δει τίποτα.